Alle inzendingen over litanie

Ik dronk mijn ochtendthee en at mijn toast met boter. Een doodgewone morgen, dus. Toen is zij onverhoeds aan mij verschenen, niet in een stralenkrans en slechts gezien door kinderen, maar dicht omgeven door de zwartste berichten uit de krant, zeer zichtbaar voor al wat ogen had, zij, madonna van de honger. Bid voor haar, moeder in die…

de stekeblinde tamme onderaardse vis de oefeningen in geduld het liefste tempo van de langzaamste de vlucht over de randen van de wereld spattende tranen uit gelezen regels composities van wolken en water de moed om de kust uit het oog te verliezen het kleine leven omringd door slaap de barsten in oude woorden in…

spreek mij lees mij blader in mijn innerlijk bloot droom mijn dromen met open ogen ervaar mij als de vluchtige de immer reizende die zijn nalatenschap aan papier heeft toevertrouwd lees mijn geschriften tussen de regels en weet de essentie in al dat wit dat zich lezen laat door het begrip…

Als de wilde wind door lege straten raast het water naar de top van de dijken reikt Als wilde ganzen het luchtruim zoeken de ekster slechts oog heeft voor bling Als zwaluwen laag over het land vliegen een dansend muggenleven verdwijnt in de late avondstilte Als in de sporen van de storm de zachtheid in de smeltende stilte jouw…

De haan, de potsenmaker, vergulde vogel met zichzelf begaan, leunend op een been van z’n draaiende imago, litanie in het eerste licht met luide stem, geen poot meer heeft om op te staan waarmee hij mijn droom in de ochtendstond betreurt, omlijst de zon zijn narrenkap door spiedend hanenoog belicht, omarmt de spot in de winden van zijn…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

dagen druppelen voorbij de luwte legt zich al weken in de lengende schaduw benevelt het aan tucht gewende wachten als een schaar sluit ik dit hoofdstuk bemoei me niet langer met de delicate onderkant van het zijn bewaar voor mijn eindeloze vriend deze laatste litanie leg mijn hoofd in de mand bij de jonge poesjes…

ik heb je van de pilaren gehaald waar je sokkelde met ingenomen heiligheid je warmde in de zon van eeuwigheid in het licht van gebrandschilderde ramen een traan door wierook gelaten gelovigen riepen devotie in litanie steeds je namen maar ik heb jouw heilig huisje geslecht nee niet in gebeden samen gewoon door te gaan voor…

woorden een stem donderen over het aardvlak adem het leven van de sprekende dichter ik acht mij veilig hier achter mijn schutting onder bitumen platen oorverdovende schijnbare litanie ik herken plots mijn eigen woorden… mijn eigen stem… mijn eigen adem… mijn eigen leven… zo uit het al een ander gewicht aan de woorden van mijn…

Fluwelen Hond, Lamlendig Kenner der Geslachten, Mannetjeskonijn van de Duisternis, Koning der Snapshots, Blote Kont, Blauwe Hemel, Keet van Jammer, Heilig Rund, Ritssluiting der intelligentie, Sok des Doods, Ribfluweel der 60.000 Zintuigen, Oelewapper, Huivering der Analfabeten, Heerlijk Dier, Blikken Buik, Slagroompunt, Driehoeksquerulant…

hekel heeft aan slijm bang dat iemand mij zal raken wikkel ik mijn zilte ziel in een ondoorzichtig laken met de geur van sex-appeal vrouwen spelen in mijn leven met de olie op mijn vuur in plaats dat ze liefde geven maken ze mijn druiven zuur wie verlost mij van de manie die mijn hart tot droefheid stemt bevrijdt mij van de litanie…

Mon Dieu, en wéér wil hij het laatste woord Met zijn wohltemperierte litanie Zijn klaagzang, vesper, sololitanie Geen snelsonnetreacties, weet u wie? Ondergetekende bedoel ik niet 't Is monsieur Page, in zijn treurig lied...…

toen wij elkaar ontmoetten sprak verbazing boekdelen immers, herkenning roept geen vragen op, maar wel, waar was jij al die tijd die plots niet meer verloren leek een litanie aan woorden voorbij een oogwenk voldoet nu een glimlach oogt bekend en een enkel woord schenkt vertrouwen wij sloegen een fase over berustend in wat niet kan zijn…

