Alle inzendingen over afscheid

mijn lief het was weer fijn in de nabijheid van jou en je warmte te zijn me geborgen te weten anders tegen mijn zorgen en zorgjes aan te kijken die dan kleiner lijken daarna steeds een beetje sterven voor hoelang dit keer voor we elkaar weer zien…

Toen hoorde ik, in mijn droom, een koor van klokken, Die allen plechtig voor een uitvaart luidden. En statig stapte, in 't wit gewaad der bruiden, Een stoet van maagden met omkranste lokken. Een zwerm van vogels vlood naar 't verre Zuiden En de eerste sneeuw viel zacht, in donzen vlokken. Mij klopte 't hart beklemd, bij wilde schokken.…

de kleine blije jongen verdwijnt samen met zijn onbevangenheid uit het zicht geluidloos roept hij: kijk! Ik ben hier hij zwaait met zware armen hij komt niet thuis van de een naar de ander en het onstilbare verlangen om te verdwijnen in het licht van zijn dromen een bootje vaart voorbij onder de schemerlamp leest een mannetje een…

Ik heb 100.000 km afgelegd Mijn ogen werden verblind door regen. Bijna omver geblazen door de wind. Mijn onderstel werd meerdere malen op de proef gesteld zelfs met grof geweld. Kasseien wilden niet zwichten. De modder zwolg me op tot mijn knieën. Plassen water waren toch zo verraderlijk. Maar… ik liet me niet kennen. Net als een paard…

achter de kerk staat de vrouw, ze verdraagt doffe haren op vette kleren, een hond blaft eenzaam, traag loopt oud water de kraan uit dit beeld wilde ik vasthouden en uitzetten voordat de engel van zijn ladder afdaalde -------------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…

in onze vergeelde tuin doortrokken van vooravond temidden van volstrekt nalaten, zwenken onze gebeurtenissen naar de beeltenis van voltooide toekomst, naar de oever van niemandsland, het hellend vlak van een verzwegen draaiboek als ieder voor zich. Ons, of ik maar nauwelijks wij samen…

De moeder schuift het venster op en weent, De kalme kamer ligt van zon doorspeeld En, op de rand der stervenssponde, leent De ziel des doden over tot zijn beeld. Hij kan niet scheiden, want hij ziet zijn mond Die, als een sikkel door het koren zwaait, Oogsten deed zinken, zoet-gerijpt en blond; Maar nu zijn alle velden afgemaaid.…

luistervink, wat heb je me vroeg gevonden en wat ben je me al dicht genaderd laten we praten nu het nog kan woorden over oevers werpen ons koolwit aanspreken monden behoeden voor ogendonker in thuisloze sporen treden een jeneverbes verlaten op de hei harde woorden sussen voordat teelaarde onze smaak verkilt laten we ons markeren…

Zij ligt op haar bed , een verstilde pop naast haar met de ogen half gesloten, een wilde roos is op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles en het niets een zacht gezicht verschiet van tint als ik in haar donkere ogen kijk als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vliegt uit op een onverwachte morgen waarin…

Geen afscheid wil ik nemen Maar heb geen keus Geen gedag te willen zeggen Maar ik kan niet anders Niet meer omkijken Maar mijn blik wordt getrokken En ik moet me losrukken Heb geen keus Maar die wordt voor me gemaakt Dag, dag, Ik moet, maar wil niet Dag!…

Ben ik, niet goed genoeg meer voor je, merkte ik hoe goed je je gedroeg die keer naar me was duidelijk dat je niet meer vroeg naar mijn zeer door jou.…

Je baart ze en brengt ze groot, je denkt ze je hele leven te kunnen beschermen....ja tot je dood. Helaas gaat het geregeld wel eens mis, en zit er hier en daar eentje tussen die anders is. Je denkt dan "god wat deed ik mis?", maar je weet dat het niet anders is! Niet iedereen leeft zoals men verwacht en heeft de liefde voor elkaar zoals men steeds…

We sloten niet meer op elkaar aan we gingen er niet meer samen voor staan en zijn alleen heengegaan.…

Bij haar dodenmis geen gezang maar pure stilte zo was zij eenmaal over was het ook echt voorbij daar hoorden geen liederen of woorden bij misschien alleen een zacht gezoem door lippen stijf dicht op elkaar en tranen zonder gesnik.…

Een stil kind steekt de oosterkim over het stapt een ander hoofd binnen een kamer zonder vensters, waar niets begint, ook niets eindigt alles is er vederlicht zoals jonge wijn van de eerste pluk de dunne wanden transparant takken van buiten spiegelen als ranke balken tegen de zoldering alleen een verlaten schommel vult de ruimte met…

