Alle inzendingen over verdwijnen

normaalgesproken krijgt u twee kwatrijnen en twee terzinen, samen een sonnet door mij met liefde in elkaar gezet een stevig bouwwerk, veertien vaste lijnen maar nu een zware crisis ons doet kwijnen zie ik naast levensvreugd en bankbiljet mijn moeizaam opgespaarde dichtersvet met lede ogen gaandeweg verdwijnen vergeeft u mij dat ik zal moeten…

laat jij in mijn hart de zon weer schijnen en donkere wolken totaal verdwijnen zo klein en pril je nu nog bent.. mijn liefde voor jou is rotsvast en ongekend.…

met luister en festijnen de koninklijke ring aan smalle hand ooit heeft de romantiek gebloeid waren mensen door muziek geboeid dansten volgens protocol en brachten toch elkaar subtiel het hoofd op hol hoe kil en stil is nu de transparantie in een maatschappij met zakelijk contact geen franjes meer en tierelantijnen emoties zijn aan het verdwijnen…

Zodra ik mijn ogen sluit Zie ik ze weer verschijnen Eentje blaast mij kaarsje uit En ik zie mezelf verdwijnen.…

Maar verdwijn geen moment uit mijn zicht.' Schiepen mijn woorden een band? Wij hadden immers al gewonnen. En waar begon ik, zo laat nog, een oorlog? ----------------------------------------- uit: 'Zijn opkomst in de voorstad', 2000.…

het leven meeneemt zodra de traagste wijzers lonken naar het ratelend gewicht der waarden heftig aan het einde en van jarenlang vermeden alsof het dwingt tot schrapen nog verder dan het denken, tot dwars door de wenteling van werkelijkheid zoek ik naar ontheffing, terug naar eerste adem barsten vraagtekens uit in een ander verdwijnen…

De overwinning van twee rechtse partijen, die haast al het sociale willen laten verdwijnen, stemt mij tot zorgen en droefenis, niet te geloven dat dit de uitslag is!…

in ben de weg in mijn gevoel kwijt gevangen in een donker bos mijn verwarring laat je verdwijnen in de mist je moet me laten gaan, je laat mijn hand los onder de sterren lijkt de wereld immens groot en onzichtbaar, en ik levend en blind ik heb je nodig om het te ontdekken maar ik ben klein en nietig, en ik voel me een klein kind jij kunt…

Het is rustig in de nacht jouw woorden verdwijnen langzaam uit het geheugen, lachwekkend misschien maar de somberheid doet me dwalen ik volg de duisterweg naar heimwee waar nachtbloemen wiegen in herinnering en misschien schrijf ik je nog een lange brief over hoe fijn het was samen in het liefdesbed wanneer herinneringen dreigen te vervagen…

de schaduw zonder man kust de regen alsof ik niet zonder kan dit bestaan kunnen wij niet aan bijna sta ik buiten alsof dit werkt korte zinnen huilen de zwerk lijn na lijn breekt mijn leven naar de lever alsof ik ooit op haar leek geen vrouw lijkt beter te zijn oeverloos lijkt de ruis te verdwijnen in de meander opgezet de…

Nu staat in het krijt wat is en chirurgisch verdwijnen gaat. Koelbloedig kijkt men wat niet meer gedijt, snijdt weg wat op het lijf geschreven staat. De klok luidt voor wat zonder regelmaat de harmonie tot op mijn bot kastijdt. Tot in de kleinste details uitvergroot blijft mijn status in mist gehuld.…

soms overvalt ons een lawine van pijn die het uitzicht doet verdwijnen overmacht schijnt dan heerser te zijn het doet onze verwachting ondermijnen niemand ontkomt aan schaduwen van het bestaan, hoe edel de mens ook is, ieder wordt ooit geslagen met een worstelend gemis als ze niet meer worden gesproken ademen woorden slechts in stilte…

bij volle maan zal zij dansen waar onder luid applaus oogstrelend ze zich ontdoen zal Van windsels en sluiers één voor één wervelend en draaiend sneller dan ogen volgen maar zijdezacht huiden zullen verdwijnen bij het licht van de maan in het uur van waarheid komt dat zien volkomen weerloos zal zij naakt zijn laatste restjes…

De winter is dan gauw voorbij Iedereen wordt vrolijk en blij Als de zon weer gaat schijnen En ijs en sneeuw snel verdwijnen. Seizoenen komen en gaan Zolang de aarde zal bestaan Zoals God dat heeft voorspeld En in Zijn woord staat vermeld.…

in jouw stem gaat het water traag van lip naar mond, maartgrijs in een ijswitte monoloog je drinkt mij niet maar maant me tot het verdwijnen in mezelf gisteren waren jouw zinnen nog de regen vandaag spreken je woorden zon, de polder leerde je lopen en het Wad bracht jou het tij waar de ganzen snavelen aan je geur de tred van wat komen…

Te geven dat ze er in Ieder geval nog bij horen - Samen met mijn oudste zus Zit ik aan een tafeltje En worden we vriendelijk Gevraagd of we gaan voor De bal gehakt, dan wel Voor het procureurlapje - Ik heb geen idee wat het Kan zijn, maar kies toch Voor het laatste, en voel Dat het voorlaatste leven Langzaam uit deze zaal Verdwijnen…

