Alle inzendingen over Doorkruisen

Lief en leed doorkruisen mijn gedachten, terwijl de raderen kraken spint het garen: maar ik ben, ik besta! Nu is hier op dit coördinaat ik pluk ook deze dag, ik wil helemaal niet wachten. De zon schijnt ook vandaag!…

Wat eertijds was dat mij ontbrak en gans verkrampt het land doorkruisen deed, kwam vanzelf en alras ook de vraag naar het waarom en 't verband. Heb ik gevonden wat ik zo lang zocht, terstond start in mijn hoofd een offensief en stil kerm ik van pijn en ongerief: is zij echt het einde van mijn zoektocht?…

Hoe breed rivieren die niet te overbruggen zijn Hoe ver zijn zeeën die ons van mensen scheiden Hoeveel hindernissen doorkruisen onze lijn Hoe nodeloos zijn vele woorden die ons doen lijden.…

gedachten doorkruisen bijna kozend flamboyant de heldere feeërieke maannacht in een milde licht-gele straling die je adem vervoert rijp en volwassen schrijf ik cirkels door gelenigd licht zonder woorden langs meander-gang jouw schoot rondom de kelk van zoetheid zacht waaiig roei jij in mijn ether zweef ik over beelden die tot bloei…

maar werkelijke liefde ken ik niet waar iedereen zo quasi-vanzelfsprekend haar schoonheid roemt, extatisch, hartenbrekend daar twijfel ik en merk een licht verdriet jaar in jaar uit doorkruis ik haar gebied klaar wakker om met uitgestrekte armen naar haar juweel te reiken, haar erbarmen zwaar is de terugtocht, grijs is het verschiet spaar…

Vredig gevoel uit de golven ontmoet Zee sfeer laat gedachten bruisen Eb maakt langzaam plaats voor vloed Zonlicht zal golven doorkruisen Gedachten worden stil Voeten voelen zilt Schelpen die aan je voeten stranden Een sfeer die innerlijk mag landen Meeuwen aan de kustlijn Ze overheersen de blauwe lucht Loomheid na intrekkende rust Vredig…

Gepassioneerd ontdek ik hemelse oorden en doorkruis onbekende stromen. Ik ga op zoek naar droomeilanden, niet wetende waar ik zal belanden. Ik reis naar woorden in mijn dromen en zeil met witte en grijze wolken mee. Soms verlichten ze mijn hart, soms stormen ze met heel wat kracht.…

Witte aangelijnde vlokken Doorkruisen verre blauw Traag wijkende naar verder Zulk een gebaar Maakt dat ik mijn gang aanschouw Soms denk ik, ik ben klaar Reeds moe van de dagen Als ik vooruit in de verte staar Ik vergeet ook het prille landschap Dat vervaagt in een verleden gebaar Witte aangelijnde vlokken Verwarren in…

Latent tot de lente Verschuilen zich wezens Als entiteiten zonder id- Verbreken niet langer Te dimmen hun ketens Ongrijpbare zwevende geesten Ontsnapt uit de fles Doorkruisen de schimmen Lichtjaren ruimte Spottend met wetten Van ratio en tijd Onverhoeds kruipend Bij nacht en bij ontij In aders van duivelsgebroed Maar tonen op…

Kloeke vijftigplussers doorkruisen het natuurgebied op degelijke fietsen. Hun banden knerpen op het smalle schelpenpad waar tegenliggers elkaar besmuikt begluren bij het passeren. Ze strijken neer bij picknickplaatsen en uit hun praktische fietstassen halen zij pakjes drinken uit de aanbieding van de supermarkt.…

Het was liefde vonken sloegen over de brandstof, die de liefde gaf was genoeg om ons elkaars heelal te laten doorkruisen Bij elke zoen elke blik in elkaars ogen werden woestijnen groen won het hart aan gezichtsvermogen Maar de brandstof, die de liefde gaf bleek na jaren door een stilletjes ontstaan zwart gat naar buiten te…

de schaduwen van blinkend witte wolken bespelen mij en overzeilen mij; en scholen zilvren vissen bevolken mijne diepte en bliksemend voel ik ze mij doorschieten en mijne wateren alom doorkruisen en in mijn lissen vluchten zij zijn mijn kinderen en mijn liefste dromen .. . ik ben nu volgegoten met geluk.…

