Alle inzendingen over kransen

Als de woorden zijn gesproken En de kransen gelegd Spreekt de stilte...…

Bloemen in kransen troosten droeve omstanders in stil eerbetoon.…

klimop kruipt klampt klimt kruist in kransen trekt zijn plant over ruw of zacht verwarrend vergroeid doet wat ik nooit nabootsen kan…

hij kraakt zijn lied niet meer van versgebrand ik draai nog één keer de doorleefde knop rond, snuif het aroma in herinnering van kransen met amandelkoekjes en keer de zandloper alles wordt uiteindelijk antiek…

Witte en gele kransen op de haren waren, toen de rei van kindren zingend ging voorbij. O dat lichte dansen, meisjes, blond en blij, ’t leeft in al mijn dromen, vreugd is mij gekomen in het onbekende mooie mei- getij.…

Wagens dragen mijn ramen voorbij Geur van het hooi, de oogst der wei, De maaiers zingen en dansen, Kindertjes vlechten hun kransen, Hoog loops het juligetij.…

De Paus, gekweld door kwalen die beletten dat hij zijn kerkelijke taken kwijt, zal eens op reis gaan naar de eeuwigheid, omringd door kransen en door rouwboeketten. Maar juist wanneer men hem het meeste mist klinkt er "Dank voor die bloemen!" uit de kist.…

Ziet gij niet in de kransen Hoe lieflijk leliën glansen Gestrengeld tussen rozen?…

je hangt weer takken aan een stam die herfst al heeft kaal gemaakt en groent vanaf vandaag je kerstverhaal schildert nog een donkergroen advent in kransen van verwachten maar hangt de boom al vol met verlangens en gedachten zij schittert blinkt een lieve lust en de muziek maant rust waarin de schapen weiden en eindelijk…

Vlaggen halfstok voetstappen omfloerste trom klokgelui twee slagen stilte stollende tijd ergens een houtduif een kinderstem teer groen aan de bomen dan - bevrijdend - het volkslied er is weer beweging bloemen en kransen leven gaat verder de draak wórdt verslagen…

Morgen zijn we stof en stuiven we tussen groen gras en kransen vandaag bijten we appels in hun vlees het sap druipt langs de mond pas gisteren rukten we nog de klaprozen uit de grond nu is er geen vandaag gisteren of morgen het is middernacht ik maak me zorgen om niets…

op de prinselijke ruiker rozen die hij liet bezorgen voor haar verjaardag volgde slechts stilte de mededeling "bloemen noch kransen" in de doodsbrief las zij wellicht letterlijk of misschien belandde hij -ongeopend- in de schuif bij de brieven die hij moeizaam spelde in de lange weken ziekenhuisverblijf, wachtend op het eindelijke…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

Plant meien op zijn wegen; Werpt kransen vóór zijn voet - O Zomergod, gegroet! ---------------------- Gedichten (1911)…

een zachte morgen breidt zich uit in windloos kransen leggen slechts de ochtendnevel huivert nog rond stille witte stammen, want de berken dragen stram de kou, verloren na de nacht van buiten af verdringt de tijd haar zonderlinge droom een vogel wacht, verlaat de nacht en zingt vanuit de hoogste boom…

met gouden stippelbuik en scherpe kransen-kraag staat in mijn tuin het mannetje te pronken te lonken naar het grote-lijster-vrouwtje dat nog niet wil sjansen vogels laten zich niet sturen ze volgen hun natuur en voelen feilloos aan wanneer het tijd wordt om te zingen terwijl de bomen stil bijna gespannen staan van wat er uit wil…

gedrochtelijk staan wij en massaal geheven tegen de rottend-paarse hemel van verlangen hijgende nacht mijn vale handen tasten even het slierend kransen van uw blauwe haren, die, gif en scheemring, vachten hemel waren over al-ruimte, uw gelaat, ivoor ovaal, waarin uw ogen, spitse spleten, hangen: een groen signaal.…

Wanneer ik morgen heen zal gaan, wil ik geen kransen in je armen. Denk aan een rode roos die ik heb ontmoet, neem afscheid van gisteren, ook al ga ik nu voorgoed.…

denk aan jou terwijl er koelte sneeuwt op huid die altijd zomerwarm nog is mis jou met elke ademteug verlies gezegend rijk - niet arm ’k hou van je schaduw - vluchtig die in mij wijlt smartelijk passioneel verslaafd aan ’t winterloze, ver van elke tijd je volgende herfst weer vindend in een betoverend laatste groen je geur tot kransen…

Wie zelf geen licht is, zorgt met flair voor lichtjes Gezellig wordt het in Het witte Huis Dankzij de Trumpjes is het méér dan pluis Melania: symbool voor lichtgewichtjes Al jaren gaat ze, zeg ik nog maar even Opgetuigd als kerstboom door het leven…

Helden, wie de krijg verheugt, vragen niet naar kransen, als zij aan de hand der vreugd, met de meisjes dansen. Wen w´in levens angst en pijn naar vertroosting dorsten, geef ons liefde, geef ons wijn! O, dan zijn wij vorsten!…

Uw handen glanzen; uw blik is als violen in verslenste kransen... - - Ach, is ons lijf voor eéuwig moe, en onze zinnen?... Míj faalt de kracht, te zeggen hoe 'k u durf beminnen.…

Laat mij nu maar in stilte sterven heel ver van alles en van iedereen Ik wil niet langer lopen zwerven laat mij maar sterven, heel alleen Breng mij nu maar geen kransen die hebben alle waarde verloren In stilte maak ik mij de balans en enkel mijn innerlijk kan ’t horen Geef mij ook geen loze woorden hoe goed ik wel zou zijn geweest Dat…

voorgoed ..keitjes noch broodkorsten, bloemen noch kransen dacht ik terwijl ik kersenpitten spuwde en me uitstrekte onder de warme varens....…

Uw handen glanzen; uw blik is als violen in verslenste kransen... – – Ach, is ons lijf voor ééuwig moe, en onze zinnen?... Míj faalt de kracht, te zeggen hoe ’k u durf beminnen.…

Starend naar wolken en blauwe lucht Naar zon en schaduw En zien het verschil tussen leven en dood Waar verdriet zich verschanst Achter kransen van kleurrijke bloemen Tussen velden vol witte kruisen.…

vol eeuwenoud zeer en koudt zich kouder naar gelang de tijd stijgt het zuiden donkert en flankeert messcherp richting het oosten, de brijachtige substantie vloeit de wereld rond en verlegt de evenaar die wij dragen in onze hand het westen gedraagt zich als een wesp die te vaak gestoken en slachtoffert zichzelf in stilte waar bloemen en kransen…

Als werkelijkheid voor morgen zwicht Daar gisteren verraderlijk een loer draaide Genekt door molenstenen wiekslags verwaaide Donker het duist’re is in je gezicht Behoeftig en dorstig een brandend verlangen Dat heden in nieuw decor wordt betreden Dan kom ik terug uit je verre verleden En zal je met bloemen en kransen behangen Dan fluister…

Door krassen op mijn glazen nog Groen versierde kransen met Goud alleen nog op de lange Witte linten met droeve woorden die om Vrede vragen. En rust en stilte overal.…