Alle inzendingen over jaargetijden

Scheef in roestige kettingen hangen de schommels bladstil onder kale zacht wiegende takken, voor het kind dat spelen wil is het te laat in de tijd, de zandbak vol afval en hondepoep, de glijbaan, stroef van het zand, die niet meer glijdt. Nog klinkt dichtbij vrolijk geroep, zo passend bij dit kinderlijk domein. Het tafereel blijft echter…

Aan mijn oude waslijnen in de tuin, schoongemaakt en aan de oude knijpers, ook schoongemaakt zolang ze willen dragen hang ik met mijn lijf, dat ik regelmatig schoonmaak zolang het mij wil dragen de was weer buiten…

Ik las in Vrouw en Wijsheid, of Sophia en de Vrouw - hetgeen in mijn beperkte blik een pleonasme is, of beter uitgedrukt tautologie - dat tijdens 'onze Koninginnenach', die laatste van de grasmaand op de eerste dag van mei, dat het Beltane is, het oude Keltisch feest Beltain Beltane staat in 't Wiel der Kelten in oppositie met Samhain…

Mei Een nieuwe lente en een nieuw geluid: Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht, In een oud stadje, langs de watergracht -- In huis was 't donker, maar de stille straat Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat Nog licht, er viel een gouden blanke schijn Over de gevels van mijn raamkozijn. Dan…

Zwarte kraaien vullen het mistige weiland met overwinningskreten over de voorbije winter waarin dagelijks zoeken naar het weinige voedsel of weerloze prooi lang en moeizaam speuren was hun schor gekras weergalmt in kale bomen slaat stram gebeeldhouwde takken is ondanks ruwe schreeuw bemoedigende zang wekt gezwollen bladknoppen uit een…

in de twijfelzone van de zo op het oog nog winterse dagen en het verlangen naar de zon (in dit geval het voorjaar) is de dichter degene die zich verschuilt in één van zijn gedichten 'alleen in mijn gedichten kan ik wonen' schreef J.Slauerhoff ooit al eens tijdens zijn omzwervingen over zee en ik moet eerlijk zeggen ook ik vond daar…

Festina lente, 't voorjaar is nog koud Maar 't lentefeest heeft daar geen boodschap aan Het bot uit in de zon, bij volle maan Staan kievitsbloem en speenkruid tussen 't hout De prima vera lentesymfonie Is op zichzelf an sich al een gedicht Laat twijgen zuchten onder het gewicht Van helleveeg en lichtkakofonie In park cantonia - maar…

Het zonnetje schijnt, snel naar mijn tuin, o ja de schutting moet een verfje, dan is ze weer mooi bruin. De aarde in de perken is bedekt met mos, hier en daar pluk ik alvast wat los. Ook de struiken moeten worden gedaan, zeker die, die wat hoger staan. De overhangende tak daar achter moet ik afzagen, maar eerst permissie aan de buurman…

O aangezicht zo licht en stil, Een goudenregen in April, In gure tijd voorzegt gij zomer. Gij hebt mijn dagen rijk gemaakt. Ik, door uw goedheid aangeraakt, Werd tot een godgeslagen dromer. En dacht gij, dat ik u vergat, Voor schoon gelaat in schone stad, Belust verboden buit te werven? Uw wezen wies zó door mij heen Als klimopwortels door…

Een wit kleed bedekt de wereld, geluiden gedempt. Een zachte en kleurloze hemel, zo onbestemd. Een zacht suizend knisperen dringt door, witte vlokken vallen op je jas. Vormen een witte laag als as, smeltende sneeuw bereikt je oor. Een zwarte schaduw zorgt voor contrast en wiekt door je beeld. Het plaatje past in het geheel, als de schaduw…

Ik zoom in, adem uit. Zwaluwen fluiten, een libelle knaagt. De spanning glijdt naar buiten, het leven vertraagt.…

in de bloei van de laatste tere strohalmen voorbij het lente-licht de zoemende zomers voorbij de altijd herfst altijd wind en regen waaide zij naar de bloeiende winterheide daar viert zij de laatste strootjes van het leven…

De Winter heeft, hoe grijs van kin, Een kleur als melk en bloed. Hij tafelt lang, schenkt naarstig in; En 't maal bekomt hem goed. Hij ploegt, hij delft, hij snoeit, hij plant, Door buldervlaag noch sneeuw vermand; En zorgt voor 't bloembed zo getrouw, Of Flora's kus hem lonen zou. Als 't ijs de trage plas houdt staan, Ontsluit…

Vanuit de keuken kijk ik uit op de tuin waar vogels zoeken naar zaad en pieren de esdoorn heeft nog een kale kruin blauwe druifjes rinkelen met hun belletjes de eerste lentejurkjes geven mij zwier geen idee wat de nieuwste mode wordt de krant verkreukel ik tot oud papier gastvrijheid pruttelt in de koffiepot de buurvrouw zet haar raam al…

Zo zacht valt nu de sneeuw die plots een glimlach tovert om al te grote ernst en piekerpijn; de ogen van een kind vertellen blij hoe ieder uur gezegend ook kan zijn. Zo zacht valt nu de sneeuw en doet de vlokjes landen in ‘t water dat hen opvangt op de grond; ‘t Is stil terwijl de vogels zwijgen en krokussen verschijnen hier in ‘t rond.…