De minaret klaagt, van verre, een flardende litanie die mijn zinnen bedwelmt en mijn borst dreigt te scheuren: Waar het kromzwaard van je hartstocht me doorkliefde, gaapt nog steeds een gruwelijke wond.…

kwakend kikkerkoor verschuilt zich in het riet krassende kraaien zoeken zwermend naar de ultieme plek in het struikgewas betovert de nachtegaal met melodieuze zang in het donker tolt de slapeloze tobbend in zijn bed het is de haan die het ochtendlicht een roestige aubade brengt zijn driemaal kraaien tot een langwijlige litanie…

Devoot stil je mijn gebed, mijn litanie van lijdzaam deren bezweer je met een trillende glimlach. Vanaf nu hou ik van jou.…

De haan, een kunstenmaker, vroege vogel met zichzelf begaan, in eerste stralen opgestaan, leurt in het licht met schorre stem, waarmee hij mijn dromen en de ochtendstond verscheurt, de zon zijn narrenkap en hanenoog belicht, mij met tirannie de slaap verdrijft, zaait uit krop een litanie, dwingt mij tot verweer te vergezellen in zijn…

Je laatste rol was in een komedie, maar in je echte leven was leed en weergalmde een eenzame litanie, die je volledig heeft uitgekleed.…

De haan, de potsenmaker, vergulde vogel met zichzelf begaan, leunend op een been van z’n draaiende imago, litanie in het eerste licht met krasse stem, geen poot meer heeft om op te staan waarmee hij mijn droom in de ochtendstond betreurt, omlijst de zon zijn narrenkap door spiedend hanenoog belicht, bedrijft de spot in de winden van…

Een diepe zucht besluit de litanie van zorgen; we verdampen de kou die ons zo lang scheidde.…

de Middellandse Zee de Egeïsche Zee en stuurloze rubberbootjes en aangespoelde kinderlijken en stapels reddingvesten en immense chaos en toegeworpen broodhompen en norse politiemensen en haveloze massa's en hoge hekken en rollen prikkeldraad en propvolle treinen en warme welkomwoorden en wir schaffen das en Keulen en modderige barakkenkampen…

mijns vaders overleefd Na tweemaal gruwe wereldbrand op aarde Ze bleef echter een negentiende-eeuwse Ik heb haar nauwelijks gekend, mijn tante Zij leerde in haar rijpe jonkvrouwjaren Het vrome bidden als tweede natuur Van 's ochtends, driemaal daags tot 't avonduur Zo bad zij in het jaar wel honderd dagen Een aflaat, eens per dag - een litanie…

. ______________________________ Laat ik mij minder intensief bemoeien Met godslaster, profane blasfemie Onethisch politieke litanie Het kwaad is reeds geschied - wie zal het boeien?…

we lezen Remco’s Lamento hier nu langs het lange diepe water zien wolken die niet meer komen in Vestdijks Litanie huilen om Martinus’ verre wolken waarom moeder schreide het zijn oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we…

Eerst plichtmatig de korte litanie en dan het gebed voor ‘als de zieke in doodsstrijd ligt en begint te zieltogen’ : proficiscere, anima christiana, de hoc mundo / breek op, christenziel, uit deze wereld. Het zegt hem als agnost niets maar oom is al een halve eeuw rooms en als neef heb je zo je verplichtingen.…

Een eindeloze litanie van namen uit de grote volkerenslag. Ik weet niet waar die indachtig makende wind vandaan komt. Een vreemdeling en bijwoner ben ik hier. Met hoofdpijn sta ik op, ik ga maar en ben. Mirjam neem ik mee. De bietencampagne is nog in volle gang. Half in het donker glibberen we naar boven.…