Alle inzendingen over Altaar

soms woon ik in slapeloze nachten op het altaar van mijn hart ligt genoeg heb nauwelijks een woord te zeggen onder het hemeldak zijn geheim dat moment is van mij, van mij alleen onder lichtblauwe ogen torent de tijd om me heen tot in de geboorte van de ochtend zon, maan en sterren geven vernieuwde kracht om het gewicht van de liefde te…

Wij rennen ras naar het altaar onze honger kan niet wachten vleselijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist…

Wij rennen ras naar het altaar onze honger kan niet wachten vleeslijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist met…

aangezet zie jouw ogen twinkelen op de muziek van je woorden in de mimiek van je gezicht wordt tussen donker en licht een lach geboren in fijne accenten geven grote en kleine lijnen een warm aanvoelend ageren nooit heb ik de diepte van je blik zo intens ervaren zie pure liefde de hemel evenaren ik heb je niet ter aanbidding op het altaar…

Het is mijn lot om op het altaar van een wrede god als offerdier te worden afgeslacht. De guillotine schenkt hem levenskracht die wordt onttrokken aan mijn open strot--…

En 't was me somtijds of van 't licht altaar, Een Engel rees met troostend handgebaar, Die mijn bedroefde klachten had beluisterd, En tot u ging, en u heeft ingefluisterd In zangen, wat ik voor uw outer bad, Maar wat ik, arme, slechts gestameld had.…

dag, De avond strijkt voor het Kind, Wanneer de tijd variabel is, Het Kind is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor uit de hallen van de kerk, Staand op het altaar…

jij, ferm stappend altaar van verboden honger van schaduwlichtend haar met je zalvende hertenogen hemelgewelf in streepjestrui huidkleurige instappers, knipogend aan elke voet wanneer mag ik je flanellen broek zijn jouw huidomspannend heelal de lengterichting van je lijf jij daar, vleesetende plant in polderland je bent elke tik van mijn uitgemergelde…

zie mij op jouw eigen altaar bleek wachtend op scherpe punten slacht mij af met je kwade lust laat mij de bodem zien schroom niet te stunten mij te doen vallen tot onder de top tien stroop mijn vel na dit gedicht ik ben eerlijk zie mijzelf als lichtgewicht slechts massaal gebrul wil ik horen schreeuwende koren die mij zonder…

De gewaden vol met remedie van trouw huwelijksfelicitaties weggewassen, geweigerd mooi getaïlleerd de lange witte sleep, een ring aan haar vinger als teken als herboren gaat het prestigieuze purper, het meisje wandelt met een prachtig gelaat van enkel kant en brokaat..naar het altaar wat haar nog rest zijn keizerlijke gewaden in een explosie…

Deze mens haat zowel preekstoel als altaar, psalmzingen en vrome boetedoening. Dit ongelovige kind vindt verzoening bij zijn Hemelvader, leeft gewoon en klaar, maakt in het daagse bestaan diens wensen waar. Een vreemde, ongerijmde bedoening?…

zwijgende stem want er is niets om te schrijven geen lach of een traan er is geen reden om te blijven er is geen reden om te gaan en kinderen op het schoolplein breken zijn hart met gelach als de ochtend is geboren van een zinloze dag wees eens lief voor de dichter strijk je hand door zijn haar noem zijn naam in gebed voor het marmeren altaar…

koren vrij van kaf de zwoegers zwaaien zweten op dan af weer op weer af tot lost de zemelkorst het overbodig afval moet geschorst geschopt in vuur verbrand ja afgeschaft ruw op de harde dorsvloer afgestraft met slaande stoten dansend op de horst in diepe grond van je bestaan daar wacht een vloer, een ongedorste korenschoof en ook een altaar…

Ik zie in zijn vuisten het penseel die het leven laat leven, onbedorven patronen die zonder wetenschap zichzelf telkens klonen en waar kleur vele afgronden verandert in spreuken Hoedanig zoals zijn lot zal zijn dicht hij beurtelings langs paden die bezaait met scherven doch ook met lillapaarse bermen zijn die rijmen op de vele altaren waarvoor…

toch werkelijk schamen Als ik zo mijn negatieve energie verspreid En mijn leven aan zo’n grap wijd Gezellig vloeken in iemands buurt Is alsof je in iemands geest een kamertje huurt Om je opgekropte woede in te proppen Die je niet meer in je eigen geest kan verstoppen Gezellig vloeken in iemands nabijheid Is alsof je in iemands ziel het altaar…

Naast de muur van de toren staat een oude appelboom knoestig, dicht met mos en klimop begroeid zijn takken zwaar door goudgele vruchten daarvoor lag een hoop stenen met een sokkel waarop vroeger een altaar of beeld had gestaan ik klom erop, stond met mijn rug naar de boom keek toe hoe de strijd verliep ik wenkte een verpleger op weg naar…

