Alle inzendingen

Als variatie op een gortdroog thema het weer, dat immer onveranderlijk ons uitgekauwd in holle ogen staart het hooi en gras dat steeds meer zorgen baart de geelzucht die al schrijnend schroeit sinds maart zet ik hier variërend maar een trema en trek van de weeromstuit in het zand van 't eertijds woest en ledig heilig land een rode streep…

vanachter een waas van tranen kus ik de bruiden van Israël omhels ik de vaders van Palestina op mijn knieën smeek ik om verdraagzaamheid iedere molecuul heeft recht op vrede rampen en ziekte eisen hun tol maar ik kan niet anders dan hopen èn geloven dat haat en afgunst het afleggen tegen harmonie terwijl de storm buldert…

Ik leg de toppen van mijn vingers langzaam in de palm van mijn andere hand Ik raak me aan Ik voel me Een stille bevestiging van mijn bestaan Ik heb je lief besef ik nu zoals je bent De manier waarop jij altijd neuriet is de manier waarop jij de wereld kent.…

Jij bent de zee, zo weids, zo mooi, zo eindeloos vol van leven De zee, die omarmt, aan mij trekt, mij over haar golven laat scheren De zee, soms grillig en onwillig, als het bliksemt en dondert De zee, babbelend en kabbelend, als de wind weer is gaan liggen Jij bent de zee, met zandbanken gevormd door je twijfels De zee, waarin duizenden…

Piepje: ze antwoordt me met een emoticon -- alsof ze niet zwijgt.…

Nu bondgenoten ongeduldig raken Hebben ze Netanyahu laten weten: Geeft hij de Palestijnen niets te eten Krijgt hij geen wapens om ze dood te maken Geen voedselhulp zal deze ramp bezweren De bommen zijn gewoon niet te verteren…

als dichter zwem ik door de wateren van Sarasvati haar stroom voert mij langs de droomdiepe poelen van kennis en de ellenlange slootjes van de kunst in zijtakjes van retorische rivieren vind ik muziek en plassen vol poëtische druppels waar de boeken spatten op de buien en stromen van kletterletters de aardse diploma’s zijn doorweekt en waardeloos…

Als alles waait, plannen, gedachten, en het licht onder de deur vandaan kruipt, blijf dan. Niet als een muur, maar als een hand die niet dwingt, alleen blijft liggen. Wanneer de stad te veel geluid maakt en ik mijn eigen adem verlies, raak me dan aan zoals stilte doet: onopgemerkt, maar alles verandert. Ik hoef geen belofte. Geen…

Ik ben van nacht ontwaakt met wilde schrik, Met droge lippen, en gebroken kracht. Het klamme zweet op ’t voorhoofd, ’t bloed in jacht Bonzende door mijn polsen, traag en dik. Toen heb ik liggen staren in die nacht, Met grote ogen, met verwezen blik, En naast mijn hoofd, daar telde een zacht getik Mij de uren voor, die ‘k zó heb doorgebracht…

Geen betere plek om het getier van een oproerig geheugen te smoren dan de keuken waar het licht neutraal naar binnen valt en ieder ding zich door een jarenlange dagelijkse sleur hanteren laat zonder oud zeer te wekken zolang ik me maar niet herinner hoe jij hier na die eerste nacht gestaan hebt als een tussen potten en pannen verdwaalde boom…

ik geloof dat ik niet bestemd ben voor jou ook jij wil mij niet voelen al sta ik op de top van de wereld die jij in je dromen hebt gemaakt…

de oude vijver uitgesproken podium voor kikkers in love in het hoge gras trilt een klinkend kikkerkoor zang van hoog naar laag chansons de regret van niet gekomen liefde liedjes van verdriet blazend verlangen gekwaakte lamento blues qui embrasse qui? wie kust de kikker rondom de oude vijver van het Schuttersveld?…

Afscheid van een bloem zinneloos in het verdriet stil ademend hart in de nacht alleen zonder bestemming in niets een zwijgende roos het liedje fluistert over jouw naam en jouw hart liefde blijft dromen duister spiegelt troost helder licht van de sterren aanwezig in rust kwijnende nachtbloem toegegeven aan het noodlot maanlicht…

Hoge bomen vangen niet alleen veel wind maar ook veel dierbare bevindelijkheid door de toppen van hun kunnen en de oneindige lengte van hun bestaan weten ze wandelaars te verbinden om in respect te zeggen wat ze vinden spontaan lopend met een speelse hond gaat de groet, het praatje over in gesprek met als eerste de verbazing over de bomen…

He Nethamyahu/Putin zie je niet Dat door dorpen en mensen neer te maaien Je alleen maar bezig bent haat te zaaien En er vanuit woede, wanhoop en verdriet Een nieuwe generatie zal ontstaan Die even meedogenloos terug zal slaan.…

