Alle inzendingen over voetzool

poëzie schrijven op je voetzool zodat elke stap een voetnoot word…

Op een kleurrijk pad kraken droge bladeren onder mijn voetzool.…

het is vandaag drieëntwintig maart tweeduizendtwintig het jaar dat de geschiedenis in zal gaan als het jaar van dood en verderf o dagen van nacht en ontij toen de zwarte vogels zijn overgewaaid en onze plannen doorkruiste het verderf ons voor de voeten liep en zijn dodelijke voetzool plaatste op onze persoonlijke vrijheid o dagen van…

Laat in de vlakte uw verende voetzool Liefkozen door het vochtige gras. Rust in stilte van rumoer, Doch niet te lang: De zwerver wet zijn eenzaamheid op de menigt'. Reken op geen rustplaats. Een duurzame deugd is voos. Zoek het venijn dat ophitst tot hartstocht, Waarin de deugden verbranden, de dorste het snelst.…

Zet niet je voetzool achteloos neer op teer geluk, het keert nooit weer. Koester deze jonge plant, hij groeit door liefde en niet door verstand.…

Tenen gaan vreemd een obscene tinteling bekruipt me geslepen raast de vibrator over de muis van mijn voet en beveel ik met vriendelijke groet aan gestoorde genen waar tenen zich schrikachtig plooien vormen de voetzolen zich tot een geleefd oud gezicht zo verschrikkelijk bloot.…

Trektochten achter blad stengel lege tak en ijs sterven kris kras door elkaar geweven uit als ze wapperwindsgewijs verdrongen worden door sarcastisch vrolijke merels en een laagopgeschoten hemellamp Ja dan kraakt een voetzool of vier over rillend loomgereanimeerde woudhuiden en kijkt men weer over de toppen van de duisternis maar vooral…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

ze gleden van me af toch probeerden zij hun afgang nog te blokkeren door nattig mijn huid te raken met achterlating van een kus door de zwarte bruid in de veelheid van strelingen maakte kleur geen geen onderscheid wel gaf het spel van handen en de intensiteit van vingers en duimen hun geladenheid af aan de polen van hun voetzolen…

Knisperend rol ik de kiezels onder mijn voetzolen heen en weer de regen valt gestaag op het leed dat ik op mijn schouders draag In mijn hoofd dansen satijnen schoenen een dreunend ritme op de houten vloer pas de chat, pas de chat pirouettes in het kwadraat Melodie van roze geschulpte tule speelt gebroken tonen in mijn oor ik wil mijn last…

Mei en hagelstenen in mijn hoed verhinderd storm hem op te tillen de woeste wind schuift donkere wolken open herinneringen en intens verdriet dat in vormen en in linnen dringt mijn steun en vertroosting tussen de muren die ik in die jaren achterliet de glibberige aarde voelend tot onder mijn voetzolen ik zet mijn…

penisvisjes heerlijke docu's over duiken naar scheepswrakken met mensenetende witte haaien en over het wroeten in aarde of ik verlies me in een erbarmelijke vertaling van Mansfield Park tot voortdurende ergernis Soms ben ik bang dat je zo vlak zal worden dat ik je niet meer zie: een kameleon van de vlakte waarop ik sta met jouw tong onder mijn voetzool…

Zelfs opgebroken verslijten We schoeisel Zelden tot aan de voetzool. Toch is het verharden, Het loonwaarts gebaande, De weg die gewrichten Doet ontsteken. Op het kruispunt links Staat het bord rechtsaf En rechtdoor om de hoek Schijnt ommekeer Als stap vooruit Een slechte zet.…

Woede geeft paarse voetzolen spijkers. Drenzend verdriet dooradert de weg die om te gaan rivierend tussen straatstenen draalt en drupt. Huisbaans. Tegendraads. Voorts en zowaar dik voldaan. Uitwasemend de grimas van een geledigde pop. De papieren rolmaat uit verleden, tijd geleden.…

Mijn deel, mijn dansen mijn levensrivier zij vloeit opgevoerd als een bewerking, doorkruist zij heel veel werelden, keihard slippend door de bocht vloeiende bewegingen op samba het gevoel van hartslag in de ochtend het gevoel van slippend voetzool, een absurde manier van uitbeelden..…

De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd samen voorbij de grens die zich nu wel…

De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd samen voorbij de grens die zich nu wel…

