Alle inzendingen over mistroostige

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt het of ik stik,de dorst gelest uit gelijke vaten, dreig ik te verzinken. Je hand om mijn denkbeeldige keel, ons doel niet overeenkomstig is, ik niet van gelijke wijn wil drinken, je ideeën niet deel.…

dichter bij jou leggen zwijgende jaren opnieuw en opnieuw mijn geheimen bloot als aarzelende gebaren fluisterende dromen hoopvolle illusie te veel en te groot ijdel het mysterie van prille aanbidders handen te gretig woorden te loos toewijding te duister met vage beloften duister de doelen aandacht te broos onaf steeds het raadsel…

ik waag er nog een vraag aan tegen binnendraadse gedachten of draadloze geur door het dal trekt met wonderen als dagsluiers of een streling de berghelling raakt met lichtvoetige tred, hoewel diffuus ondanks het antwoord, de juiste plek op het verkeerde lichaam…

Het verdorde gras geeft een mistroostig aangezicht. En tussen de weilanden liggen de lege sloten. Een dode zwaluw ligt langs de kant van een sloot en een reiger staat krom gebogen tussen het geknakte riet. En de anders zo kwakende kikker zie en hoor je nu niet.…

terug bij vroeger bij de evengrote verlatenheid onder twee ogen en duizenden gedachten dat mistroostige gevoel met de wrange vrijheid je erbij neer te leggen als het zakdoekje van niemand zeggen…

het mistroostig ras van assad en trawanten heerst op aard in dit dal van tranen slapen vooralsnog de zachte krachten …...........................................................................................................…

Mistroostig, somber, lusteloos van geest Die inslag is soms haast niet te begrijpen Bram Bakker, coryfee in zielenknijpen Komt nu met een Depressiegalafeest Een goed idee vanwege het taboe Maar gaan de doelgroepen er ook naar toe?…

Mistroostigheid en griep gaan hand in hand Gedurende de late winterdagen Met om de beurt veel sneeuw en regenvlagen Aan al dat water hebben wij het land En wat er ook ter wereld mag gebeuren Wij voelen nattigheid tot in den treure…

Nu betast ik mistroostig als velen De aarde, maar vind er geen veer meer tussen…. Eens kwaakte ik, vloog in zoete vaart Floot feilloos, achteloos een felle liefdesdeun! Maar het domme gefladder is mij niets meer waard Hetgeen waar ik nu zo naar verlang is steun… Ooit, zal ik struikelen over mistige kammen!…

Even later meert hij af, de hond blaft luidkeels en het in stilte gehulde mistroostige landschap wordt oorverdovend verstoord. Daarna is er weer de serene stilte, de boer en zijn hond verdwijnen uit het zicht. En er is niets dat nog wordt gezien noch gehoord.…

Mistroostige straten regen die druilt als een hart dat verlaten om liefde huilt. Vies-natte bomen geraakt door de wind waar zelfs geen vogel zijn schuilplaats in vindt. Dra valt de avond een nacht zonder ster de aarde lijkt eenzaam en de hemel zo ver.…

Een mistroostig beeld, ziel en gedachten verward in maan- licht aldaar. Het geheim van geluk achter de sterren verborgen. De ruïnes, de puinhopen die ik zie... Eerst alles stuk voor het geluk van morgen. En wie ben ik, oh wie?…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

beter heb je een man van de wereld niet lief maak er alleen pret mee fluistert de wind want weet je dan voelt zijn ontrouw niet zo hard ze droogt haar tranen haalt mistroostig haar schouders op ze had zoveel meer verwacht van de liefde maar wat moet je met liefde als die alleen maar van een kant komt pret maken echoot de wind…

Door ’t raam zie ik de herfsttuin druilend staan In b-mineur verdrinkt een werk van Haydn Weer dreinen op de treurbuis Trump en Biden En zelfs de kat staart me mistroostig aan Dus neem ik fluks een luchtig boek ter hand En zó versla ik elke dissonant!…

Gewoon een lege dag Een mistroostig gevoel Omdat ik weet en besef Dat jij niet meer leeft Jij zo vol van kracht Glimlach op je gezicht Altijd weer de redder De eeuwige optimist Zo jong vol levenslust Maar je niet gegund Je lichaam was je voor Tot het uiterste gegaan Gedachten hopen zich op Een traan over mijn wang Voor jou en voor…

als de herfst vaal over de velden hangt mistroostig en kaal vol van schaduwvlagen zal ik je dragen over het verwelkte treurende bloemenpalet naar het zoete wit van rijpe muskaatdruiven als de dagen korten de avond vroegtijdig haar intrede doet veel eerder dan verwacht zing ik zacht dicht ik jouw naam in een lied, een gebed…

