Alle inzendingen over Vervluchtiging

Veelal ingesloten in gedachten in het verleden nergens echt veilig ingesloten opgeborgen verscholen -weg van hier-…

Vanavond is iedereen een schim van wie hij vanmiddag was. Nu zijn er nog louter de vage contouren behorend tot het kille landschap in de iets lichter dan donkere duisternis. Klaar met vandaag, klaar voor morgen. Alles verdwijnt behalve de nacht, en de sterren houden de wacht.…

In de laatste stadia van de dood huilt de wind over naamloze staken flauwe schijn van geschiedenis maakt een stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers…

ze kloppen op mijn deur treden binnen als ongeziene gast wat blijft is koude tocht met vaag een vleugje lijkengeur ze schuiven door de muren kijken me vanuit de spiegels aan het is geen gluren maar hun verschijning kent niet de beperking van het aards bestaan ze vervluchtigen mijn woorden verzuchten u het tijdelijk te stoppen…

knip maar met je vingers ik ken je lichaamstaal in subtiel gebaar altijd zal ik jou beschermen ook als je blik wordt gedwarsboomd door onverlaten in hun boosaardig perspectief en je lach in haar hemelse reikwijdte wordt geblokkeerd door schaduwen van valse echo’s daar waar je tranen vloeien zal ik ze drogen en zorgen laten vervluchtigen…

'k Bad en vertrouwde, maar het was een farce, beslist een klucht Gevloerd en afgevoerd zette een coma mij buitenspel 'k Ben helaas niet meer die ik was uit mijn hoofd gekropen, vloog 'k en liep ik samen met jou langs een ravissant ravijn De klok evengoed tikte door kortte slechts noch lengde tijd Wij hebben ervaren hoe jaren kunnen vervluchten…

In de vervluchtende tijd. Als een zaadje in de grond. Beroofd van het eigen ik.…

hij vertolkt de wederdiensten die zijn zelf gestroomlijnde effecten buiten het genormaliseerd volk naar de buitenrand van deze aarde duwen alles is hem vreemd, zelfs de tandheugel waar zijn slipkoppeling de riemen doet gillen van pijn deert hem niet, hij vervlucht telkens in zijn demonische lach hij is zelfs de tijd meester en draagt…

nu ik hier zo sta ja ik zal eeuwig onthouden hoe jouw palmen alles rondom hoeden voelen en voeden ik mag niet vergeten hoe je damp vervluchtigen doet met twee linnen lippen een wade van gezwachteld speeksel in lagen bracht tot basilieken – koralen van eenvoud zo zoet - hoe je gewelven van niet bestaand been de processie laat dragen…

Heel even leek de zomer te vervluchtigen In haar ogen en mijn hart Luttele seconden een eeuwigheid Werkelijk en Ondraaglijk Bittere herinneringen zweefden als kersenbloesem uit de met bloed doordrenkte hemel... ... en de zon ging onder...…

Langzaam keert de dag in mij stram trek ik omhulsels aan bedek essentie als een wezenlijk aspect hoe klein kan deze wereld zijn loom draait, verwaait het licht diffuus en volgt rond de contouren van mijn aard het samenraapsel van mijn zaken is dat nu echt het leven waard een nieuwe stap het buiten lucht vervlucht mijn geest…

Een composthoop en, erboven, slierten traag vervluchtigende rook. Op het erf een kar met groenvoer. Groene halve staldeuren. En op de strakke, spiegelende beek lichtbruine vlekken, bladerdek. Roerloos wou je zijn, onbewogen blijven.…

nieuw boek, veel mooier dan een nieuw lief immers bij hen ben ik immer op mijn qui-vive tussen de letters kan ik echter onbevreesd wezen Ach wat heerlijk boeken te kunnen schrijven worstelend met pen, letters, inkt en papier over heden, verleden, toekomst, nu en hier Veel mooier nog dan schilderen van naakte lijven Contacten met mensen vervluchtigen…

Ik treur niet meer, wanneer ik aan de luchten De draf van adels-dronken ridderstoet Of 't plechtig aangegleden praal-vertoon Van Rome's Kerk gestoord zie en vervluchten Door walm van 't uit fabrieken hevelend roet, Als spuwde d'Aarde golpen sombre hoon.…

de tranen die ik schreide en de zuchten zie ik vervluchtigen tot regenbogen die van mijn ogen springen naar de zon. waar zijn de bergen van de horizon? ik zie ze niet... --------------------------------------------- uit: Verzamelde gedichten(1941)…

gelegd op het bewerkte hout de wereld is kundig maar ik verblijf in mijn huis van hangend rag de tijd maast gebrekkige woordspelingen die ik zelf met moeite ontleed, eens waren het alpen die ik beklom als een rank gesmeden zwaard met inkepingen zonder opgelegde waarden ik inhaleer het jonge antiek als meer dan een halve eeuwling, vervlucht…