Reik mij uw eêlte, kromgetrokken handen, Verbruind, vervuild in arbeid zonder lust; Verwrongen in gebeden zonder rust Bij altaars waar gekochte lichten branden, En laat mijn blik van wetend mede-lijden De tempel van uw mensenziel doorwijden.…

De kale koster, zuchtend aan het werk bij 't altaar, zet daar doden bloemen neer. Een duif vliegt op en laat een witte veer en ritselt aan het venster met zijn vlerk. De laatste non, in een verweduwd kreunen - ik zie haar knielen en zich moeizaam steunen - bidt haar gebed. Een kaars dooft flakkerend uit.…

Alsof vergankelijkheid een reden is voor feest, gelijk wij knielen voor het altaar met jezus aan het kruis. Toch doe ik er ieder jaar aan mee, omdat een plastic boom de sfeer niet ademt van bezieling en gezelligheid.…

staar ik naar het Wad dat steeds opnieuw in dromen aanlandig mij verrast zij is als een viool ter hand te dragen, spreekt door meeuwen taal mij tegemoet wanneer ik de zon zie zinken in haar warme, warme lente gloed zo ook groet ik haar als ik eens niet ben, naar als de vrucht des duivels kind benoem ik haar steeds de hoedster van mijn altaar…

Haar ogen schijnen schemer het onverbiddelijk weten wanneer ze stil bezield voor het hardhouten altaar van het oude kerkje knielt De beeltenis van Christus kijkt onverstoorbaar neer op de vrouw in diep gebed die zachte woorden prevelt doordacht en nauwgezet Een vurig bede klinkt vanuit het hart ontstegen 'Heer waar bent U, hoor mij…

de levensbron ontspringt voor zijn altaren, de Alvermogenste heeft het paneel ontvouwd, het offerlam maakt alles heel, de engelen zingen, beroeren snaren aanbeden door belijders, martelaren, de kluizenaars en ridders nemen deel, een schild in zilver met een kruis van keel, en zij die mensen recht doen wedervaren terzijde staat de mens, naakt…

judaskus als bitt're wijn, U wilt van schuld bevrijden, zij allen vluchten van U heen, geen troon is hen gebleven, die eenzaam is wordt meer alleen, zó is van U geschreven, uw kruisweg nadert tot de dood, die boven 't Woord zich stellen, zullen bij nacht en morgenrood in Gods naam vonnis vellen, U, Heiland, Priester, Offerlam; het altaar…

aan "LE DERNIER VOYAGE' Rozengracht 189 Amsterdam-Jordaan Deze stijlwinkel afscheidswinkel van verfraaiing en verzachting voor wie doodgaat en haar nabestaanden Zelf doodgaan is eenmalig maar talrijk in je leven anderen je familie je vrienden je netwerkmensen zovele dierbaren Dat verdient een plek een plaats Op het altaar…

De zin van rouw, de ranken van de stadsmuur gerukt, verdwenen als stil silhouet op een altaar van pulserend licht, alsof er voor het laatst een bruin getinte engel is gezien, zijn de rijpste druiven geplukt, op de flanken van een herfstgedicht.…

kleine land, Gevijld heb ik, geraspt, Geschuurd zelfs, en telkens Heb ik wolkjes fijnstof Uit je naden en kieren geveegd Met een vederzachte kwast Die elke paar minuten tastbaar Laat zien dat ik iets gedaan heb, Gewerkt heb, terwijl mijn ogen De vooruitgang nog niet kunnen zien - Geduld, eeuwig geduld heb ik Tot jij af bent, altaar…

Ik offer vermiljoene rozen, En leliën en violetten En bloemen vers geplukt, die blozen, Waar op de dauw haar paarlen zetten; En strooi ze met gewassen handen Op uw altaar, o lichte veugels!…

kleine kruisjes die voor het altaar staan een kleine dorpsgemeenschap die in een jaar is heengegaan sommige van die mensen kwam je weken of maanden geleden nog tegen anderen waren door ziekte of ouderdom reeds eerder uit het straatbeeld verdwenen een steen, een kruis, een bloem symboliseren hun namen die één voor één nog eens worden…

toch ruimschoots in hun midden Ze zouden elkander snel ontmoeten, Hij en hen De dood, ziekte, verderf en droefenis naderde De te zingen liederen waren daar op afgestemd Door de nacht van smart en zorgen (gezang 459, liedboek voor de kerken 1973) Als ik eens het leven moet verlaten (liedvertaling uit de MP van Bach) Dan ga ik op tot Gods altaren…

voor je verjaardag koop ik 42 rozen ik zet ze op mijn altaar neer ik geef ze water en dan laat ik ze drinken en verwelken later nog wacht ik tot de cirkel van verdorde loze blaadjes bruin en knisperend is ik tel hun broze stiltes dat weet je niet je viert het niet je gaat er- van uit dat ik er niet meer ben de waarheid staat er te lezen blad…