Alle inzendingen over afscheid

Ooit zag ik robots zwaaien met hun armen Als slangen in een scancircuit verbonden Supersonisch snel, in split seconden Floppen spuwend uit hun stalen darmen 't Was uitstel van een lange executie Van banken met hun rekening courant Ging één dicht, dan ging d'ander aan de kant Bedankt, communicatierevolutie! Nog zie ik Koot staan, bij…

we tellen de daden de dagen de doden de sporen de wonden in het landschap tot mouches volantes zich als zwarte dansende sneeuwvlokken ontvouwen en het uitzicht verblinden we tellen tot tien en terug werpen een kleurrijke lap over het land zwijgend bedekken we het ontelbare…

Het wordt erg stil om mij. Alles rond me begint te lopen op kussens. De zon, de bomen, de bloemen staan gordijnen te kopen. De muziek rijdt al in flessen voorbij. Het duurt niet lang meer met mij. ----------------- De Gids (1958)…

Als ik vertrek, dan niet met grote woorden of veel kabaal, maar stilletjes, liefst helemaal geen taal. Een glimlach volstaat, ik knijp even de ogen toe, 't is goed zo, ik ben moe, ik ga.…

Ik zou die dag naar de crematie Nam trein, te voet naar uitvaart plek, langs molen, vaart, het centrum, park, een stem zei uit mijn hand, hoe 'k lopen moest, hoe gek en eenmaal daar zag 'k mijn familie, en vrienden van mijn broer en zoons Er was een zaal en banken, de kist vooraan vol bloem, een foto op het scherm van schoonzus gesluierd…

herleefde de herinnering onderweg naar licht dreven dunne wolkensluiers schuin naar morgen samen hielden we ons vast aan het tipje tot je het gewillig losliet en Ik bleef hangen aan je hemelse stem…

Beelden trekken voorbij Van vele jaren geleden Van vorig jaar, van gisteren Beelden uit het verleden Een leven vol fotomomenten Van heel jong en van heel oud Feesten, bruiloften vol plezier En tijden dat er werd gerouwd Een leven trekt voorbij Je herbeleeft het allemaal De ingrediënten zijn aanwezig Voor een prachtig, ontroerend verhaal…

Ik neem genoegen met het korter durend graf Van die nog leven en wellicht Al waait de wind Het eeuwig nieuwe kaf in hun gezicht Een laatste keer zich wenden Naar nevels op het groene land het nieuwe licht De eeuwig klare beek uit het gedicht Om mij al ziende vager uit te zenden Ik accepteer ik zak eens Als ook de bodem hen omarmt Voorgoed…

Sluitingstijd, het afscheid bijna voorbij, de stoelen vrij de tafel vol, de glazen leeg Ik moet gaan, ik ga weg Kijk mij niet zo aan, jullie oude zangers in oude lijsten Het is stil op straat, ik ga De maan schijnt, we draaien al terug naar de zon De honden blijven staan De geur van onze liefde is vervlogen De lakens zijn koud Leg…

in de kamer waar je ligt de stilte ademlozer dan jij zo wonderlijk helder het zwijgen in de diepte van de dood gesloten smalle lippen roerloze handen huizen niet meer in onrustigheid zonlicht zeeft door de ramen een briesje strijkt langs je slapen en ik zie het kind dat ik was onder een lange schaduw in de kiem gesmoord ondoordringbaar…

met licht gekanteld hoofd verbreekt hij de stilte na de dood het lichaam iets voorover gebogen zijn lege armen vouwen zich als zwarte vleugels om haar heen je ne repartirai pas zwijgend danst hij haar naam Agnès in de laatste liefdesdans buiten op het plein l’amour est tout ce que je peut te donner ne me quitte pas…

toen de bomen zacht bewogen in de plooien van de tijd verdween je lichaam onder zwarte aarde verborgen voor het ruisen van de dag toen de wind aria’s zong met regen en nevel door de heuvels trok werd het zoveel stiller je naam bevrijd van zijn letters vleugels die niet uitslaan nu de bomen zacht bewegen voor het huis zonder hart…

Prijs je gelukkig als je dochter thuis komt slapen de nacht voor zij gaat trouwen in de kamer van haar jeugd Bereid een goede lichte maaltijd pasta met kaas en paddestoelen gedroogde tomaat en sla glaasje wijn erbij goed voor de slaap Zet het schaakbord op tafel en verlies na jaren een korte partij Verjaag de muggen uit haar kamer…

Als ik aan je denk. Buiten schijnt de zon uitbundig, binnen heerst serene rust. Je moeder ondersteunt je innig, terwijl ze teder kust. Gedempte stemmen op het terras, in de keuken rinkelend glas. Iedereen mag nog komen, omdat jij dat wil. Ik zie geen tranen stromen, de pijn blijft hoorbaar stil. Gordijnen dansend in de warme lucht…

wil ik huizen wanneer mijn hart het niet meer doet middels bloesem van de kersen stuur ik jou een laatste groet daar zal ik dromen over de buren een duizend jaar of tien in deze ronding wil ik rusten hou ik het voor gezien…

ik plukte wat bloemen het was warm toen er stierven mensen ik zat op de vloer in de hoek waar mijn bed had gestaan ik dacht aan mama die niet kon eten maar het leven niet wilde missen ik trok de deur achter me dicht het was warm toen ik plukte wat bloemen…

