Alle inzendingen over dooien

Het is met onze ijsbeer slecht gesteld: De ondergang schijnt ook hem te bedreigen Daar hij geen poot meer aan de grond kan krijgen Wanneer de ijskap van de Noordpool smelt. Het beste is om er maar voor te kiezen De allerlaatste ijsbeer in te vriezen.…

de liefde keerde in zichzelf als een verscholen vogel verwaaide met de wind over het drassig veen en flarden wolken dreven als de warmte van jouw lach steeds verder af onthulden het geheim van een ontdooide bovenlaag op een bevroren bodem…

dooi druipt en drijft en tikt de takken los mijn tuin komt weer tot leven de vogels uit hun schuilplaats door poes even verdreven dragen zij hun lied aan 't nieuwe scharrelen en de vrijheid op 'k verbeeldde mij een winterkoninkje heel trots voor goudhaantje nog te verlegen…

mijn buurtjes zijn zo tof zo sociaal is verder niemand zo bewogen, toegenegen ze schuiven en ze vegen het asfalt in de straat trotseren dooi en regen…

wat dan als alle sneeuw gesmolten is er geen verbergen meer is onder het schuim van magnolia’s mijn winter enkel nog nageurt als een opgeloste vlucht…

Het dooit vandaag De zon zoent wijkend ijs Leven keert terug na dagen van witte, trotse vorst waarin de tijd leek stil te staan, alles bij het oude bleef en vandaag weer even vroeger was Dooi doet leven maar klinkt als dood De vergankelijkheid van smeltend ijs…

Aandacht, gedreven door liefde, kan zelfs het meest bevroren hart verwarmen...…

Ik zit voor het open raam van de kroeg. Het is zonnig, het is nog vrij vroeg. En zeer, zeer vroeg was vanmorgen het licht, de wereld, de zon en het jaar, waardoor ik liep in snel, verend ritme, stromend en stralend - en lachend met haar, die nu met een blinkend gezicht tegenover mij zit. Zij lacht, haar tanden zijn wit. De schaduw op onze…

Mag het dan nu weer afgelopen zijn Geen diktes meer bij Sloten of Stavoren Zo'n Wennemars, ik kan hem niet meer horen Geen een laat nog zijn kruisje zien,verdwijn! En alle Friezen die zijn losgelaten Gaan jullie ook gewoon weer Hollands praten?…

de ijskorst in haar zal alleen maar ontdooien door zoute tranen…

Het verwoest een droomaanzicht Regen, inslaand in de sneeuw Het witte dek is niet meer dicht Geen schim van wat het was Wat ooit een sprookjesland inhield Is nu nog maar een plas Mijn liefde was ooit zuiver wit Puur en onbevlekt Zij leek voor de eeuwigheid bestemd Maar is nu weggelekt De sneeuw werd langzaamaan een bui Wat puur was dat werd…

Droef is de dooi maar als uitgeblomd gesmolten bloeisel gefilterd komt na duistere reizen door wijze grond kristal is voor de ogen, wijn voor de mond, muziek voor de luisteraar, drank voor de plant, dan leer ik de lesse, van dooi in 't verstand.…

Helder zie ik door het tuinkamerraam de onvrede die mijn roetzwarte geest voedt, het glas dat mij afsnijdt van de lente: buiten het voorjaar, binnen een strenge vorst, met zicht op ontluikend groen de vraag of de dooi ooit nog op mijn hart een aanval doet.…

Sneeuwpoppen, Bewakers, zij hielden Warmte binnen Dooi. Gedachten Kleuren doken op Vogels stoven op…

de bermen van de wegen wanneer het geglazuurde dons onder gestrooid zout krimpend tergend traagzaam er vergrijst mistig wollige nevelen nu luchten over verkeer dat treuzelig rijdend bruingrijs met pekelregen sproeit naar de schuifelende wandelaars op het spiegelgladde wandelpad waar koning winter net nog heerste zwaait nu vrouwtje dooi…

Op mijn dooie gemak, zeg maar dooie akkertje, struin ik langs het water kijkend naar de schepen, de vissers, de meeuwen, de golven. Op mijn rustige dooie gemak vervolg ik mijn akkertje.…

dooi Die tunnel kent een eind Dus blijven hopen op verlichting…

verstilde woorden wachten onder flinterdun ijslaagje op dooi…

Het seizoen bepaalt het kan vriezen of dooien als sneeuw voor de zon.…

Een dooie die heel besmettelijk is?? met een woord:....??? GEVAAR-lIJK!!!!…

O dooi-wind, dooi-wind, dooi, o wind, o dooi! Gij die van ’t zuiden aanvliegt, maak, o maak Dat al, wat stokte, weer op gang geraak’, Dat al wat dor is, word’ weer mooi! - Ik ruik de geur alreê van gras en hooi Uit gras en zooi – en dat weer ’t al ontwaak Tot nieuwe muziek en zangerig vermaak, Dat ook ikzelf uit kille koude ontdooi!…

Wat doe je zoal In dooie tijd Zeg jij die doelt Op tussenpozen die Liggen tussen gebeurtenissen Die aanstaande zijn En die het leven kleur Zullen geven - die in Grootsheid nooit vergeten Zullen worden - dooie tijd Die hoe dan ook gedood Moet worden met gedachten Die sowieso altijd In de mens aanwezig zijn…

Droef is de dooi maar als, uitgeblomd, dat donzen droomsel gefilterd komt uit zuivere lagen van wijze grond, kristal is voor de ogen, wijn voor de mond, muziek voor de dichter, drank voor de plant, dan leer ik de lesse van dooi in 't verstand.…

na strenge koude eventjes een dooie boel tot lente weer warmt…

een witte deken van onschuld vertoont smetten dooi doet zijn intrede…

Ik wil dit toch nog even kwijt voor we het graf dichtgooien Ik vond hem eigenlijk altijd bij leven al een dooie...…

We willen sneeuw sneeuw op Kerst in het groen van spar We wensen meteen winter en zon op een winterdag We worden als herboren na het wandelen door sneeuw Spinrag -tussen takken- waarin druppels bevroren Druppels die vorst willen borgen in bessen rood Maar om de dooie dood van dooi kunnen we niet heen.…

Hel fonkelend wit versiert nu onze straten tot straks weer dooi komt.…

kou ging hem in zijn botten zitten het wachten op de bank een bevroren zaak tijd was het dat de vorst met verlet zou gaan zodat hij van leer kon trekken invallen bij het eerste fluitsignaal van winterkoninkjes die het speelnest verlaten om hem luidruchtig bij te staan…

Wanneer je zonder moeite, iets kunt omschrijven als: dooie boel, zit je vast en zeker te wachten op een ietsie meer gevoel!…