Alle inzendingen over vonkje

Een vonkje hoop zoekt naar wegen en kansen om een redding in een mensenleven te kunnen zijn. Een wakend vlammetje dat vanuit de duisternis een nieuw licht wil schijnen op dat wat dreigt weg te zakken in het aardse venijn. Het is daar voortdurend in elk geval van voorkomend leed. Een geestelijke reddingsboei in wat hectisch leven heet.…

onze hunkering naar vrede is een vonkje in de vuilnisbelt die oorlog en strijd heet eens komt het moment van het grote verzengen…

Hoe een lieflijk woord in een benevelde geest troost tracht te brengen, aan het verduisterd verstand een vonkje verlichting geeft.…

Dat vonkje vuur geef ik nooit uit handen daaraan kon ik toen en kan ik nu mijn hart verpanden. Steeds opnieuw zal dat vonkje er weer zijn wat de dagen gelukkig weerhoudt van zielenpijn.…

was het zowaar de geest vanboven of meer een vonkje vanbinnen uit dat zo hartstochtelijk werd ontstoken als een fris en sprankelend geluid was het omdat het Pinksteren werd dat ik mijn zang zo graag liet horen bij de eerste pluk me liet bekoren zo vurig en bevlogen werd gewekt…

Schrijvend wordt het sterker vanuit het diepste van de ziel hoe zal ik het verwoorden datgene wat mij overviel van binnenuit, zo’n warme gloed die in mij deed ontwaken dat intens vurige gevoel zou ik het kunnen raken in enkel een gedicht, al was het maar een vonkje van Uw aanstekelijk licht.…

Die blik, die duist`re gloed, waarin ik mijzelf ontmoet en duidelijk kan zien dat er heel diep in mij nog een vonkje blijheid smeult dat ooit weer aanwakkert misschien...…

vanachter mijn raam zie ik de takken treurig in de grijze wolken hangen de wind zingt een droevig lied dat mijn peinzen drijft naar wat woordloos bleef het raadsel dat me tekent in de zwijgende stilte die het zingen niet verhinderen in het betoverend gouden licht dat me heilig is een vonkje poëzie in het gewoel…

zijn woorden passioneerden niet meer kwamen als warme verstikkende dekens uit de krant mimiek en lichaamstaal waren verdroogd zelfs het vonkje met agressie was gedoofd met passieve euthanasie omdat er geen spirit meer voor handen was nog bewogen zijn lippen met de bekende mimiek we zijn bijna klaar met er stevig aan bezig…

Gevleugeld vonkje, blozende sprankel Als door een engeltje zacht aangeraakt Voor de verstaander, aandachtig geluisterd Schone kunsten, ontstaan bij haar gratie Door de bevallige Terpsichore ingefluisterd Bevlogen ideeën, zij worden geboren Uit des geestes wonder, de inspiratie…

Het vonkje dat er nog over is blijft bij mij veilig gloeien en ik hoop dat jij de brandstof vindt om het vuur weer flink te laten loeien.…

Het begint vaak klein, met een vonkje ofzo, en verzwelgt en bedwelmt alles op zijn pad, tot een gloeiend heet en rokerig restant, maar altijd minder dan er eerst was. Dus ergens verdwijnt er iets, tussen voor en na zit een hypnotiserend gat.…

Een parel wat dof in haar schelp Al jaren dobberend op de levensgolven spoelde bij mij aan Haar warme gloed deed bij mij een vonkje ontstaan die oversprong en ze begon te stralen Ze is zeldzaam èèn met karakter en een naam Zo is er bij twee weer nieuw leven ontstaan Een parel vinden op je pad een ongeloofelijke schat…

jou ontkennen is de warmste leugen je bent me zo genegen dat elke neen als een vonkje in de aderen schiet gebrandmerkt smeulend en weer opgerakeld zo is het elke dag en in de nachten word je aangewakkerd jou ontkennen is mijn laatste leugen de langstlevende - ik wil geen surrogaat - jij blijft mijn vurig lied…

Niet iedereen kan het uurwerk zijn waar een klok op loopt Niet iedereen kan het vuurwerk zijn waar hij misschien op hoopt Maar meer dan een tik van een klok of een vonkje van het vuur Is voor mij al heel wat op dit moment maar niet voldoende op den duur Liever ben ik de rinkel van de klok of de "Big Boom" van het oudejaar Pas als ik…

er sprong een vonkje uit de edelsteen die jouw slanke vinger droeg ik zag het alleen je handen waren bezig afscheid te bereiden tastten naar je jas en in je blik vonkte je weer jij bent mijn diamant voelde al in jou begroeten de lange vingers in mijn hand ze vonkten speels een nieuw ontmoeten…

