Alle inzendingen over onbevangenheid

Handen, bezitten niet doch raken aan zijn gezichtloos kunnen zonder naam bestaan werken hard getuige knoestig eelt strelen teder zacht zodat een lichaam heelt hoeven in samenspraak niets meer te zeggen omdat zij zich op gekrenkte schouders leggen lezen louter wat tussen regels is gehoord omdat zij spreken zonder een overbodig woord…

de wereld draait door angst regeert bifudus, rimpels het moet linksom het moet rechtsom want we zijn het waard daar sta ik dan in mijn blote uppie oud genoeg voor een gratis griepprik ik wijs alle, al dan niet goedbedoelde adviezen af en laat alles op mij af komen ik ben ik *voor Monique, je vroeg erom*…

De laatste dagen zilveren het grijze aan je slapen bewust over de houdbaarheidsdatum heen gedragen in het nieuwe nog onbevangen reikt een kind een suikerspin aan allen die het vragen…

Met haar eenvoud drong zij meedogenloos mijn geest binnen Zij stal, gewiekst, ongevraagd, het licht van groene irissen Haar keurslijf ontvlamde gloeiende brokstukken van mijn oneindige schemer…

De behoefte om te zijn is in gedachten al gedaan maar de werkelijkheid is anders dan de fantasie je beloofde. De tegenslagen zijn soms hard maar leerzaam bovendien tenzij je een ezel bent want dan ken je die steen al wel. Even slechts een lach op je gelaat de vrijheid lezend in je ogen de parels van je ziel ik hou van je warme hart…

en dan zingt mijn kind van het opstaan van de zon de wereld die wakker wordt van kabouters en nymfen die dansen in een sprookjesboek want alles is goed alles is Sinterklaas mijn kind heeft een lampje dat zachtjes gloeit in de nacht mijn kind is niet bang voor de dag…

nu de waarheid aan de waslijn hangt zijn de kleuren zichtbaar vervlogen de wind heeft een oor te luister gelegd al het vangt zijn dromen uit 'n grijs verleden waar de oudroze harten nog altijd memoreren aan toen liefde nog onbevangen was zij als 'n regenboog kon ontluiken geurden bloemen mooier met hun fragiele verschijning deed 't menig…

niet zag Met verbazing staar ik naar de foto Ik zoom goed in op mijn gezicht Laat beelden van momenten passeren Tranen vertroebelen mijn zicht Van binnen ben ik nog steeds dat meisje Vrolijk, blij en wild Wat is er dan veranderd Hoe werd het spontane zo verstilt Het wordt tijd om los te laten Die lach weer te voelen, vrij en breed De onbevangenheid…

Kleine onbevangen vlinder, van de wereld niet bewust. Zwevend, dwarrelend door het leven, met van nature innerlijke rust. Je leeft je leven heel éénvoudig, onbezonnen puur en rein. Kleine onbevangen vlinder, ik wou dat ik als jou kon zijn.…

waar de natuur nog ongerept haar glooiende struikerige goddelijke gang gaat plaatsen mensenhanden 'verboden toegangsborden' maar soms op verdwaalde momenten wanneer niemand kijkt ontdoen wij ons van stoute schoenen om blootsvoets door velden te jagen Blik op oneindig haar in de wind oor aan het kind…

lief klein toverkindje je tovert mij 't verdriet voorbij je onbevangenheid verbind je zo met mij…

Een zacht ruisende wind over niet afloopbare velden vlaktes van vergeten helden kraambed van tulp en hyacint aan de kim het gekrulde duin een overzeese achtertuin Ze schouderen in het bed het frisse groen op de flank de zware toppen fier en rank gekleurde hoedjes opgezet bloemenpracht van hart tot rand buigend voor passant en klant Zo…

ik raakte even je hand lang en charmant maar jij wilt hem niet geven uit pure angst omdat ik dan de geheimen van je leven kan lezen ik kijk je aan in je ogen schemert onbevangenheid je hart wil graag problemen kwijt maar je geest vraagt tijd ik heb je hand gekregen niet om te lezen maar in vol vertrouwen van je te houden…

