Alle inzendingen over Holle

Twee schollen - ach twee schollen hoe ze vielen op het pad van de viskar van de bode die Vrouw Holle had ontboden alleen was het wel wat snode dat de Genius vergat dat vrouw Holle zoals altijd wel weer iets te hollen had Vrouw Holle - ach vrouw Holle viel gestuiterd met haar gat in de hemel van de Goden waar ze rondjes rent voor doden…

Ik lieg mee in de waarheid en laat een holle lach de stilte verdoezelen, verstard in mijn eenzaamheid.…

me van haver tot gort vandaag ontzie ik jou te kwellen heden geen overpeinzing of nutteloos ongerijmd gedicht op jouw overdadig besmeurd bord ik reik jou de doodsaaie verveling aan vol met nietszeggende woorden ik dacht nog over mijzelf te praten, het eeuwig wederkerend fileleed of de vlieg die ik wilde vermoorden maar nee, ook dat zijn holle…

ze schreed haar nachten als spiralen in een ivoren stilte vibrerend in een ruimte die ze droeg als kleed in nachtelijke malen woelende kilte als onwezenlijk spugende zeeën vol scherven tot suizende namen kervend in haar oren in holle huizen…

Mensen die veelal praten, hebben toch meestal het minst te zeggen…

rand gevuld met gerstenat, verlichting vanuit het tapgat, waaruit ik alleen mag tappen, alleen daarop rust het voordeel van de twijfel, de overgave telt in onverzadigbare teugen van gelagerd bokkig bier, de grappen te weerleggen,met de lippen van een halfvol vat te nippen, in een stroom van onvertogen woorden die in de ontstane holle…

hete adem van z’n souffleur, tovert gouden bergen uit zijn hoed, door geveinsde verontwaardiging, het dunne koord van het applaus hangt slap, het is het woord waarop hij gebalanceerd, de show gaat altijd door als een pathetische voordracht voor een sprakeloos publiek, wat huivert voor een smakeloze grap of z’n intellectuele en holle…

De holle mens Rent Vliegt Holt zijn eigen Virtuele leegte Tegemoet Holle mens Hollend ontdaan Van elke menselijkheid…

Holle mens je Rent, je Vliegt hollend Je eigen Virtuele Leegte Tegemoet Holle mens, jij, Hollend ontdaan Van elke menselijkheid ------------------- Thema: Mens Anno Nu…

De echo verdwijnt in een verstild niemendal door holle woorden.…

In een holle weg - nagenietend van 'Oudjaar' - een vos met pluimen...…

door de eeuwen heen hollen verkapte tranen iedere steen uit…

Het stijgt, zompige damp van ijle nevels zwieren als spookachtige slierten, fluisteren van her en van vergeten hoeveel schreden deinden over de holle weg waarop ik mijn stappen zet hoeveel karren spoorden hun gewicht voor mijn dromerige voeten kromgebogen bomen zegden gedag terwijl hun versteende wortels trilden onder het verloren gewicht…

verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich berg afwaarts waagt terugkeert op z’n sluipende schreden van verval, vertekend beeld, gelaagd in holle…

Hij taalde niet naar talen, maar zijn moeder wist hij meer dan eens te noemen. Veel kan hij niet benoemen, maar bij tijd en wijle kent hij wat verhalen. Zijn praatstoel is gebarsten, maar rond het middernacht'lijk uur schieten zijn ogen vol vuur. Dan hakkelt hij honderduit tegen ongenode gasten, waaraan hij zijn grieven uit. Zo deelt…

De jonge es groeit uit de holle, sterke stam van een dode beuk.…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…

In de wijnkelder van het chateau hoor je ze zacht converseren de holle het hardst, dat is altijd zo als vaten gaan communiceren…

Met holle schreden zwerven jouw woorden door mijn stad. Soms klop je aan zo verlegen bij ons huis. Maar daar woont niemand meer. Ik leef nu op kamers bij mezelf.…

spirituele boeken het bakken van pannenkoeken wierook en mediteren kinderen poepen op de wc leren oibibio en sterrenmix flessen vol met bambix meridiaankogels en yin yang het plakken van een kinderbehang het legen van potten vol met pies wat is het leven toch heerlijk chaotisch...…

Ik kijk liever naar de maan dan naar de mens. De mens, ik word er zó moe van. Dat roepende, smekende, lachende, verlangende, niet wetende, willen wetende ik hou van jou zeggende, of denkende, op schoenen of op eelt lopende, van de een naar de ander rennende, met sieraden en muziek beklede mens. Ik kijk liever naar de maan die altijd hetzelfde…

Ik ken een holle weg ik zag er laatst de stilte zich welriekend in roze en wit verkleden er bloeit nu akkerwinde in…

uitgevonden lieten gewoon gebeuren wat voor handen kwam een sloot met overhangende kanten die spiegelend overgaan in blauwe rimpels van de zomerlucht schaduw geeft wat problemen door de richting van het licht dat als in dromen van alle kanten lijkt te komen ieder legt zijn pad waarbij jij je op de vlakte houdt ik koos de holle…

Holle vreugde Onder het luiden van de kerstklokken Aangehoord door miljoenen kinderen Zij die kansloos crepeerde in hongersnood Dansen zij de dodendans in het maanlicht Begeleid door het matte klingelen der knekels Toonloos maar passend is het sinistere geheel Opgeluisterd met het knallen van champagne En het vettige applaus van de dood…

Een zwarte dag voor kleurrijk Nederland Nu in Den Haag de witte kiezers wonnen Die heel veel Wilders-garen sponnen Bij holle retoriek contra de linkerkant In juni zijn er vast veel meer humane mensen Die álle mensen hier een goede toekomst wensen.…

De leegte vreet mij langzaam op, kijkend naar het duister. Een ziel eens zo licht springt zijn laatste sprong. Gemotiveerd door liefde en geluk, de laatste kus. Verlangend naar vroeger is het onmogelijk te stralen. Ik wacht op een schouder, een tedere lach. Maar tranen glinsteren al, als gebroken kristal. Vastklampend aan herinneringen…

Mijn sporen heb ik Achtergelaten in dit Blok hout, vingerafdrukken In de tijd die mijn bestaan Bewijzen, en elke steek Die mijn leven hakt in Wat ooit boomstam was Brengt mij dichter bij Mijzelf, de mens die Ooit ik was, en die uit Het niets geschapen werd…

Holle woorden van leegte. Het is vol, geschonden. Om nooit meer leeg te kunnen zijn.…

bij het water Prik de lat in de grond Geen zorgen voor later Nog een stap achteruit En dán maar hollen!…

‘k Wou vragen aan Vrouw Holle heb je niet net iets meer, waardoor we krijgen een pak sneeuw?…