Alle inzendingen over natuur

Een trage buiging van blad naar zon, zonder haast de dag tilt zich op Tegen het ochtendlicht kantelt de zonnebloem zich langzaam open, als een lichaam dat weet waar het naartoe wil, ook zonder te weten waarom — een beweging geboren uit licht, niet uit wil. De dragende steel houdt zijn hoogte met ingetogen kracht, geen trots maar aanwezigheid…

Gehucht Hoeven-Kempen-zondag 13 juli-9.30 uur Een zwaluw alleen zwiert zwak* over de velden. Zal zij overleven? (*zwak= lenig)…

Zij vouwt zich open Haar slaap: een licht labiele lauwte. Haar gewillig gebinte. Eerder dan een geeuw Kondigen haar billen aan Dat zij wakker wordt. En dan haar oogwit: sneeuw In de ogen van mijn leeuwin. ----------------------------------- uit: De groeten (2002)…

Wind tussen leegte een paardenbloem zaait de dag stilte draagt hoop mee Wind beweegt door lege straten als een herinnering aan wat we verloren waanden, maar nooit echt kwijtraakten. Tussen het kraken van takken en het schuren van lucht klinkt iets broos dat zich nog niet laat vangen in taal. Vogel stijgt op, terwijl de ochtend nog nauwelijks…

Eeuwen geweven wortels diep in aarde rust stormen fluisteren Hij staat daar al zo lang als iemand zich kan herinneren, wortels diep verankerd in eeuwen van aarde en adem. Zijn stam draagt littekens van stormen die zijn gaan liggen, maar hij beweegt niet, hij wacht zonder verzet. De dagen schuiven als wolken over zijn kruin, elk voorbijkomend…

De donkere kamer biedt uitzicht op de rivier en drie koppeltjes. Zij hebben geen oog voor het kleurenpalet in en langs het water.…

Nu zijn de tijden rijp, dat zonne perelt op elk grasblaadje, en 't uitgespreid gelach mijn ogen doopt en mijn gedachten wijdt. Hoog staan de bomen in de jeugd der wereld als heiligen, en heel deze eeuw'ge dag is licht en wit, vol suiz'len wijd en zijd; ik hoor het sap in al de planten zwellen, en hoe, met stille wil, de schepping groeit…

Zomerzon gloeit heet een bloem buigt zonder breken zelfs onder het licht Soms valt het licht schuin door bladeren vol gaten. Juist daar lijkt schaduw dieper, voller in betekenis. Wat buiten de lijnen groeit, zoekt geen vorm, maar vindt zijn eigen waarheid in het onverwachte. Een boom met een knoest kan nog stevig staan — misschien…

Voor mij strekt zich het landschap uit dat al zo vaak zouteloos beschreven is; de torens die staan voor de verveling, uitgestorven bloemen door de stikstof. Het overschot aan bramen verraadt hoe slecht het gaat met de omgeving; de hitte drukt de diepe wanhoop uit waartoe de aarde zich genoodzaakt voelt. Mishandelde koeien grazen hoornloos…

Alsof het licht niet binnendringen wilde, zo weinig was er te zien in het donkerste midden van het meest uitgestrekte bos. To-To bleef doorgaan, hem maakte niks de tocht onmogelijk, geen plas of heuvel, geen euvel dat hij niet te boven kwam. Hij had alles nog op een rijtje, hij wist het hele verhaal nog na te vertellen, én de kleinste details…

Op het blauwgroen geribbelde meer dobberen de watervogels over mijn weerspiegelde gestalte; geel riet wuift naar de schittering van knisperende zilveren belletjes: dag golven, dag watermuziek, dag natte -tenen -dag, dag!…

met lange witte wenkende immense slierten boven het is juist de stilte in die het het voor ons aantrekkelijk maakt voor even geen aandacht besteden aan mensen die daarom schreeuwen en veel geld bieden om die aandacht naar het middelpunt van de wereld brengen…

Wit als watte, en teenegader groen, is 't bonte abeelgeblader. Wakker, als een wekkerspel, wikkelwakkelwaait het snel. Groen vanboven is 't en, zonder minke*, wit als melk, vanonder. Onstandvastig volgt het, gans, 't onstandvastig windgedans. Wisselbeurtig, op en neder, slaat het, als een vogelveder: Wit en grauw, zo, dóór de…

'K sta naar 't schitt'rend oranje in 't west te kijken: Als fijne, zwarte tralies staan de abelen; De blaadjes schijnen met het licht te spelen, Om 't op te vangen, als 't er door komt strijken. 'K zie om: het amethyst in 't oost verdelen In trossen blauwe-regen diepgroene eiken; Aan de ogen, vol topazenglorie, lijken De abelen trilgras…

"O, ego!", verzuchtte de oude eik, "Hoe ver van hier kan het verleden zijn als de wild verlichte grond en jong blad aan ranke vingers zo groen zo helder nog voor ogen staat? Nog ruik ik de wildgroei van zachte bedden klaver en mos het grote donkerbos veilig ver weg. Broeiend in de hoge zon druppels gevallen uit de hemel op mijn kruin…

strak lag de plas tussen de bergen als spiegel van de nacht bij een rimpelende opkomende maan de wind strijkt geen golven die verborgen zijn onder keiharde rots schuren wel de kusten met afkalvende kussen pas met een strand waar boten meren en mensen zwemmen kunnen zij hun investeringen met rendement veilig stellen…