De wind begeerde de aarde en al haar nattige voorjaarsvreugdes met grote heftigheid, vooral het oranje hart dat de vorm heeft van een trompet van de narcis beloftevol geurend en lokkend op graslandjes onder struiken en bosschages. O de wind viel en ketste terug rakelings langs de takken van de kale bomen, van boven naar beneden, van de hemel…

als een koud harnas spant de winter om mijn schouders ik ben het huiveren moe in mijn hoofd laat ik hem sterven een zachte witte dood of zo op tv in de woonkamer een meisje van honing een meisje van glas Pommelien T. overschouwt haar angsten als zeepbellen zullen ze breken jeugd en schoonheid in triomf illusies zijn belangrijk…

Het leven is zwanger: koeien, schapen, de Aarde zelf wil baren, leven schenken, melk laten vloeien; Barden dichten en bezingen luchtig het leven, de liefde, sensueel geurende bloemknoppen die kleurrijk ontluiken; Smeden smeden ploegen, timmerlui herstellen de kraal, bezielde handwerkslieden, begeesterd door het eeuwige vuur van Kildare…

Meer dan een halve eeuw bij elkaar en steeds inniger verbonden met grijs en kaal geworden haar in hun zwakte, ziekte en zorgen zo werden zij hoogbejaard man en vrouw de handen verstrengeld ‘s winters heel dicht bij de haard hun dagen eenzaam in deuren vergrendeld d’ ogen ver weggezonken brillen en sleutels vaak zoek toch bleef een geborgen…

Eindelijk weer zon, in het park vliegt een duif op -- bevrijd uit mijn huid.…

De winternacht is lang, koud en diep duister; straks schenkt de zon weer lente, licht en luister. Lege kale takken klieven de grauwe lucht, het meeste leven is al weggevlucht, de Aarde slaakt een stille zucht: de winternacht is lang, koud en diep duister. De Aarde lijdt onder een kil doodskleed, strenge vorst heerst ijzig en wreed, ik huiver…

Inkeer en inzicht in een mooi bed van stilte cadeau van winter Vanuit een droge lucht beginnen natte sneeuwvlokken langzaam gestaag neer te dwarrelen tot wanneer haar witte vacht vol glans, volume en zachtheid zich uitspreidt op de begane grond over het glooiend landschap waar ongeklede kronen en kruinen voortaan een witte hoed dragen.…

Al de bladers zijn verdronken In het water, in de regen, En het donker bos staat open En de droppelende stronken Staan verlaten aan de wegen, - Kille winter laat één sprokkel Aan een hart, dat niet mag hopen! Al de zon is uitgeblonken, En het jaar is heengezegen, En mijn handen zijn nog open, En mijn hart is leeggeschonken, En het heeft…

Kou rillend staan bomen verlaten en zielig bij Gekleed met de pracht van een nat en verdord blad wankelend in het leven op stuk hout waar zij verwikkeld is in een verloren strijd met de binnenkomende wind, het vallen nabij. Vogels zijn druk in de weer met het verzamelen Rondfladderend op zoek naar voedsel waar zij de hemel vullen met stille…

Op de veranda wachten we op koelte, een frisse bui Alleen bij ons brandt er licht Niemand ziet ons niemand is thuis Waar zou hij aan denken? Niet aan mij, gelukkig ik heb het al warm in mijn ondergoed Ik houd me stil anders krijgt hij nog zin en dat duurt me te lang De nachten zijn zo kort we hebben slaap nodig geen zweterige seks…

Winter nadert. Ik voel het aan de lucht En aan de woorden die ik schrijf. Alles wordt klaarder: de straat Is tot aan zijn eind te zien. De woorden Hebben geen eind. Ik ben dichter Bij de waarheid in december Dan in juli. Ik ben dichter Bij de gratie van de kalender, lijkt het Soms wel. Toch, de woorden niet, de steden Nemen hun…

Mist-grijze herfstige dagen mensen mistroostig en moe rukwinden en onweersvlagen en ‘t avondduister te vroeg Nevel sluiert over stoppelvelden Krassende kraaien in de lucht die ‘t einde seizoen melden in een circulerende vlucht stoep en paden schoongeveegd opgehoopte blaren rotten in de goot de natuur heeft zich ontkleed en…

Bladeren dansen op nummer kleurrijk ballet laatste pirouette Hoe ontspannen en vrij het kleurrijke gebladerte als herfstvlinders wervelt op de verstilde tonen van een wind waarin een voor een woorden van verliefdheid en vreugde fluistert in ieders oor zowaar geordend en verweven met elkaar in een zacht aanvoelend tapijt op lapje grond.…

In de herfst van ons leven kleuren bladeren prachtig geel, oranje, rood. Sommige blijven groen, zoals in de prille lente en bloeiende zomer. Sommige blaadjes vallen, in afwachting van een winter vol beloftes die komen gaat. We weten wie we zijn en wat we willen. Een najaarszon vertelt ons van het leven te genieten…

Ik weet, er wacht een nacht waaruit ik niet ontwaken zal, een duistere diepte waarin ik zal zinken en verdrinken; dat is okè, daar kan ik mee leven; elke zomer eindigt immers in herfst en winter, in kou en dood. Maar nu nog even liever niet: er bloeien nog bloemen in de berm en de vogels zingen nog over seks, de zon lokt me nog steeds…