Mistroostig de kale takken reiken van het zuigende naar de grijze lucht. Geen ene plaats is nog te bereiken want het zicht is van mijn stilstand vlucht en klank versmelt tot onleesbaar gerucht. Jij, trilling in mijn vingers, maakt je haar los en schittering daalt neer, godsgebaar. Ik was er niet, weigerde, was niet klaar.…

Ik zag alleen de maan en sterren mistroostig daar staan, voelde leven gaan naast erge pijn bij die opnamevaan. Deze grijzere voorjaarsdag toen het nog geen lente was gaf beelden van vervlogen kinder- en volwassen tijd, liefde glansomspreid, bij de gouden kim met dat beeld erin.…

mijn wreef ligt open de huid is stuk vocht loopt eruit ik kan slechts hopen op betere tijden gebruik nu een doekje voor het bloeden laat er niet in snijden smeer regelmatig zalf leg een gaaskompres knip stukjes leukoplast geloof half en half dat Balkenendes voet tegen wil en geweten mistroostig doeltreffend mijn wreef beïnvloedt…

Mistroostig zat ik aan het water, Kijkend naar de kringen op het water uit niets ontstaan Beelden flitsen voorbij, Woorden die je uitsprak en ik maar niet begrijp, Tranen rolden langs mijn gezicht, Tot plots een boot mijn nare dagdroom verstoorde, Een man van op het dek riep: Hij is het niet waard, sta op en zing, Het leven is kort, geniet…

kil waait de wind schrijft onleesbare tekens in plassen vol regen mistroostig hangt nat na het langdurige bad aan de boom te versterven hol klinkt de ziel van de gloedvolle herfst in het zompig bederf zo lang dagen nog korten zal overvloed rotten naar een vruchtbaar begin dat zal groeien als winters vorstige tekens in ijs en sneeuw…

Met iets dat er ontroerde in verdriet misschien in schemerlicht iets anders leek in Amsterdam Oost, in een mistroostige eetgelegenheid brak zij het brood en schreef in het avondschrift woorden over het nachtwoud: Bomen van het nachtwoud staan in duisternis samen onder sterren van de nacht jonge takken spruiten naar de hemel onder het…

Over de barst op het plafond marcheert een stoet mistroostige vrouwen. Vandaag ben ik week als fontanellen. Het herfst in me al zit de kat als vanouds stoïcijns op haar muurtje, dat zie ik wanneer ik voor de spiegel mijn tanden poets en de grijze wolf sardonisch naar me grijnst.…

- Hoor hoe een nachtegaalke spreekt mistroostig en gerust, met droeve en staêge ijver, gelijk de zang van dwalend-verre schapen-drijver.…

Vleermuizen omcirkelen grafstenen een dans in winterse mistroostigheid echoklanken uit een overleden vaderland dieper in de nacht krioelt het ongedierte tussen het door de kou vergeten gras ritmisch klinkt de klank van hongervrees in de machteloosheid van een dwalende wees door dit land is ieder kind zwerver geweest tussen de wandelgangen…

Het landschap waar ik door reed was mistig, de koeien en de weilanden tuurden me mistroostig aan. Dit land is haar land zoals de gedichten die ze zelden leest de mijne zijn. Nu de nevel is opgetrokken en het licht op rood springt zie ik haar voor me, een verschrikt hert met grote lieve ogen.…

De oude dichter staarde voor zich uit Vóór hem een onbeschreven vel Mistroostig kromde hij zijn rug De letters op zijn toetsenbord dansten verward en wild en braakten nog wat flarden van onsamenhangende tekens Een zilte traan vertroebelde zijn blik De ziekenzuster zag het lijdzaam aan en ze verdreef met haar zachte handen de nevels uit zijn…

Ik houd wel van de mist mistroostige momenten even hoeft de natuur niets groots te doen en rust. Beschildert webben legt parels neer ze wacht uren lang geduldig op de sympathieke draden. Ik word er door aangetrokken. Gecharmeerd en gefascineerd van alle grijze nuances houd ik van zon en mist.…

Onrustig dwaalt zijn pelgrimsoog hij spreekt mistroostig in zichzelf het doel is oneindig weg hoe ver moet ik niet gaan om daarginder te geraken Naast hem spreekt de proost van het broedergenootschap dit is zoals het was de grande route waar mensen zich op begeven met velerlei bestemming of reden misschien de pest de post onrust in het…