Alle inzendingen

Bevrijdingsdag was anders deze keer, De situatie schreeuwt om te herijken, En niet van de gevaren weg te kijken, Want ‘40-‘45, dat nooit meer! Maar Israëls ‘hernieuwde offensief’, Dat nemen we gewoon maar weer voor lief.…

In zeven jaren droeg ik zeven namen hoe ik dat deed hoeft hier toch geen vertoog of wel? goed, luister dan naar dit betoog waarvoor ik mij niet langer hoef te schamen in elk geval begon het niet in babel want daaromheen ligt het tweestromenland mesopotamië, moeras en zand daar heb je geen Gedichten punt en el ook al genieten dichters…

In Israël is door het kabinet Besloten om de oorlog uit te breiden Daarmee gaan ze de gijzelaars bevrijden (De lucht in laten vliegen per raket) Gazanen moeten zuidwaarts emigreren Om praktisch in een kamp te concentreren…

je naam als dauw in mij geen woord dat scheidt twee harten — één klank aan elkaar vastgedroomd…

Jij raakt mijn gezicht strelend aan, heel even maar -- en toch duurt het lang.…

Als ik doodga, wat op zich best mogelijk is, hoop ik dat jij erbij bent. Niet dat jij daar zoveel aan hebt, maar ik zou het wel schoon vinden. Dat jij mij aankijkt. Dat ik jou aankijk. En dat ik nog net uw hand voel, voor ik eruit ga zoals een televisie uit de jaren tachtig die je met een ferme tik op z’n zij moest doen zwijgen. Dan ga ik…

jij hebt de paden voor mij heel subtiel geeffend met alle creativiteit die jij bezat zoals de knipoog als blijk van elkaar verstaan in lieve emoties die snel doorgroeien naar stevige fundamenten waarop onze relatie ooit zal kunnen staan ook mijn hand heb ik jou als steun gegeven en de vingers hebben met elkaar het oude…

zou ik ooit ook lyrisch kunnen schrijven over mijn verloren liefdes, hoe hun lijven destijds kronkelden als zij zich bevrijd voelden, in mijn armen verzonken? ’t kan dan de regen zijn op ’t tentdoek of de plakkende benen, de blote ruggen onder mijn verzoekende vingertoppen de vanzelfsprekendheid van lekkere billen op weg naar ’t toilet…

ik keek naar de ruit niet naar de regen de warmte van je hand bestond nog even in het nevelschrift op glas een fluister van huid die zich niet liet wissen…

Met tarieven misleiden Tot daar nog aan toe Maar jouw kont komen kussen Dat gaan we niet doen…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij in gesprekken die ik al zo vaak…

De jaren van ouderdom vragen rust voor eigen leven, terwijl mijmerogen ver verleden zien, jeugdgebeuren pogen te scheppen tot gedachtenrijk vol lust. Elke dag leven met de Hemelvader kust bemoedigend menselijk vermogen, zal ieders zoekende blik verhogen: aanschouw het kleurenspel der lucht bewust. Stevig, rossig koper en siddergoud…

op muziek van Peter Benoît Door woelig jonglingsleven, door bonte jonglingsdromen, gelijk ene Elve aan 't zweven in lichte morgendomen ontwaart de Man de Liefde - een toverachtig beeld dat, troostend en belovend, gedurig rond hem speelt. Pas eerst in hare bloesem, het blozen op de wangen, de Vrouw voelt in de boezem…

Wij stonden zo kort voor het vrije leven, waarvan er in het verleden bewust wat meer was achtergebleven. Maar zij vloog plotseling zomaar van mij weg, zonder zelf nog adieu te hebben gezegd. Nu kan ik alleen nog in haar mooie groene ogen kijken, op een foto dicht naast mijn bed. De vervlogen jaren doen slechts als secondes lijken, daarom…

Hij ziet er afgemat en vies uit, die tandarts uit Roermond, de patiënt van zonet, met 'n rotte kies, maakte 't heel bont, hij was compleet verstijfd en zag groen, en hij weigerde zijn mond open te doen, dus hij heeft de tand dan moeten trekken langs zijn kont ...…

Achter het gordijn adem ik heel zachtjes vrij alsof het breekt dan Vrijheid schuilt niet in het hoogste woord, maar in de ruimte om te zijn wie ik ben zonder uitleg, zonder verantwoording, waar stilte veilig voelt en grenzen niet afstand scheppen. Ze barst zelden in één keer, maar slijt in kleine bewegingen — in een blik die langer…