En jij zo onbevangen lacht als je me ziet. Maar vandaag met valentijn lees je nu mijn verlangen…

Wegen die zich scheiden In de loop van tijd Bewandel ze onbevangen en heb vooral geen spijt Van keuzes uit het verleden Ze behoren niet tot het heden…

Klein knuffelbeest zacht en onbevangen, blijf je in mijn armen hangen. Ik koester je als geen een alsjeblieft blijf bij mij voor eeuwig, dan voel ik mij nooit alleen.…

soms heb ik in mijn vingertoppen een uitermate fijn gevoel voor beeltenissen de schaduw van mijn handen betast de zonkant van je huid tot ik onbevangen op je glimlach stuit.…

Hij ademt in deze onbevangen stilte een woord van vrijheid misschien subtiele kern van grenzen, en gelijkgestemden het is al nacht maar dat doet geen pijn omdat hij niet meer wacht met mens te zijn.…

Ieder uur van de dag ben je welkom bij mij, jij schept overal vreugde, maakt iedereen blij Onbevangen vol verlangen…

Zo mooi, zo onbevangen werkelijkheid of fictie waarheid in het midden plots ik word wakker ik kijk om me heen de realiteit passeert maar toch de glimlach de glimlach van die droom…

En onbevangen zien wat zich voor mij onthult, doet meer verlangen.…

Jouw ogen staren In de mijne Jouw lach Trekt mondhoeken omhoog Jouw blik Zo eerlijk Onbevangen Alsof de wereld nooit bewoog Zo zou jij Altijd moeten blijven Zo zou het Eeuwig moeten zijn Stol dit moment Blijf het bewaren Een ritueel Zo groots en teder Zo ontwapenend Zo fijn…

Klikklak, klikklak Zo loop jij af en aan Verwonderd kijkend naar de grond Waar komt dat klikklak, klikklak Toch vandaan? Het zijn je schoentjes Groen en wit Waar dat leuk geluid in zit Voor jou het leven Een festijn Zo zou het altijd moeten zijn Dus stap maar rond En kijk verbaasd Geniet met volle teugen Mijn schat Jouw leven heeft geen…

Zo is dat kind: argeloos, onschuldig, onbevangen, nieuw.…

Kind van licht, kijkt nog onbevangen naar al dat moois, geliefd in haar paradijs, kind zonder zorgen. Deelt de ware liefde met alles om haar heen, lichtend voorbeeld voor iedereen, op haar prille levenspad, toegerust voor morgen.…

Vrolijk kom je aangevlogen. Kleurrijk is je kleed. Glimmend, je kralende ogen. Niets, dat je vrijheid ontdeed. Schone parel uit de hemel. Heerser in ’t azuren blauw. Verheven boven aards gewemel. Heel de horizon van jou. Je leven, één melodie. Een warreling van klanken. Samengevat in schone poëzie. Nooit genoeg kan ik je danken. Stimulator…

het is een levenskunst om bij het ouder worden in je hart kind te blijven waar werelden elkaar raken verbeelding schaduw tekent in onderlinge samenhang tot ze je uiteindelijk naar de zilte oevers brengen van eigen spiegelbeeld hunkerend naakt en onbedorven in de ziel van een stilleven…

Hij zelf heeft het niet bedacht maar is een speler in dat grote spel dat “leven” heet Het harnas heeft hij afgeworpen, onbevangenheid is zijn troef De vrees om te verliezen heeft hij niet, daarmee heeft hij zijn vrijheid gekocht. Starheid is de vijand en de eer het allerhoogste wat hij kan behalen.…

Dan leefde men weer door maar nooit meer onbevangen als daarvoor. Jij was de baas daar. Duider, durfal, directeur. ---------------------------- uit: 'Het vrolijkt', 2008.…

wind ervoor trad mijn tuintje binnen en waaide nieuwe zinnen Tuintje is zo kinderlijk echt heb mezelf daarin gelegd de wind neemt met zich mee zaadjes naar de diepe zee Tuintje in het kinderhoofd is door winden uitgedoofd tuintje anders aangelegd kromme takken lijken recht Door wind en tijd geaaid sluit je deuren als het waait de onbevangen…