Alle inzendingen over Troebel

ik kijk naar ogen, troebel als mist ze staren me weer aan ik zie jou passeren en ik denk wat doe jij hier toch?…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

troebelheid troef tastend hopen op helderheid…

Alles van gewicht Heeft tijd om neer te dalen Emoties zonder zicht Gedachten die verdwalen Chaos, wanhoop, onrust In hoofd hart en lijf Kloppen deze onbewust Lijkt louter tijdverdrijf Niet minder is er waar De tijd laat inzicht komen Tergend minder zwaar Gaat het hart weer stromen Ergens wordt het troebel klaar…

een duister elixer een troebele drab de keuken: ik mix er het duister elixer geen cocktails of tics er is heilzamer sap mijn duister elixer mijn troebele drab…

Ze hebben het roer van de stuurman in handen genomen troebel golft het water terwijl zij varen naar de overkant…

Mist en morgendauw de eerste goudgele stralen Troebel, maar hoopvol!…

Het smetje viel op omdat de rest zo smetteloos was, zodra de smetteloze rest troebel werd, viel ook het smetje totaal weg.…

helder water dat kabbelt en klatert en stroomt en dan plotseling zomaar ineens tot stilstand komt in een poel die langzaam troebel wordt.…

mist is mijn angst in dit troebel tij gedreven ben ik maar nog niet vrij in dit donker water is geen plaats meer om te zijn en verander mijn gedachtenstroom in zoete wijn…

Vleugeloos, zweef ik, door de troebele mist. Gevoelloos, lig ik, in deze, donkere kist. Mijn laatste gil, verstomd. Het blijft, ...stil...…

In de tuin van mijn herinnering, Pluk ik de bloemen van ons verleden, En langzaam wakker wordend, Zie ik door de troebele zee van tranen mijn lege handen....…

Als een rode klaproos staand langs de kant van de weg als een bosje halfverwelkte goudgelen tulpen in een vaas met troebel water als een mens alleen…

leeg zijn mijn regels verzin wat woorden om ze vol te gieten een waterig begin woorden afgeleid uit troebel water zalig is het nu hij of zij die dit nu leest zonder paraplu…

Zij voelde zich daar Een vis in het water Zij dook alleen In de foute poel Troebel water. Zijn diepe ogen Een vergeetput Onbereikbaar Werd het licht Dit was haar slot.…

De open haard muren en ramen het gure weer urenlang gestaard Het pijnlijke gemis van de vrouw van mijn dromen die er niet meer is Een troebel gevoel waakt over mij laat me maar en de boel de boel...…

In lotus Het hoofd draaiend tergend langzaam Een oog openend troebele blik Het motief op de vloer lijkt te bewegen Een moment voor mezelf Even helemaal ZEN…

onopgemerkt op ons achterlaten maar die in spanning en vernieuwing alle indrukken kleurden met diepgevoeld ervaren het is aan ons om aan de diepste emoties glans en warmte te geven zodat zij als waardige fundamenten kunnen transformeren naar een solide basis voor vriendschap met alle respect voor elkaar ondanks dat het water nog tikje troebel…

het water troebel en rimpelig omspoeld met dode vissen glijdt langs de witte toren met het kruis er wordt een deur gesloten het zal niet lang meer duren dat de dag zal komen dat er helder water over de stenen zal stromen op deze plaats springlevende vissen…

Mijn zicht is beperkt Ik zie alles wazig nu Nu jij er niet bent om mijn ogen te openen en alles weer voelbaar te voelen Ik heb wel gemerkt dat ik soms te haastig doe Heb geen rust gekend om mijn ogen te openen Begrijpen wat ze bedoelen…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

Een vlekje op het raam Kijkt je aan met verstomde verslagenheid Je hebt 'm gemist Keer op keer heb jij je vergist Bij de cirkelende vegen die te gehaast zouden bewegen Gedoemd om vlekjes als deze te missen Troebelheid gebiedt je om te denken Over vegen, cirkels, transparante ramen Mensen die ooit binnenkwamen En zagen Dat er gemist werd…

asfalt in vloeibare toestand zo aangebracht dat de ondergrond onzichtbaar is in dit land: bevuild en vertroebeld verontrust loopt men eerst in een lange, daarna korte lettergreep langs de rivier waaruit de schimmen dronken: bedrieglijke schijn een remmend effect wordt verkregen door maling aan iemand of iets. alles in het midden verandert…

licht zegt ze geef mij je licht zodat ik het meenemen kan naar het zwart zwart zegt ze zou ik je nog kunnen zien mijn lief in het donkere licht, schemer zwemwater van mijn moeder troebel zegt ze geef mij je geef mij je…

heb ik iets verkeerds gezegd? deze zin draalt als een stoomloc door mijn brein, ik hoor zelfs de hoge toon van de fluit wanneer het gevaarte zich wil stationeren zoals vaak roer ik mijn mond met een gelispel dat ik iets te hardop uit, ik zie het in de verwonderde grimassen dat mijn tongval zich weer heeft bezoldigd en zich te eer heeft…

plots volgt zij de wereld in een blik van vrede ogen draaiend totdat ze troebel zag een kloppend hart voelbaar in haar stem trok het lichaam wit -hemeltje lief-…

Schonk de regering Weer troebele wijn? Oorzaak is zeker haar Memomemorietje: Korter dan kort – ach haar brein is vast klein…

Zoals troebel water helder wordt. Bedaagd en bezonken zijn. Niets moeten, niets willen. Wolken zien drijven in het blauw. Luisteren naar de wind. Verwonderd worden weer, zoals een pasgeboren kind.…

Veel zei hij niet zijn blik tuurde in eenzaamheid richting het raam Hij kwam niet meer buiten omdat alles troebel werd voor zijn ogen even vermoeiend werd het lopen Voetstappen dempen in het huis van kamerbreed tapijt achter een gesloten deur…

Zacht oranje sterft de dag glanzend in je haren glinsteren de eerste sterren als reflectie in je troebel geworden ogen vensters van je liefde. Voor mij weet ik teder en bedenk dat ik niet anders wil dan oranjerood ondergaan in je armen.…