Aan de gracht houden oude huizen hun band met handel en nijverheid, lang vervlucht, maar nog glimlachend, onder voldane zucht, in ramen, door werkend verleden omrand. Het bedaarde stedenschoon brengt stille rust over boten, aan de steile kant gemeerd, wachtend tot laden en vertrek hen kust.…

zoals we steeds vervluchten in elkaars verschillen en woorden dan toch blijven hangen aan het korte zinnetje “ ik hou van jou dansen duizend vlinders aan de aaneen geregen jaren waar het lijden eenkennig melodieërde doch, het spel herenigde onze fronten en bracht kennis aan de macht van gewoonte die jij trouw volgde alsof de zomer…

Maar dit is troost, wat is geweest, Kan niet vervluchtigen of sterven. Hoe ver wij aan elkaar ontzwerven, Elke afstand overzweeft de geest. Opeens verzwinden ruimte en tijd, Er is geen toekomst en verleden. Wij leven in een eeuwig heden, En ik ben durend waar gij zijt.…

de prille ochtend jouw nieuwe jaar zich meldt rinkelen in weerom de voorbije jaren in deinende stromen de ankers van herinnering streelt in veilige haven dobberend de wind van toekomst de nog gestreken zeilen die bollend eens gehesen de ontdekkingen van leven gelijk regenbogen slingers vieren in de golven van die vergankelijkheid vervluchtigen…

Niet meer hoop ik uit dit schemerduister licht: Al de heemlen sloten achter uw vervluchten luister dicht. Wat bedoelen al der aarde, al der sterren prachten nu? Geen der groene dagen, geen der zilvren nachten wachten u. Waarom wil ziel niet berusten, waarom blijft zij immer kind?…

Als liefde vergaat tot enkel stof en niet meer tot aardse verbeelding is te kneden volgt het vervluchten van een haast tastbaar parfum verdwijnt de einder verder uit het zicht en wordt geen enkele rozenstruik gemeden Wat door zwarte nachten heen zich manifesteert is het onverwachte dat langzaam wordt geboren natuurlijk was dat schuilend op…

Toen verblindde mijn blik naar de einder ontloken, Tussen wolken en water een vuren kolon, Als van magische morgen, in 't zuiden ontstoken, De bloedige bloesem midnachtlijker zon: Een wrak, verlaten, ten halve bedolven In het maanlichtbeglansd emeralden azuur, Dat in laatste agonie, boven 't graf van de golven, Naar de hemel vervlucht…

Het regent dodelijke gifpijlen, maar in mijn liefdevolle schildpadpantser komt het paradijs nog steeds tot leven, ondanks al die negatieve, destructieve tegenkrachten, die rap als etherdamp zullen vervluchtigen.…

Het was Kerstmis, we zaten aan tafel en we wilden een aangename, liefst literaire conversatie daarom zei ik: vrienden, we weten dat de materie op ons bord en in ons glas kan vervluchtigen in ons lichaam tot pure poëzie maar wisten jullie dat onlangs ook is gebleken dat op poëtische wijze heerlijke gerechten kunnen worden gemaakt…

slopershamer als nijvere mieren de hollanders het decor van ouderwets en eigenaardig tot het nieuwe babylon van morgen van links tot rechts kwamen zij de nieuwe geluiden en tradities van rebelse katholieken en provo’s die van ondersteboven en binnenstebuiten morrelden aan de orde en het gezag in de golven van die vergankelijkheid vervluchtigen…

De dagen voelen we ons ontglippen, De ruimte om ons is maatloos wijd, - En mensen zijn maar nevelstippen, Vervluchtigend in de eindloosheid. Hun schimmen komen en verglijden, In 't niet verjaagd, door wat, door wien? Wat zijn ons lijden en verblijden In 't licht der eeuwigheid gezien!…

rondmetalen handbekers en als hief een vlucht van slanke armen opgestoken zich hoog in eensklaps uitgebroken vervoering -- en dan gaat de tocht veranderen en heeft opgezocht een verderwegzijn en deinst af en slinkt, tot zij werd opgenomen in de beneveling gekomen voor het geopend oog; een stof, een dunne wolk was er nog wel allengs vervluchtigend…