Alle inzendingen over De heilige avond

De teentjes van Midas tikken perfecte triolen in de tweekwartsmaat van mijn passen De muziek van echte liefde…

Abel, de braverik kwam niet thuis slapen Hij achtte zich beter en bleef liever alleen bij de dieren in het veld met de honden als oppas want alles moest zijn zoals toen in het paradijs, die streek van de verhalen waar hij steeds weer om vroeg Alles van ons leven wilde hij weten het rondtrekken, de bessen noten, geiten en koeien…

De tuin ontwaakt in het vroege licht Een zijdezacht pootje beroert mijn gezicht Een koud nat neusje stempelt mijn huid Een zacht spinnen zegt ‘kom eruit’ Blauwe ogen kijken mij aan: Ochtendgroet van een Heilige Birmaan.…

Hij stak zijn hand uit naar de mijne beriep zich op het Heilig Kruis maakte zo smerig al het fijne gaf een ander woord voor thuis Hij streelde intens zacht mijn handen bracht mijn hemel spontaan naar een hel liet mij smerig in modder landen speelde reine onschuld na het spel Hij deed mij zwijgen onder dwang speelde glimlachend duveltje…

De Godin die mij heeft gebaard, is een heilige godin. Hij heeft me kracht gegeven. Zij heeft mij gemaakt, tot wie ik ben. Zij zijn het tot wie ik bid. Zij zijn het die mij troosten. In angstige, eenzame uren, praat ik alleen met hen.…

Voel je je veilig dan is dat voor jou heilig door de Geest van Hem.…

Heilige dwazen, onnozel misschien; want wat zij doen, verdient een griffel met een tien. Maar, helaas, zoals dat in het leven gaat, krijgen zij een zes min voor hun goede daad.…

Elisa Nielsen is een grote heilige zonder kapsones...…

Maar bij die wulpse vorstin heb ik toch maar toegehapt en is mijn heiligheid geknapt, uiteraard, met grote weerzin.…

Loop over enkeldiepe mossen langs door wortels gebonden en onder door klimop bestegen bossen, waar de zon elke morgen zichzelf en de kim bestijgt om ’s avonds in een onverlaat uur het heilig vuur vermorst, geregen in het duister en het licht tot heilzame korst van natte zoden, een nachtelijk deksel van een nog te ontdekken loden kist…

overschreden Als de wind plots opsteekt of een druilerige avond valt ontsteekt telkens nog het litteken…

op avonden als deze krijg ik hoofdpijn van de stilte, van het stemloze schreeuwen en het blindelings zien hoe stom het ook weze ik zweet in de kilte, ik zwem als de meeuwen word ik gek misschien?…

Het wassende water is onstuitbaar hoe vaak het ook breekt in brede golven op het strandje De zon staat een half uur boven de horizon, hand in hand lopen we in waaiende kleren onze vrije avond in Mijn haren dansen In de boot aan het eind van de steiger kussen we als tieners, het water klotst en de hemel kleurt oranje Ik zie met eigen…

Zachte gloed nog net door het openstaande raam, waar het gordijn golft in een vroege herfstbries. Een groene vlieg, van het soort waar ik een hekel aan heb, vliegt telkens opnieuw tegen het raam. Maar zijn vervelend gezoem houdt op, als hij recht in het spinnenweb vliegt, dat ik gisteren vergat te vegen. Loom verschijnt een…

Nauw zichtbaar wiegen op een lichte zucht de witte bloesems in de scheemring. Ziet, hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, een enkele al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht als perlemoer, waar ied're tint vervliet in teêrheid... Rust. Oh, wondervreemd genucht! Want alles is bij dag zó innig niet. Alle…

zo vliegt de avond om, de band speelt nu heel zacht. ik hou je heel goed vast, want het is bijna middernacht. wie kent er niet het sprookje van het meisje dat verdween toen de klok twaalf keer sloeg. de prins bleef achter heel alleen.…

Toen de schemering de mensen naar binnen riep en het licht gebroken deze dag verliet, opende ik met groeiend verlangen de deur die een toegang tot het onwaarneembare schiep. Ik liep over de lege straten en keek door ramen naar binnen, waar mensen voor de tv zaten en niets vermoedend hun avondeten aten, terwijl ik keek en ik stelde me voor…

De bonte bloemen slapen In zilv'ren maneschijn Ze staan te knikkebollen op steeltjes rank en fijn Zacht ruist de bloeiende appelboom Als lispt hij in een zoete droom De dartele vogels zongen De zon een goede nacht En gingen vredig slapen In nestjes warm en zacht De nachtegaal zingt gans alleen Zijn lied klinkt door de blaad'ren heen…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

De avond kan alles aan wat 's ochtends zo knelde 's middags zeer ontstelde en 's nachts moest laten gaan.…

De zwaan van de avond strijkt zijn veren glad en glijdt het donker in.…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

Als de zon haar stralen heeft verzacht en de uitbundigheid van de dag is verstomd en weer een dag is weggekust geven de bomen met hun onbeweeglijk blad een oase van rust en de nacht alle lief en leed meeneemt in onze dromen wachtend op een nieuwe dag die ons weer jubelend zal verwelkomen…

ik kijk naar jou en jij naar mij een blik van sterren ontwaakt uit onze gedachten onze ogen parelen tranen wanneer een grijze wolken onze Ster onderdekt met hemelse dekens…

vurige vingers glijden van de rand van de wereld gloeiend is de zon er bij lichtend op in onmacht en verdwijnt als een dief…

Stilte verschijnt aan de blauwe avondhemel de natuur in rust Hoe laatste restanten van een dag nog even aan mijn huid blijven kleven op hetzelfde moment neemt avond langzaam de overhand in mij waarin er een prille stilte vestigt Uitdagend zorgt het daarbij horend licht- en schaduwspel voor mooie verstrooiing.…

sommige avonden vallen pas wanneer de liefde zich heeft neergelegd in het niemandsland van mijmeren verstopte dromen die niet verder gaan dan de volgende slok of een lopende zin om toch nog de kunst te verstaan dat te verbeelden op een krimpend eiland waar niets verder komt dan een kort weekend…

De oranje gloed achter de bomen kondigt de avond aan door geruisloos zachte schemer is geen donker of licht Witte zwanen statig vergrijzen in het niets het water met lange stroom vloeit naar de einder De kelken dichten hun hart wat blijft is de geur stemmend geroezemoes verstomt, de stilte valt de schakering regenboog tinten, als…

hoe avond maakt dat ik je stappen hoor jouw bijzijn speur in verre tonen als van een late gast je stilte proef als het legen van mijn glas een onverklaarbaar zwijgend weten dat het zo is zoals het was jouw vragen worden dan mijn eigen woorden ze stellen mij gerust op mijn papier verstrooi ik ze als as…

Angèle heet ze, Angèle Haar wijze witte haren geven haar een aureool van onoverwinnelijkheid Als de avond de ruimte vult met stilte en verwachting, krult de kat haar rug tot een boog en vlijt ze zich bij het haardvuur Dan sluit ik de gordijnen en breek abrupt de dag af De stilte voelt vertrouwd Ik gooi wat blokken op het vuur……