Alle inzendingen over literatuur

‘O!, soms voel ik mij verwant aan jou, soms voel ik mij, zoals jij je vaak alleen gevoeld moet hebben. Zo ik, al heb jij dat nimmer kunnen bevroeden. Net zomin jij ooit de bedoeling begreep of hebt geweten waar ik ben geweest, welk ‘n hondenleven ik heb geleden, van binnen; al die kwellingen die mijn ziel ontelbare keren door- sneden…

over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet…

Penelope wacht weeft lussen van verdriet ontrafelt ze 's nachts als niemand het ziet om minnaars te weren van het olijfbomen bed dat haar koning voor hen beiden had klaargezet Penelope weeft om eer en troon te behouden hetgeen ook de goden als wenselijk beschouwden voor hem die volbrengt wat van Fortuna moet een slopende Odyssee…

Het toeval stuit op zijn ongeduld; als wat niet te verwachten viel, rende hij met de paarden mee in de roze en blauwe slierten van een traumatiserend strevende zon. 'De spinsels van het zó gewende; een onverzoenlijk tegenstreven', waar het allemaal begon. "Mijn zoon, zoek voor jezelf een wereldzee van jouw formaat, want deze beken zijn…

Des dichters wereld is zo groot, Zo klein, zo stil zijn werk; waar zou hijzelf wel wezen? De wereld ziet en zoekt hem niet: En kent een rijpe geest zijn lied, Nog moet hem na zijn dood zijn naaste omgeving lezen. -------------------------------- uit: Kamermuziek (1903)…

Stralig borduursel van kristallen wand Verbergt, welvend paleis, de diatomee; Een waterdroppel is zijn wereldzee, Een korrel zwevend stof zijn vasteland. Klein levend zieltje, in Brahman mij verwant, Eén Wezen deelt zich aan ons beiden mee, Zoals één vuur, één wet, één Gods-Idee In Aldebarân en een sintel brandt: Het Eew'ge dat, mijn kunstgenoot…

Geleerdheid grijnst van alle kanten Hier door een stemmig donker heen: Ach! met de eerwaarde folianten In perkament, als achtbre tanten, Ben ik, zo jong, niet graag alleen. Hu! ijzegrimmige kwatrijnen, Gij staart mij zo verschriklijk aan, Als waar’ hij erger dan profaan, Die aan uw saaie schuifgordijnen Zijn wufte handschoen durfde slaan.…

er kwam een echte poëet voorbij en vertelde over mijn gedichten hij vrolijkte mij op door te stellen; jij behoort tot de lichtgewichten ik was verrukt door zijn schrijven en respecteerde deze bemoeienis hoe meer ik zijn woorden liet beklijven des te verrukter ik ontsteeg uit mijn poëtische droefenis soms heeft men humor nodig van dien…

het monster bestaat bij de gratie van de strijd en de ruimte tussen vriend en vijand de uitvergrote reuzen staan te stampen op het slagveld van twee kampen tegenover jongelingen die te voet gekomen zijn een ijzeren strijdknots een massief bronzen speer zijn geen verweer tegen de slimmigheidjes de kleintjes gaan ervandoor met de…

Een koning die meevaert met tienduizend schepen van Ithaca rond de Peloponnesos tot de kust van Paris en Hector en Priamos een sluwe reynaert uit miriaden woorden in hexameters zesvoetige regels als aartsleugenaer tot leven gewekt - waar Achilles de wrokkige schier onoverwinnelijke nochtans edelmoedige held, de Thetiszoon en…

De dichter is een gedicht, 24 uur per dag. De dichter is een alchemist die van het lood des dagelijksen leven het goud weet te maken. Zijn gedichten spreken voor zichzelf. --------------------------------------------- uit 'Verzamelde Gedichten' (1981)…

Gefakkeld en getooid in de funeraire boot; De wind plooit de zeilen, verwijlend zijn Wij, onverschrokkenen der tranenliefde, Onder de verspringende zonnegloedlijn. De goden gezocht hebbende, dit verzengende, Wie zijn wij? Geworden in dit heikele staan: Om de sterren te verdopen, beelden troosten, Armen en benen zoeken voor het gezichtloze;…

Hoe wij elkaar gevonden hebben, Door de stofwolken der vergane’ ; De glorie voltrekt in vertraagde Stappen in beladen voetstappen Die de voorgetreden grootverleden Zompig in druilerig landschappelijk Verdwaalland geschonken hebben. Ons aller mens’lijk leven, deez’ Griekse tragediën; wie den Persona Fitte, lijven als Woninglooze leeuwen,…

ik zweer vrij naar ‘t brein van Hawking en dank de kracht waardoor wij draaien onder ’t genot van ‘t lot der stille nachten hang ik al lang niet meer aan heur haren // 48 nu Google de kleur van haar ogen kent zal hen ze mogelijk beter omschrijven en daar ook geen gevoelens bij hebben waarin we waarheid zullen bespeuren // 52 de grond waarop…

Nauw zichtbaar wiegen op een lichte zucht de witte bloesems in de scheemring. Ziet, hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, een enkele al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht als perlemoer, waar ied're tint vervliet in teêrheid... Rust. Oh, wondervreemd genucht! Want alles is bij dag zó innig niet. Alle…