De nacht vindt plaats, de tijd is rond men proeft het rijpe woord meloen warm als de afgekoelde grond en op de rand van het bederf omdat men zich in vlees verbergt schenkt het moment een eau de vie waarbij een gast verzwijgen moet dat hij tot geest bestierf de zomer rilt al van de herfst de nacht bestaat wat niet beweegt de luchtbrug is…

en wanneer de mensen denken dat het een andere dag is morgen in blauwgroene wateren volgt deze stem die alleen bij de bomen is zo zie je een vrouw waar het zout uit je keel stroomt en jij niet mag lopen met een walvis onder haar buik en in zijn maag de rest van de wereld een kei verwijderd roept een meeuw dan wilgentakje aan…

Vuurtorenlicht achter me als een ster in de nacht Mijn herinneringen zijn als het kompas op een verre zeereis.…

Natuurlijk haal je liever iemand uit het water die nog te redden is. Maar stel dat hij nog leefde wat hadden we dan voor hem kunnen doen. Hem vragen waar zijn wanhoop op berustte, hem zijn geliefde weer terugbezorgen, of zijn werk, of zijn zelfvertrouwen? Nu kunnen we een heel klein beetje rouwen niet eens om hem, omdat we hem niet kennen,…

Vandaag is niets anders dan morgen, of gisteren edoch toen ademde je nog,... ik mis je…

In liefde hoort men te vieren, te juichen en te dansen. Maar de liefde heeft mij verwond Ik sta voor een mysterie mijn denken en weten zijn zonder antwoord. Jouw ziel, die mijn ziel nog steeds weet te beroeren. Ook al ben je er niet meer. Ik doe mijn ogen dicht. En even is het weer zoals toen. Je kijkt me vanuit het verleden lachend…

Sinep is zijn goddelijke naam. Vergeleken met zijn grote baas, is hij maar een heel klein godje. Wanneer ik moe naar bed wil gaan, staat Sinep helemaal uitgerust op. Gaat soms exhibitionistisch staan! Ik wil echt van hem gaan scheiden. De maat is nu eindelijk vol! Wie denkt Sinep dat hij is? Een overgewaardeerd lulletje, wanneer ik mij…

Onvoorstelbaarheid heeft zich voorgesteld. Onvoorstelbaar heeft de vechter gevochten. Lief en leed worden door geliefden opgeteld. Uiteindelijk wordt een mens toch voltooid. Eeuwige liefde is ten diepste onuitsprekelijk. Liefde heeft onvoorstelbaar en onzegbaar, het Allerlaatste Woord.…

Ooit komt het uur op 'n dag vol zon en regen Steeds dichterbij Het zal koud zijn en warm tegelijk als je iemand dankbaar en jou zo dierbaar voorgoed vaarwel zegt en dan ineens mist..…

Ik wist niet, dat ik jouw liefde waard was, maar nu dat de tranen van geluk en dankbaarheid over mijn wangen biggelen, weet ik, dat wij een speciaal moment deelden; wij hadden het samen.…

Wat heb ik toch mijn eigen draagkracht overschat! Ik had zo graag dit leed geplaatst zo zonder te verpinken maar ’t heeft me diep geraakt, ik kon haast niet meer ademhalen en de zon zien, heel de lieflijkheid van dit bestaan. ’t is goed zo, ’t maakt me klein en doet me voelen hoe heel dit tijdelijk er zijn getekend is door lijden, soms heel…

de maan zal blijven staren als ik niet meer zal zijn in duistere zwarte nachten is het gele licht niet mijn de wind zal blijven waaien door de bomen, over het gewas de krakende zwiepende takken vertellen hoe het eens bij mij was het water zal blijven vallen uit de donkere wolkenlucht het leven duurt maar even in gedachten waarvoor ik…

Eens moeten we het gaan geloven. Straks is het echt met ons gedaan. Met nieren, levers of onze harten. Harten blijven tot het eind toe slaan. Zelf blijf ik nog een een paar jaar ongeloven. Vanavond zal ik naar de nieuwste film toe gaan. Dag dood, vandaag kan ik daarom niets beloven. Ik ben nog lang niet klaar met leven hier, nog lang niet…

afscheid is als ballast een rugzak met de zwaartekracht van een zwerfkei elke stap is herinnering de tranen echter zijn opgedroogd in de nerven van je gelaat als verzamelplaatsen van het eeuwig zout in open wonden…

van die laatste dag ijlden vele duplicaten na, een zegel van archetypen, glasachtig een deling van cellen, het stof van zandpaden, de deur die je zachtjes sloot, stilte indachtig de weg over voetangels en honing, onaangeharkt, naar de tijd en plek waar alles samenvalt het geheugen dat niet gewist kon of mag worden, kortom je leven in…