Alle inzendingen over Altaar

Flinterdun in foelie broos breekbaar Jij graag, ik gedwongen naar het altaar Geboeid zonder liefde ongemeend Jong maagdelijk van wijsheid gespeend Verblind rood gesluierd geheel compleet Het jawoord gegeven ik had geen weet Mijn nachtmerrie kwam al snel uit Ik was een jonge gelegenheidsbruid Willoos had ik mij te onderwerpen Mijn gesmoorde…

je kleumde kou in luchtige zomerdracht wij schuilden voor het buiig blauw een klein kapelletje waar in het donker warmte huisde van vele kaarsjes op het altaar was maria neergezet versierd met vaasjes bloemen in gebed stilte maande ons tot rust met vleugjes wierook in de eeuwenoude lucht in vervoering zijn wij blijven staan…

ze wist het donkerrode licht op een altaar vol geheimen wat snaakse vormen de geur van leer voelt zoete lust door pijnen in het tabernakel van lichaam en geest de zweep die ultiem verlossing geeft door het zachte strelen van de warme huid een eerste slag klinkt schrijnend luid pas als de meesteres haar litanieën heeft gezet kust…

Een pad misschien, hij is zo oud zijn vleugels zijn vergaan, een plant als steen teruggevonden, zwart altaar, hij denkt, hij denkt erover na. --------------------------------------- uit: 'Dingen die niet overgaan', 1985.…

Ik weet zeker dat de relatie bestaat Waarin het elke dag nog beter gaat Levenslang de liefde voelt Weet wat hij of zij bedoelt Je na 20 jaar nog van de seks geniet Die er dagelijks niet bij inschiet Waar je kan zeggen ieder jaar Zij is het, en samen naar het altaar En als iemand aan de dood bezwijkt Je sterft van de eenzaamheid…

met jouw handen op mijn buik, je lippen aan mijn hals het verlangen zichtbaar aan je borsten weet dan dat ik mijn ogen weer sluit en de hemel verleg aan de akker van je hart de warmte van onze huid zal het gemis bewenen in elke porie waar een herinnering in staat te lezen lief, jij bent de zee op wie ik vaar het water dat ik drink het altaar…

Vriendschap is iets voor het leven je hebt me bijgestaan naast me gestaan en hebt me alles gegeven Nu op het uur van de waarheid ik hier voor het altaar sta misschien mijn grootste fout bega wil ik toch nog even iets kwijt Echte vriendschap is een zeldzaamheid maar onmisbaar in een mensenleven echte vriendschap is een streven en reikt…

Hij wilde het nog mee-beleven als zijn dochter voor het altaar zou staan en haar ja-woord aan mijn neef zou geven zo is het ook gegaan In een rolstoel kwam hij binnen Hij vreesde dat het niet meer kon Dokter had een extra shot gegeven Zodat hij toch nog blijven kon Ja, zijn dagen zijn nu wel geteld want hij is terminaal de…

Zo worden goden gevonden door vrouwen, zij bouwen een altaar, brengen hun zonen, dochters erheen en zeggen: je vader. -------------------------------- uit: 'Bedrieglijke dagen', 2008.…

Gehuld in een zwartig laken het nest van kaviaar brandhout brakend maakt van het wad een eeuwig levend altaar de som van eeuwigheid loost het water van en naar de dijk en in ’t smal getij waar het leven bruist is de dood de ader die de kwelder doorkruist soms stokt mijn adem wanneer ik de meeuwen zie nestelen in de kelk van een…

De dood is een omhelzing van de wind, ook voor een pad op zijn tocht,waarvan de vleugels zijn vergaan tot plant, geëtst in steen, een zwart altaar waarvan in ‘natura‘ niets in onbruik is geraakt.…

In lang vergeten en vervlogen tijden brachten Ymirs verwanten je mee uit Jotunheim, als altaar voor het offermaal gewijd aan Wodans raven. Althans volgens de oude verhalen; zelf ervaar ik je meer als bruidsbed, om in het licht van de volle midzomermaan, omringt door duizend-en-èèn boselfjes, een kind op te verwekken.…

Nu de herfst eindigt begint de winter door bevroren gevoelens in de nacht leeft jouw glimlach die mij ontwaakte voor het altaar naar jouw lentedag. Het beeld van kale bomen in de berm toont het kleurloze gevoel dat ik zie met emoties omringd op jouw lentedag dat je het sprookje draagt als een illusie.…

Na de verbouwing van de Kaäba Toen de zwarte steen werd teruggezet Ontstond er een handgemeen in Mecca Tactvol beslecht door Mohammed Elk stamhoofd wilde het grote voorrecht Om het te mogen plaatsen op het altaar In de kubus wat ontaarde in een gevecht Dus sussend spreidde de wijze leraar Zijn mantel voorbeeldig uit in het zand Vroeg hen…