Ik wist dat in mijn kast veel dode schrijvers staan Die langzaam in hun graven zwijgend tot hun pen vergaan Ik wist al liep ik langs het raam waarachter kaften pronken Dat ook daar zelden meer dan nooit geleefde levens lonken Maar tussen kolossale schappen achter de vitrages Tussen torenende kast en duimellucht’ge decalages Stond de oude…

In mijn hofje voel ik me vrij van tuinieren word ik blij het is hobby voor iedere dag ik wroet in de aarde met een lach ik werk met schep en heggenschaar snoei een takje hier, een twijgje daar net als mijn opa vroeger deed die kon het goed, als je dat maar weet ik hou zoveel van bloem en plant ik graaf met mijn handen in het zand en soms…

De verlaten mens waant zich alleen wankelt door het grauwe tussenland Hij scheurt zich los uit de avondnevel en valt stil in ongeziene armen De zwarte raaf strijkt over hem heen de lucht zal hem dragen Zijn stem keert terug in de verre ijlte kan hij het hoogste weer aan Het is de allerbeste tijd…

De boom vertelt een groot verhaal Van honderd jaren lang Zijn takken bergen nesten En zijn vogels zijn niet bang Zij weten niet van dreiging Van hun vredige bestaan Van mensen die natuur en wind Hun gang niet laten gaan Ik hoop dat je mag blijven Want jouw zuurstof geeft ons lucht Nog eenmaal schuil ik naast je Afscheid met een diepe…

In mijn jeugd had ik vele dromen, hoe het leven mij zou vergaan. In mijn jeugd voelde ik het bloed nog stromen, maar de tijd heeft niet stil gestaan. In mijn jeugd keek ik in je lieve ogen, zag de zee, de zon, de maan, In mijn jeugd was ik altijd bang te geloven, dat deze ooit dicht zouden kunnen gaan!…

Kleurrijke vlinder in liefde losgelaten voor altijd dichtbij Hoe je als een vonk in het leven sierlijk jouw breekbare en kwetsbare vleugels laat zweven in een licht wiegend spel tussen de zingende vogels terwijl ze geheimen van natuur bij zich hebben die in jouw kleuren worden ontrafeld. Verder fladder je op de golven van een wind vrij…

zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen, hoe deze dagen die u prijzen zou als futiele barcodes plichten en doven. beluister het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde na duizenden millennia van absolute stilte, het doffe stof ploft in stof. en zij, vergooide bloem, opschietende te midden het neerzijgende rot, zij voelt…

in de duisternis van eenzaamheid kringelen koortsdromen naar de diepte slapen we op het water in de boot zonder woorden net als stille ganzen er is geen gevaar toch? we leunen tegen elkaar aan ik hoor je murmelen ligt het ergste achter ons? deze boot is het uur van de eindtijd in de duisternis van eenzaamheid een boodschap van averij…

het dodelijke licht van de dagen het klaart niet op het hart de holle spier die hetzelfde bloed in het donker doet stromen de ene lettergreep na de andere het ene woord dat slechts het andere met zich meetrekt gevangen in het duister zwerft de solitaire stervenswens hij gaat verder luister! verder verder veeg hem niet weg volg hem…

In de voetstap van mijn vader wil ik lopen langs het strand, wil ik kijken naar de zon en genieten van het land. Wil ik dromen,lachen,eten, en van alles wil ik weten. Naar de golven wil ik kijken over hoge wijde dijken, wil ik vechten met de wind, hollen wil ik als een kind. In de voetstap van mijn vader wil ik vrij zijn en tevreden…

ik loop in een bos de morgen is nog pril hoewel het bos ontwaakt is het nog heerlijk stil ik kijk naar de lucht en naar het morgenlicht ik luister naar het bos er groeit een gedicht een gedicht over loslaten en over eeuwigheid over afscheid nemen en leven in geleende tijd ik leef in mijn later mijn vroeger is voorbij alleen herinneringen…

Ik kan je niet vergeten, Ik kan je niet zomaar laten gaan. Samen stonden wij ooit met ons tweeën, In het volle licht van de maan. Jouw kusjes op mijn lippen, Het altijd naast me staan. Wij vormden onafscheidelijke stippen, Met een lach en met een traan. Wil nu doen als in onze droom, Geloven in die magische krachten, Laat me meedrijven…

het slaan van de golven de krijsende meeuwen zijn verscheurde verleden het is hem droef te moede gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte zijn leven is tot op de draad versleten het zijn niet alleen vogels die de stem van het water verstaan…

Stromen van tranen, van vreugde van blijheid. Soms ontroerend soms droef. Opgedroogd en weggegleden in de stroom van de tijd. Wat is gebleven? Een enkele traan, vergoten in het donker van de nacht. Een vleugje hoop op een weerzien, misschien. Dat is, wat er is. Dat ik je mis...…