Hoe het dierbare oplost in een verre verte alsof het nooit heeft bestaan Hoe zij eindelijk toch kan huilen omdat ze plotseling dacht aan zijn mannenhand Hoe hij die zo zacht op het hoofdje van het kindje had gelegd Hoe zij nu zo onverwacht aan niets anders denken kan hoe het oneindig dierbare Wisselbaar kan zijn…

zelfs de poëzie scheurt bij benauwd neobloed negen/tien gloedkoppen kleuren honderd vragen gelaagde godenweidsheid kwakende nachtschapen verraden om lichtvoeten bezeten hielen op dreef zout zand zeeft handen tot de tanden overladen staande ontwapening en vleesvervangersverleden matige kantelpunttriggers in zangerig vogelondertal…

Het gaat des anderendaags gelijk voorheen maar vormt zich anders in metamorfosen gedachten die ik zelf niet heb gekozen wat eerst echt leek is toch niet wat het scheen En vraag je wat het is dan is het weg nog voor het zich aan mij laat openbaren in meditatie noch in navelstaren een vlindervleugelvlucht achter de heg Onzichtbaar…

Iedereen kent het gevoel: er niet bij horen -- anders zijn, een gast.…

De bril is koud, gelukkig zo, een warmte zou mij niet bekoor. Het is mijn troon, mijn stille plek, waar ik even rust mag zoeken. Hier hoor ik niets, behalve mij, geen stemmen, geen geluid, geen krijs. Alleen het water dat zachtjes stroomt, en mijn gedachten die vrij rondzoemen. De tegels koud, de deur op slot, hier ben ik even wie ik ben…

Van noodopvang naar noodopvang verkassen is niet alleen frustrerend, maar ook duur: de vluchteling raakt danig overstuur, de overheid moet steeds weer geld bijpassen. Wie rekent, vindt de Spreidingswet win-win, wie chaos wil creëren, trekt hem in. -------------------------------------------------------------------------------------------…

vierkant. in rijen. nummers vierkant. volgorde. hees vierkant. getallen angst. nummers tucht. dood vierkant. orde. --------------------- uit: Tucht (1980)…

Wie heeft er de wandlende Meimaagd gezien? De arme zanger heeft ze gezien. Hij lag in de domende zilveren wei waar hij des ’s avonds te slapen hem lei. De zingende vogelen, de vliegende stem, begroetten de Maagd en wekten hem, en ’t eerste dat zijne ogen zag het was de Maagd en hare lach. Ei, ei, ronkende snaren! Zingende stemmen de ruimte…

ik heb eindelijk de taal van de vuurvliegen kunnen ontcijferen uit oplichtende accenten en hoge frequenties van het knipperen en kleurveranderen de teksten kunnen ontleden waarbij de woorden vaak onderbelicht zijn in de groeiende reclame en media voeg daarbij de aandacht van exterieur en maatschappij en de dwang om verbintenissen…

Lectori salutem! Welkom bij het oog op gisteren... en morgen, met een klein beetje geluk. Talloze namen van hier en nu glijden uw binnenoor in en trekken in een dronevlucht voorbij Voor meer ontwikkelden en mondiger ingewijden blijft het boek hoe dan ook een niet al te overdreven populair en dankbaar thema, doch lastig tijdrovend…

Fonkelende ster haar hart vol licht en warmte bewaard, voor altijd Hoog boven rimpelloze meren en slapende velden zweef jij als een verre gedachte, een herinnering van vuur. Je danst aan de rand van het niets, als een droom die verdwaalt, een vonk in de eindeloze nacht die nooit zal doven. Wie stak ooit jouw ongekende vlam aan in de kille…

niet meer getekend door niet meer geketend aan vergankelijkheid vrij om uit te varen naar ons diepste blauw…

Zachtjes glijdt de nacht langs muren en ramen fluistert een geheim alleen voor jou alleen vannacht…

Ze klemt een beetje, zoals jij soms iets voor je houdt tot het niet anders kan dan vallen. Een kort, scharnierend zuchten — het huis lijkt te ademen op een vreemde plek. En daar — op de mat — een omhelzing in papier. Vouwen vol handschrift, vol adem tussen de regels. Ik hurk, raak het aan zoals je iets aanraakt dat vanbinnen brandt…

het zonneoog bloeide lang en vanzelfsprekend het zette de aarde in vuur en vlam een verweesde droom ijlt nu zacht zomerend in de hangmat na een zwanenzang op het broze dat in vluchtigheid vergaat huiverend zien de bomen hoe het einde weerkaatst in het laatste licht…