Ik ken de plekken waar het landschap tot aan mijn voetzool plooit in veel verborgen geuren, de zon een feest is. Muziek een stortbui uit wijde galmgaten. Psalmen voor een ver verschiet. Hoe zou ik weten wie de tijd ontstak, aan ieder woord zijn klinker gaf, zingend in mijn oor.…

Dit was het dan En geniet ervan Heen en weer met eb en vloed Het doet mij oneindig goed Ben weer terug op het land Verspreid over goudgeel strand Met vallen en opstaan heb ik geleefd Ben blij dat ik het heb beleefd Het uitstrooien in de zee Mijn zelf gewenste val naar benee Nu mag ik weer opnieuw beginnen Als klevend zand onder voetzolen…

eigentijdse en vervlogen symbolen gedwongen afwezigheid dat er al iemand voor mij is geweest voordat de werkelijkheid zoals het het bestaan hiervoor niet eens bestond, als ik die maken kon voordat ik mij kan neervlijen als ondeelbaar feit op het kussen van de zon die licht en schaduw schijnen laat op de onderkant van mijn voetzolen…

De dauwdruppels onder mijn voetzolen geven een prettig niet te evenaren gevoel. Met langzame tred, schuif ik mijn ene voet voor de andere tot aan het einde van de tuin. Zalig, ontspannend, vrij. Wanneer ik mij omdraai, is er al iemand voor geweest. Voetafdrukken tekenen zich af. Ja…… ik natuurlijk.…

Soms sta ik stil tussen de bomen uit mijn hoofd groeien takken op mijn huid zie ik schors komen uit mijn voetzolen groeien wortels die zich in de aarde verspreiden in de lente verschijnen er bladeren ik voel me goed tussen de bomen en kan er rustig eeuwig staan dromen.…

Hekken leiden de eindeloze weg, voetzolen staan in het asfalt gebrand. De einder met de harteloze heg, scherppuntig op de ogen gericht, want onze verlossing moet zwaar bevochten; de blik standvastig naar de verre kim.…

nacht glimmert stil en onuitgesproken, het ruisend riet ritselt geheimen, het ruist, fluistert en flinstert door de nacht, de nieuwe volle maan verlicht al mijn mooie dromen, en koestert een trage lome, nieuwe stille liefde, ik zie de zee de stille maan in zilver spiegelen, ik hoor de zee een zilt en zuiver licht fluisteren, mijn brandende voetzolen…

lijnen in verwaterde compositie ze vullen gezonken stegen met trambanen zonder haltes een blinde reiziger tast naar de vluchtheuvel - het perspectief - nergens vinden tastzin en verstand rust geen noodrem, geen vluchtstrook, geen vangnet vloek bedreigt de bede van de kunstenaar alles wankelt, zelfs de heipalen waarop van vreugde dronken voetzolen…

wind waait over de zinderende zomerdag In mijn geopende handpalmen probeer ik te vangen Jouw gedachten, zo licht als een veertje, maar zo zwaar Als de zonnehitte drukkend op mijn blote schouders De oude vlonder kraakt geërgerd onder mijn voeten Zijn doordrenkte pijlers schommelen door mijn gewicht Straks zal de textuur van de planken in mijn voetzolen…

schuivend en driftig pikkend in scherp geslepen korrels strand zilt klinkt de zouten wadstem, schuchter streelt de noordenwind de wuivende halmen, knipogend naar kleine pleviertjes, met hun tere, snelle pootjes drukken ze ontelbaren driehoekjes in stempelreeksen in het zand dit zondig zand slikt heftig, zuigt aan de roze, vlezige voetzolen…

Die voetzool op jouw hart doet ontzettende pijn, maar vergeet niet wie dan je echte vrienden zijn.…

De vijand is alom, het tij is niet te keren, ik kan mij nauwelijks verweren, verlichte geesten raken in het nauw, de gestolde waanzin is overmachtig ik ben de afgesleten voetzool van een wrede god geworden of genaak ik juist hier zijn immense mildheid? Is de aanblik van mijn trotse lier in de treurwilg te dragen?…

doorlopen Zachtjes, zet je voetstappen Neer op dit pad Niemand zal ze herkennen maar je ziet Dat ze toch een beetje naast je Kunnen lopen Doorgaan, doorlopen Sneller, laat een imprint achter Zodat ze volgen Waag het niet om stil te blijven staan Zelfs op het punt van struikelen Blijven rennen Doorgaan, doorlopen Doorbijten, met bloedende Voetzolen…