Het licht smeult zich op in een zucht van nevel— as van verwondering blijft dwarrelen Een melodie, wees, stort in het zwijgen van de afgrond— haar trillingen bloeden langzaam leeg Kleur, ontveld, ademt haar laatste adem uit in het oor van het niets— een echo die kleur vergat Er ligt een grens te sterven tussen…

Een grijze mist betrekt mijn hoofd wanhopig op zoek naar het bekende ik tast… maar struikel menig keer verward…. alsof ik ben beroofd Waar is het pad waar ik op bouwde mijn levensweg lijkt zo vervaagd pak alsjeblieft mijn hand en leid me terug naar het veilige vertrouwde Heel soms trekt de mist wat op en zie ik de zon weer schijnen maar…

Dichter ben ik van kloven de boodschapper in taal ik schrijf opdat jij leest je kunt mij gerust geloven ook als jij mijn verhaal verkiest niet te lezen zal ik het leven schrijven en nog heel lang blijven in vrijheid ook wat jou niet bevalt zal ik steeds verwoorden zelfs wanneer jij mijn betekenis vertekent ik zal continueren…

Top in Den Haag Glansrol voor Rutte Met ophitsende preek doelgericht de VS wapenlobby stutten Stad en land een maand ontwricht De kosten van de party zijn omhoog geschoten U mag betalen voor al die hotemetoten Rot op naar Brussel Daar staat het NAVO hoofdkwartier Daar is structuur en routine Nogmaals, konkel daar, niet hier…

Het leed waar ik jou van vertel telt meer leden, is meerledig levens vol verhalen - ledig in genen dele, wat ik verdedig is de stelling: evenredig is half leed nooit echt gedeeld als een van beiden lipgezegeld verborgen bron niet meegedeeld in 't graf meeneemt: onevenredig…

Wierookstokjes branden diverse geuren indrukken rakelen in 't verleden Klaprozen klapzoenen op de wangen Papa-vers herinneren oorlogsvelden ook van tachtig jaren geleden Oude Kardinalen komen nu samen in conclaven gouden beslagen ringen 't gouden hart willen vinden Haviken slaan kleine soorten dood het mes op de keel aanslagen in…

Als ik volledig mijzelf mag zijn, alle ruimte inneem die ik mij wens, alles zeg wat ik wil, alles doe wat ik wil, alles eet, alles drink, alles tot mij neem, hoe ik wil; als ik nooit meer iets moet, alle dagen leeg voor mij liggen, geen verwachtingen, geen verplichtingen, als ik alles zelf kiezen mag, wanneer ik wil; als ik overal…

Onze eeuwige liefde begon te waaien -- en vloog het bed uit.…

Bevrijdingsdag – 5 mei 2025 Tachtig jaar na de Tweede Wereldoorlog een dag om te vieren een dag om te feesten een dag van festivals, van markten en braderieën een dag van dankbaarheid ook dat wij dat alles kúnnen vieren maar het vieren van de bevrijding brengt ook verplichting met zich het feest van de vrijheid mogen én moeten wij doorgeven…

Zo leek je dan jouw aardse zwaarte lichter In 't ijle, koele denken; de verwijding Van knellende horizon werd een bevrijding; Op 't donker ginds scheen hier het lichte lichter. Jij dacht je boven 't mensenleven dichter Bij de eeuwigheid; toch was 't een voorbereiding: Zo moest - vervulling van mijn eerste wijding - 'T kind-in-jou groeien…

Ik wilde uit haar lichaam zijn, weg van haar omhullende warme vocht, bevrijd huilen en zuurstof zuigen, een geheugen starten, hijgen, worstelen met schuim op de lippen, kop in kas. Buiten graag: het volle leven, het vermoeden van grote liefdes, schoonheid als het even kon. En sneeuw. Ik haperde te lang, aarzelde om te komen, bracht bijna…

We kennen hier al tachtig jaar die weelde, goed om er ieder jaar bij stil te staan, maar laat vandaag ook uw gedachten gaan naar al die hedendaagse slechtbedeelden. Hoe lang nog bommenleed en oorlogspijnen voor Oekraïners en voor Palestijnen?…

Geen priester zag Meer wanhoop Geen arts zag Meer verdriet Dan wie de ouders Moet berichten Ook hun kind Haalde het niet…

ik heb ze gehoord zoals ieder jaar de stemmen in het ruisen van de wind waar rood- witte kruizen de toon geven van hen die door de oorlog niet meer leven en waar wij nu langs hun symetrie wandelen het is ook ooit hun aarde geweest voordat zij in bloed zweet en tranen de geest gaven voor god en vaderland nu loop ik hier…