Boven de zoemende insecten en vrije vliegers vliegt het tuig voor witte slierten uit. Over keihard rechte paden stuiven de bedriegers onnoemelijk vies en met oorverdovend geluid. Zelfs de meikever heeft moeite met de buit boven het kabaal te stijgen en hun schijt te vinden. "Er komt alleen maar rook en stank uit ik houd meer van het paard…

Het grote feest zou onder de eik plaatsvinden. Ja, hij alleen was geschikt bevonden. Het was voornamelijk haar familie die het zinde omdat familie rog en vrinden niets zien konden. De bijna even grote beuk vond het niet leuk hij was te donker bevonden, en zonder zonlicht en de kale, dorre grond bezorgde teveel jeuk. Beter was het zachte mos…

De late wandelaars achter een muur van strandhutten, blijven deel van de stad. De kleurenstroken van zand, water, lucht, schitteren adembenemend, buiten hen, zonder hen.…

Zonlicht op water stilte draagt mijn zachte hart wortels diep in rust Ik wandel door het woud, waar het zonlicht teder danst op waterrimpels, raak alleen wat zich openstelt — mijn tere hart voelt stilte als een zachte stem die mij optilt nog vóór het woord. In de adem tussen de bomen vind ik rust, een stille kracht die mijn ziel omhult…

Hoe vreedzaam ligt dat dorpje Daar aan de voet des heuvels, Met al zijn boerderijen, Zijn kleine lage hutten. En bruine rieten daken, Met groen bemoste vakken, Zijn peer- en appelboomgaards, Zijn brede lindenbomen, Die wandelpad en hutten Omschaduwen en koelen! Hoe sterkend is die aanblik Der rijk bebouwde landen, Met welig…

ijle lucht was koud en zilt liep waar strand zich liet verdringen door de branding meeuwen kliauwen in hun vlucht hun schaduwen op het natte zand sommeerden mij te wachten hurkend bij een stuk drijfhout waar een veer lag, zilvergrijs achtergelaten met betekenis even was er niets dan adem niets dan huid in de wind licht genoeg om door…

Ze lag daar in haar huid, De zon gaf haar een gouden glans Van koesterende zonnestralen, Briesje koelde zonder geluid. Een leeuwerik begroet de zomer, Koeien herkauwen traag, Uiers vullen zich gestaag, Lage zwaluwen vliegen af en aan. Als scheemring d’avond luidt, Verovert stilte stad en land, Kruipt zij in haar tweede huid. Nog een…

Mistroostigheid behoeft geen kleur, een kleed van zilverdoem bedroeft een wilgenkant die zwijgend zinkt in dicht verwaterd land de stilte weegt vervaagt het al omfloerst en leegt tot daar een vogelvlucht wit opduikt uit de grijs vermiste lucht meeuwen zwenken, hangen alsof ze naar harmonie verlangen ze hijsen zeilen op de plas…

Vlinder op de knop verblijft in het bijna-zijn ik wacht op mezelf Ik voel de aarde ademen in kleuren die jij niet ziet, stilte tussen woorden weegt zwaarder dan geluid. Soms is één blik genoeg om mijn hart vol te laten lopen, en nog voordat de dag begint, ben ik al vol van leven. Ik geef zonder vragen, vang wat onuitgesproken blijft, een…

Aan de Zuidzij van Breda ´s Heuvelkwartier ligt jonge wildernis. Vergaan boerenland toont nog bescheiden, vluchtig zijn hand. Gewezen boomgaard, weide ademt hier. Tussen dichte doornen krijgt menig dier hecht tehuis, beschermd aan elke kant, verlaat de strenge struik, speurt over drijfzand, vindt in open galerijoerwoud vertier. Een vinger…

Lieve meid, de lucht is dronken, want die schandelijke zon heeft een wonderwijn geschonken uit de hoge hemelspon en opeens – aan alle zijden - van die lichte toverdrank staan de wegen, staan de weiden tot de polderboorden blank. Uit de kruinen, langs de stammen, door het diep verwonderd woud - dat de grove schorsen vlammen - druipt het…

De zon danst op de blad’ren, Doen de regendruppels flonkeren In ’n betoverend décor van luchters Van duizenden briljanten. Het geritsel van de blad’ren In het zachte lentebriesje rinkelt Als de kristallen champagneglazen Van het feestelijk banket. Het gezoem van muggen en bijen Vormen de klank van ’t symfonisch orkest, Waarop de…

Hoe schoon de paarden. Een graast, het ander bekijkt me. Weemoed in zijn oog? Beide oren bewegen even. Een siddering loopt langs zijn flank.…

"O, was iedere dag als de eerste lentemorgen dan zou ik gouden stralen schenken aan jou. O, had iedere dag de geur van verse bloemen dan zou ik zilv'ren zoeken alleen voor jou. O, zou iedere dag voor de eeuwigheid gelden dan zou ik nog meer houden van mijn en jou.." "Hmm, misschien moet ik dat laatste toch veranderen." mompelde de…