Je was als kind, mijn muis, mijn schat, en dat zal nooit verdwijnen. Een kind verdween, de tijd ging snel, een bloem verscheen, dat zag ik wel. Toch was het moeilijk lieve meid, ik raakte jouw aan iemand kwijt. Dat is niet zo, dat zei je nog, het is slechts een gevoel. Je krijgt er toch een zoon bij nu, dat is wat ik bedoel.…

In de stralende morgen glijden verdwijnend purper en pas geboren platina naast elkaar voort worden samen verdreven door alles verwinnend goud blijde glans spreekt van een nieuwe dag met God waarbij Zijn kind liefdevolle zorg kan ervaren de moed zal hebben het kwade uit te dagen tot voortdurende strijd moge een ieder het Hemelse Koninkrijk…

Als ik stil zit verrassen bij elk moment van denken de ideeën die bewegen als spreeuwenwolken door het hoofd of vissenscholen in het water wendbaar tot gedijen dienen zij om in aanleg te verdwijnen bij volgroeiing zoals het bij talenten is in netten schrijf ik ze en vang ze in hun vlucht vogelvrij gevochten blijkt mijn blik met arctische…

Kijken naar voetbal Op de tv Zij kracht en aanwezigheid Tijdens het klussen De nachtelijke ritten In de auto, wij twee Ik mis zijn gemopper Zijn geklaag over rugpijn Zijn oprechte boosheid Als hij zijn kijk op iets gaf Dit alles is weg Zijn pijn is nu over Zijn gemopper verstomd Zijn visie nu af Wat rest zijn de leegtes Die nooit meer verdwijnen…

zodat hij geen beslag op mij kan leggen ik nooit een eindbestemming vorm hij zegt dat het leven van hem afhangt in het licht van de lantaarnpaal zie ik hoe hij zijn beeld laat verdwijnen de nacht hervat zijn adem boven slaapt alles wat ik liefheb zolang ik mij maar niet verroer…

kom in mijn kooi de mooiste hij blinkt als goud komt allen heb niet het hart om me tegen te spreken in een heldere notendop: ik sta boven de wet ik maak ruim baan om je kopjes kleiner te maken ik kan je laten verdwijnen geen haan die er naar kraaien zal heksenjacht ik bedoel zuivering is mijn toverwoord niemand valt buiten…

Vers uit de oven de geur van brood en koffie uit een mok de ochtend kan niet meer stuk Wentel me in de uitwerpselen van geluk met zekere tevredenheid God schiep de dag en de mens wordt geboren en raakt verloren in het vinden van de nacht waarin maan en sterren blinken verdwijnen uit het zicht Een gedachte reist sneller dan het snelste…

We stonden op het terras en zagen een paar roeiers verdwijnen over de eeuwenoude Amstel die rivier van ons leven en binnen onze geliefden al zo lang en we aten en dronken dan een lied en nog een lied en een verrassende liefdesverklaring over 25 jaar kinderen en oma's en opa's en ouders die daar allemaal fris en lachend stonden…

Vanuit het niets verschijnen zij ten tonele Om zijn grijze hoofd dartelen zij als uitgehongerde donkere duivels Krassend als oude violen die talloze jaren onder het stof hebben gewacht om hun laatste strijkje te mogen spelen Wiekende vleugels zonder richting laten blauwzwarte veren neerdalen als donkere parels die verdwijnen in het herfstige…

Pinksterfeest voor de deur een andere wind gaat waaien een feest voor de geest perspectieven gaan draaien Midden mei, bloemen en kleuren de wapens verdwijnen de zon gaat schijnen het zou toch kunnen gebeuren Geweren leggen we neer we zoeken het in woorden geen staakt-het-vuren akkoorden het woord wint het telkens weer O geest, maak…

‘Venceremos’ was jouw lied dat zorgt dat je niet zal verdwijnen.…

Misschien kan ik verdwijnen in rook? Ik trek aan haar mouw; In een poging te verschijnen. Ze stapt achteruit struikelt zonder ophouden over haar woorden en doet zo het ronkend geluid na van haar dampkap. Ratelend hoort ze of ziet mij niet in de 21e eeuw. Gewoon, ik woon in een huis en in een rolstoel.…

einder worden gezogen ze hellen eerder over naar de nacht helder daglicht schijnt bedrogen de warmte van de zon trekt verder de herfst is thans uitzonderlijk stil gevoel ebt weg, is minder zacht en het strand verdubbelt het zand de zee droogt langzaam uit meeuwen verstommen hangen boven grijs geluid het is, zoals het bestaan vergaat ik verdwijn…

Jeansbroeken verdwijnen in de kast, mijn kapsel krijgt een korte beurt. Tijd voor een extra bol pistache-ijs. Zwempartij links en rechts. Fietsuitstap met flink wat terrasstops. Halfnaakt en naakt als de buren mijlenver niet te bespeuren zijn. Zonnen op mijn sober terras. Na al die jaren geen excuus meer om niet te barbecueën.…