Alle inzendingen over als het einde nadert

Het einde nadert je kijkt terug en wenst dan: komend jaar beter…

Wanneer het einde nadert heeft al de rest geen schijn want in het boek gebladerd zou dit begin moeten gaan zijn…

Terwijl het licht zich probeert te ontvouwen, is de stad opstandig, de verschrikking heeft zichzelf overleefd, het einde nadert de onderdanen, nadert de onontkoombaarheid. Het grillige licht wil bezitten wil veinzen, maar het licht is machteloos, het licht is ontmanteld. ------------------------------- uit: 'Gedichten 2009', 2009.…

Voor de drempel staart zij wachtend op een wonder uit de verte in de verte komen alle lijnen samen tot een punt als het einde nadert in haar laatste ogenblik zweeft zij langzaam over alle drempels naar het wonder in de verte .…

ik hou de pen vast maar de woorden lijken niet van mij alsof ik verraad pleeg som ik op hoe koud eenzaamheid aanvoelt, het einde nadert toch wordt de dood, als een ongenode gast steevast de deur geweigerd en blijft ze ontglippen…

Aswoensdag, hoe zwaar het kruis te dragen op deze dag wanhoop en tranen hart getroffen besef komt in vlagen zoveel gewonden naast doden op hun laatste vlucht de woorden van de man, die weet dat het einde nadert leggen de adem stil…

Machteloos kijk ik toe, hoe einde nadert.…

Als bloemen de kelken sluiten De moede hoofden buigen Als vlinders de vleugels strijken Het tere lijf ten ruste wordt gelegd Als de dag haar einde nadert En de nacht al zwijgend op je wacht Dan zingt de merel Van het leven Dan zingt de merel Van de volgende dag…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

jlb als t' einde nadert hoop je op je kinderen tot bij de overgang. jlb met zoveel plannen heb je nog jaren nodig om die waar te maken jlb…

Nu je moeder op sterven Ligt bel ik je met de Moed der wanhoop op Jij sterke man die Zo stoer ooit je moeder Verlaten had om nooit meer Bij haar weer te keren Als ik vertel dat 't einde Nadert van haar die jou Het leven gegeven heeft En dat ze in haar doodsstrijd Jouw naam noemde en naar Jou gevraagd heeft zeg jij Rustig in…

nadert met een sneltreinvaartje Een fijne kerst: uw snelsonnettenaartje…

nadert Mobieltje afbesteld Niemand hoort hem niemand ziet hem Niemand mag het weten Vogelnatuur bestudeert tot aan z’n avondeten…

Dan doe ik graeg wat hersengymnastiek En voel mij voor heel even bestevaer Het is niet zo dat ik iemand verketter Als kritikaster, dat boeit mij geen kriek Ik zet de woorden om in taelmuziek Van stille klank in ongeschreven letter Het einde nadert van dit taelsonnet Toch iets bedacht om niet bij weg te zweymen Bedoeld om serieus te…

Maar nu 't einde nadert van 't gelag, Roep ik wee en ach, Wee en ach, Dat het niet is voortgegaan, Niet voor eeuwig kon bestaan. Het is bijna dag. Waar ik braste stonden vier bokalen, Zaten nog drie drinkers, Denkend aan geen dag.…

Wanneer je laatste week op aarde door jou geleefd wordt, weet je; het einde nadert maar het is veels te kort! Wanneer je laatste dagen op aarde aangebroken zijn, besef je weinig meer, te kort zal het altijd zijn.…

We weten, het einde nadert pijn We pakken je hand klam We zijn niet zover je te laten gaan Maar mogen je niet stoppen. We weten, dat je gaat op je laatste reis Waarheen weet niemand dus pak ik weer je steeds klammer wordende hand.…

de ijzige stilte doorbroken door alweer een reeds vertrouwde gedachte het is voorbij maar ik leef nog voort als een bloem die geplukt is, voort bloeiend niet wetende dat het einde nadert. de weg naar vernieuwing niet gezien.…

Laat het uw zintuigen ook zo schroeien door vogelgefluit, kindergelach en dat het einde met rasse schreden nadert het enige is waar u nog op hopen mag?…

Het einde nadert en ik ben moe, ' k wil naar mijn laatste plekje toe, dus laat me geef me, doe me niks. Ik wil slapen voorgoed en verder niks? Zo kwam het afscheid, met een vrolijke noot, ze zei gedag glimlachte voor ze d'r ogen sloot.…

Beiden zo verdomd koppig blijven en niet toegeven, puur tijdverlies Willen of niet, ons einde nadert; een zielig gegeven ook vrij kies Ben nog steeds dat meisje zo smoorverliefd, aanhankelijk zo rein ook puur Ben je een uur van huis, dan wordt de klok toch zo vreselijk moe van mijn gezucht en gegluur De sneeuwwitte poes kent ons en onze schattige…

gekomen het einde echt in zicht Ik glijd weg in mystieke dromen en omhels het licht…

grijs uitgeslagen rotsen markeren het ruige veld waarop blonde schapen vredig lopen te grazen zijn twee honden die tegen weglopers grauwen en razen de bejaarde herder werkt hard voor zo weinig geld terwijl hijzelf na zoveel lichamelijk zware jaren vele honderden hectaren met zijn beesten heeft belopen is opeens de onrust en angst in zijn lijf…

en weer staat de regen aan de drup, te liggen op het strakke nat dat reeds het lichaam heeft verlaten, het goud in de morgen ligt nu als oud koper dof in de vitrine van je ogen de klok, een langzaam begrip ijlt als een verstekeling aan de muur, geborgen in de handen van de kwaal mocht morgen in jouw adem komen dan nestel ik de nacht in de…

vaar op de stroom van de vergankelijkheid heb geen verwachting heb geen vrees nadert het einde laat het komen zorgen worden overbodig ------------------------------------------ uit: 'Sporten van de ladder', 1974.…

De e’s vervlechten lettergrepen De preherfst keert de levenssfeer En neemt begeesterd het beheer Gereed meer regen te verslepen Klef dwepen weken met de e Het snelsennet kweelt lekker mee…

oostenwind vandaag langs het zwerk trekken winterganzen in V-formatie het einde van het trekseizoen nadert in het huis met dichte vensters zwijgen zij pratend urenlang ze zullen elkaar niet verwonden…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…

Ik luister naar het knirpen van het grind de wind en haar lange zuchten beide laten mij ademen er zingen vogels die ik niet herken. Ik loop in mijn eigen tempo begroet de oeroude bomen de rivier waarin ik denkbeeldig elke druppel een naam geef. Hield ik niet juist ook van het leven de melancholie verweven dageraad hij vergat mij immers…

onder het gehemelte van rochelende woorden sijpelt angst in herhaling om het smeekgebed gelaten in de helse dood te graven het ontvleesde sterven in de nacht gebrand trekt benen in een stuipend baren wanneer het einde in een nooit meer begin rumoerig in enkelvoud nadert…