Soms staat alles open en stormt de wind de lade uit vooronder de lege ruimte van het schip in, trillend tussen de banken en rondom het altaar, de lucht leeft in het heilige halfduister Mijn bewustzijn zet uit laat op oefeningen en improvisaties gedachten zweven om ze te schikken en op hun plaats te laten landen tijdens de middagpauze…

nog had hij met restanten oud geloof zijn land het kleine altaar kunnen geven waar hij zijn momenten van intense stilte zou kunnen beleven een rustplaats voor de schimmige wegen van zijn nachtelijk autobedrijf dat er volgens de autoriteit helemaal niet mag zijn en nu gemangeld wordt door recht en criminelen in deze heksenketel…

eenzame weg waar donker moed in de schoenen zoekt drijf ik rond zwarte rozen op klanken van engelenzang tot aan mijn grenzen laat ik jou komen oude schoenendoos vergeeld om tranen adem jij schaam momenten in zwart wit de geur hangt nog steeds rond het eiken lik ik wonden uit mijn tijd losgelaten etter zal ik nooit meer knielen voor jouw altaar…

(Trollhättan; Västergotland) Aan rivier de Göta älv bij de Waterval van Trollhättan Ontwapenend de liefde Mooie woorden; eerder over zee kregen hier hun beslag, toen mijn pijl jouw hart doorkliefde Klim náár en daal ván Kopparklinten uitzicht adembenemend 't Altaar met toen-geliefde (Fietsvakantie Zweden, 1989) *Folkloristisch…

Hoe buigt zich, met verdwaald gebaar, D' Afgoderij voor 't blind Altaar! Hoe zwaait ze wierookvieren, Wier stank de ware God verveelt, Terwijl men zijne glorie steelt, En schenkt aan stomme dieren! Zo doolt men zeker al te wijd. Dees godvergeten dolheid smijt De wet uit Mozes' handen.…

Op het allerhoogste heilig altaar liggen daarom de exploiten reeds klaar, gericht als een onbarmhartig geschut op het weerloze wezen in de put dat in zijn donkere onderkomen allengs is opgehouden te dromen na de ontvangst van het ambtelijk stuk, boodschapper van eindeloos ongeluk, (direkt lezen!)…

Mijn atelier vormt de tempel waarin de muze woont Mijn tekentafel als altaar waar ik jou mijn ziel verbeeld Voorbij het mogelijk waarneembare der zintuigen De plek waar alleen nog rust, liefde en inspiratie geldt gelegen in de binnenstad waar de haven zijn verbrande schepen telt In een smeltkroes van culturen en waar de honger…

( Wanneer de hemel buigt en de aarde schreit ) Een ontrollende traan spat uiteen in een eeuwige glinstering van zwijgende woorden Ingehouden breekt de hemel uit zijn cocon in een vleugelloze dans en spreekt nimmer meer over het verschepen van zijn verloren geliefde * * * De aarde is als een ontheiligd altaar dat…

De roodkoperen kont van de kunst wordt door velen gekust, zo komen ook op de 60watts gloeilamp vliegen en torren af bij miriaden denkend: waar 't licht is is 't lekker De schrik van de torren ontlaadt zich in minuscule stippen, hun altaren die zij bouwen op het glas van de gloeilamp Hoera! de herfst komt!…

Jij komt en gaat en neemt, mijn lief, mijn hart en scheurt het vaak in twee en pijnlijk word ik me gewaar onze liefde heeft slechts één motief, ik weet jij volgt mij heel gedwee langs die loper naar het altaar.…

En dus kan ik dit voorzeker stellen: Ooit als je spijt hebt van je vieze spellen, Zal ik, al wachtend, voor het altaar staan. Kijkend naar die andere lieve vrouw. Die mij nooit, zoals jij, ten gronde richtte zou.…

ik graaf de stilte op schep ze tot wolken en tengere draadjes weef ze in een bruidssluier vlak voor het altaar ontkomen aan het licht adem jij vage beloftes sleep ik mijn naam tot in je schaduw ontrouw en dode woorden rukken de nacht uit elkaar alleen het gangpad blijft over en schijnt door een bleek wit gelaat niemand zal zich…

laat mij in diepe sereniteit biechten zonder dat men mij van mijn bed komt lichten en mij met schande van mijn muze berooft ik koester mijn honger als een kluizenaar laat mij door letterbegeerte verleiden pleng mijn nederig offer op haar altaar in spinsels, die uit mijn ganzeveer glijden, mijn geschriften zijn vreemd of juist herkenbaar…

zich daar bloot gelegd in voelt het decor van het leven dat zuigt aan de netvliezen de dingen die razen voorbij een plastiek venster met een stukje pellicule hoe hij er niet kan instappen het lijkt hem te doorlaatbaar in een te dunne werkelijkheid laat hem maar waden in het kader er rond en in de schade die de nacht achterlaat op het altaar…

De dood is een omhelzing van de wind, ook voor een pad waarvan op zijn tocht, waarvan de vleugels zijn vergaan als plant, geëtst in steen, een zwart altaar waarvan in ‘natura ‘ niets in verval is geraakt.…

Terwijl je daar in de binnenkerk de lagen eeuwenoude pleister van de wanden pelt, ze in de offerschaal met je eigen bloed vermengt, zijn onder het geweld van de slagen van je hart de dagen van het altaar geteld. Buitenkerks strekt het graasland zich oogreikend uit met nog teugellozer paarden.…