Ik ben geen lieflijke dichter Ik ben de schielijke oplichter Der liefde, zie onder haar de haat En daarop een kaaklende daad. Lyriek is de moeder der politiek, Ik ben niets dan omroeper van oproer En mijn mystiek is het bedorven voer Van leugen waarmee de deugd zich uitziekt. Ik bericht, dat de dichters van fluweel Schuw en humanistisch…

‘We worden vóór ons komen niet gemist, na ons vertrek zal het beslist niet anders zijn.’ ‘t lijkt erover te gaan dat we niet moeten denken dat ‘t goed is zoveel tijd aan ons ego te schenken dat we gerust kunnen zondigen als we maar bidden gewoon god op onze blote knieën blijven bedanken de aarde blijft wel draaien zolang ik en jij bestaan…

laat mij de dagen opnieuw schudden en de wijn welke uit de kroezen drupt verdunnen als haar verleidelijkste ogenblik door de vertrouwde sluier // 4 aan ’t eind van weer ‘n gewonnen dag samen met ’t hoopvol sluimerend zicht op haar verschijnen in ’t verdwijnen naar ’n volgende morgen van ijver // 8 kwijnen met…

Toen sprak de koning: 'Heer Tibeert gaat heen voordat u wederkeert en zorg dat Reynaert met u komt Er wordt geklaagd, niet zonder grond dat hij vaak anderen heeft belaagd maar ú gelooft hij ongevraagd hij doet vast wat u hem aanraadt Zo niet, ziet het slecht voor hem uit lacht zijn familie hem straks uit allez, Tibeert, en zeg dit hem…

Hoe komt dat zo? Is mevrouw verveeld? Moet meneer zich laten gelden? Roept men eindeloos om aandacht? Elk mens die zich dichter voelt, kent die gekke verlokkingen. Je wilt iets te zeggen hebben maar je weet maar niet hoe. De ijdelheid kruipt door je poriën: 'Wat heb JIJ dat raak gezegd!' Ach, je volgt je liefste routine - zolang er…

Gevoel, Verbeelding, Heldenmoed, Tot éne ondeelbre kracht verbonden, Tesaam gesmolten tot één gloed, En door de boezem uitgezonden Op vleugelen van melodie, Om al wat ademt te betoveren, Om al wat hart heeft te veroveren! Zie daar de gaaf der Poëzie! Gevoel, dat plotseling ontwaakt Bij ieder indruk uit de hoge, Zich uitbreidt, meedeelt,…

we waren vele fonkelnieuwe lentes en zoete vuren verder het licht bereikte zijn hoogtepunt vermoeid begon het aan zijn lange weg omlaag winterse uren wrede heersers van de tijd hebben ons belaagd door het grijzend venster lieten zij ons kijken naar de dood…

De treinroute Kortrijk-Roeselare-Brugge steden uit een ver verleden Gezelle heeft er verbleven. Vlaams van inborst onuitwisbaar geschreven 't Is oh God zolang geleden. O kwinkel de winkel, waterjuf de blomme het brood dat gebakken wilt bloemen welke niet verwelken. medeklinkers die weer klinken de inkt, het blad, bladeren zich laten…

‘ik ben slechts de stuurman van eenvoudige komaf en toch raad ik jullie af matrozen, om deze jongen aan boord te nemen na de avonturen aan wal in de chaos zonder zeden de reden is heel simpel ik wimpel jullie niet af met ’n laf en onaf betoog maar door mijn oogharen zie ik in de versufte jongen duidelijk ’n god gedrongen wachten om…

nog verzengender dan de Bron van Acheron en Styx is ’t Licht dat in elk Heden door de Bodems van Slik zag waarheen de bezeten Hades Persephone bracht in die spiegelende Onderwereld ontstond ’n Tragedie’tje Persephone veranderde ter Plekke in Eurydice dat Orpheus aanspoorde tot ’n tragisch Liefdesliedje ‘de mooiste Nimf van Al heb ik niet…

Een klein sierlijk huis omsluit de gastenslaapkamer van een koninklijk paleis biedt onderdak aan een zwerversmeisje dat te ruste wordt gelegd op een meer dan manshoge stapel dikke matrassen de jonge vrouw woelt klaarwakker kreunt heel de nacht door haar kwellende slaapplaats schommelt heen en weer luid kermend klaagt ze bij…

(de bedelstafloner Rubus skriet: ‘de goden zouden wel ’n onsje minder mogen ze maken te vaak paardensprongen als vallen voor ontzagwekkendheid’) Rubus ’n god verbruikt z’n zet, hij zinspeelt op jouw fout en ’t is nog steeds zo dat zijn zet de status quo behoudt Kultus ’n god is voor ’n potje schaakmatten te laf en afwachtend te noemen wit…

Ik zag de kleuren van het leven in de tijd veranderen, al was niets ooit zwart-wit; wat zich voor mijn ogen volbracht kan niet slechts gebracht, als men zich aan geschiedvervalsing niet wil branden, als weldoordachte esthetiek worden; het bewijs voor wat zich afspeelde [hier wordt gehint op de waarheid] in ieder afzonderlijk, of in elkaar…

atomen zijn als letters waarmee alles is gezegd in codes geschreven geen onsterfelijkheid geen ziel de dood is nihil onze waarneming is feilbaar liefde overgewaardeerd er is geen godheid maar atoomleer ‘Athena, plaga venit, de plaag komt!’…

Wat is poëzie zonder de wind en de regen en de zon waarin alles weer droogt? hier is alleen het betonnen licht van een lege kelder…