Maar dat vuur is uit een vonkje tot zo fel een brand ontgloeid: Maar die stroom uit kleine druppen tot die zeekolk saamgevloeid: Maar dat ondier is geboren uit het stof der ledigheid: En dat onkruid, van één zaadje over d' akker uitgebreid. Sterfling!…

Haar pijl doodt lompe lafheid als zij vuur maakt boven ieders schaduw uit Haar pijl raakt de stilte schiet het hemeldak open aarzelend wacht het licht Haar pijl treft de taal van verminkte woorden zonder zicht Haar pijl buigt af van de duisternis vindt wijsheid soms een vonkje licht…

Ik laat je dan verbazen je misschien wel omverblazen Maar ik voel dat ik heb gelogen voorgelogen, gepiekerd, bedrogen Je zou stiekem versteld staan het zou je vast niet raken mijn woorden, die het toch niet maken het vlammetje, dat vonkje het springt maar niet naar jou Waarom maak ik me hier druk om Want ik weet, dat ik nooit zal zeggen…

Waar is de liefde van weleer vanzelfsprekend als de zon toen hartstocht alle koelte van de nacht verwarmde het is koud buiten jou Geef me een echte kans alleen om te bewijzen dat het niet voorbij is dans met mij die dans Hoe kan ik je nog raken door de muren om je heen waar is opening genoeg voor een vonkje warmte of een sprankje hoop…

het hele domme mensenras rent honderd meters in seconden zwemt het schandaal over reist per spoetnik naar de maan en gaat per beatnik naar de bliksem bouwt bolle bouwsels waanzin en schrijft gigliotheken vol – maar jij bent blond en daarenboven dient geconstateerd dat je blauwe robijnen een heel klein vonkje…

Ooit sprong de vonk Al werd het niet geloofd Het vonkje doofde niet Maar was, en bleef We zijn het niet kwijt Nóóit verloren geraakt Toen was daar de tijd De woorden geschreven gewaagd Uitgesteld verlangen Wegen te ver gegaan Zielsgebondenheid Eindeloos verbonden Waar het altijd was Kwam het samen En de reis gaat…

Het licht van de Blijde Boodschap moge hoog aan de hemel staan 's nachts als grote klare ster overdag een ijle dwergzon dit hemellichaam is bereid altijd het kleinste vonkje uit zich te laten dalen op een ieder die Gods stem wil horen zal dan door bloed en ziel stromen een vlammende stip zijn brandt aanwezig verborgen straalt milde tucht…

wat is toch die drang die ongekende kracht waaraan ik toch zo hang die ook u betovert met z’n macht die zorgt dat we niet opgeven die veel sterker dan gedacht ons dwingt te willen blijven leven ons altijd laat geloven dat er nog een toekomst wacht dat is dat vonkje aan ieder en alles gegeven dat ons doet smachten naar een eeuwig leven…

je raakt aan geesten tot een vonkje overspringt behoedzaam in het tasten kijkt in de gedachten van ogen die verwachten wendt dan de blik en schrikt beduusd van vreemde krachten ze reiken naar je ziel voelen aan je geest hongerogen staren en baren zo je angst er zijn er op je pad een paar geweest in wie je wel vertrouwen had je…

Is uit het vuur van de smederij een vonkje voor de toekomst gebleven? Heeft dat eenzame vuurtje dank zij mij al het leven met honderd jaar verlengd, de tijdgeest tijd'lijk van taak ontheven: vroeger en nu voor even vermengd?…

Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht. Zijn gloed zal velen dan verblijden als antwoord waarop werd gewacht, want wij - geboren ooit met vragen, met onrust die ons steeds verteert - wij moeten levenslang verdragen en krijgen nauwelijks geleerd hoe we ooit leven zonder klagen.…

Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht. Zijn gloed zal velen dan verblijden als antwoord waarop werd gewacht, want wij - geboren ooit met vragen, met onrust die ons steeds verteert - wij moeten levenslang verdragen en krijgen nauwelijks geleerd hoe we ooit leven zonder klagen.…

warm-geel licht dapper vechtend moe gestreden na een lange herfst zonne-kracht haast ongemerkt verworden tot zwak schaduw-spel laagstaand aan de hemel-grens bijna uitgedoofd mid-winter zon juist nu zo zonder zon-geschonken warmte dat mensen willen zijn iets van dat ene vonkje licht in elkaars gedeelde dromen elk jaar weer…

Het purperen vonkje kreitst en kranst en glanzedanst daarheen alleen! Die roos ben jij, de vlinder... mijn gedachte! Bedroefd of blij, zó dag als nachte bij jou is hij!…