De trein loopt over de rails, die het land ontsiert de rails met elektriciteitsdraden die in de lucht hangen, kruisen en doorkruisen ons land en vele landen met ons mee. De rails is (lijkt het) oneindig de rails stopt nergens, net als het treinkaartje van het leven, eenmaal door een conducteur van onbestemd beroep ons gegeven.…

van je leven een herinnering, een volwassenwording, een sieraad, een plaatje, een naam, voor altijd beschreven Impulsief of goed doordacht besloten twee uitersten in een mens het markeren van een dierbaar iets wordt iemands liefste wens Wie ben ik om als ouder te bepalen of dat nodig is en of het niet anders kan het is jouw lichaam ik doorkruis…

één naam te vangen een rij boerderijen aan weerszijden de grenslijn sneed tussenbeiden schuin door het gehucht en spleet geducht twee huizen geheel in een Duits en een Nederlands deel dat gaf teveel gedoe, dus is de grens nu niet meer recht er in een hoekje in gelegd helemaal Duits zijn de twee huizen je wordt het moe dit land te doorkruisen…

ik rijd door velden van mijn jeugd de skyline ach,.... mistige velden doorkruis ik het zijn de polders in Mondriaan-termen geschetst ik weet dat, maar zie het nu niet en stuur haar vooruit, zoals vroeger nu echter wat ingehouden kan ik hem nog vertrouwen lijkt zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar…

Ik loop op de zaken teruguit, de tuin in Er is grof gezegd helemaal niets te vergeven Nu de dans gedanst aan de weg staat Bekoelen de handen aan de vraag wat het was Ik weet mijn blik te doorkruisen De vijver is uitgedist door een gekende. iemand Die hield van witte- zuiver witte lelies De grashalmen omarmen Het klein blauw bloemetje dat…

verschuilen zij zich als entiteiten zonder ID, verbreken de ketens als fabelwezens zwevende virale schimmen Voor ieder ongrijpbaar, ontsnapt uit de fles, tonen de geesten in wazige mist hun valse karakter op klaarlichte dag, onstuitbaar, niet langer te dimmen Kruipen bij voorkeur bij nacht en ontij in aders van duivelsgebroed, doorkruisen…

raak uitgeblust word doodmoe knars knel wring niet langer doorkruis kolkende luchtmassa's zoek het hogerop Dood, in feite zijn we naaste buren dagelijks kruisen we elkaars pad het licht brandt zelfs 's nachts bij jou bedrieg ons nog even voor de schijn…

alsmaar, onophoudelijk, verder doorrijd zonder maar iemand te zien, geen enkeling langs het groen, van zwarte geasfalteerde wegen met die eeuwige witte lijn in het midden wat zeg ik.....een lange slang die mij sprakeloos door het oneindige landschap begeleidt wijl ik, zo lijkt, in trance doorheen mijn zijn moet bidden en verticaal dit land doorkruis…

Vergaren de grimmige wolken haar macht; Doorkruisen haar pijlen de donkere nacht; Ontworstlen de stormen van 't noorden hun band; Bezwijken de wouden, voor de eeuwen geplant?…

Weet dat ik jou vertrouw met mijn ziel in jouw hand, doorkruisen we in gedachten stad en land tot we elkaar weer zien. Morgen misschien? Morgen misschien morgen, maar voor nu zonder zorgen. Samen zijn wij één, dus alleen ben ik maar half van wat ik ooit ben geweest. Maar je leeft in mijn geest, gedachten en hart.…

De zonderlinge blauw lucht spiegelt als een onbeweeglijke luchtzee over de langgerekte spoorlijnen die de weilanden doelmatig doorkruisen richting bruisende onoverzichtelijke zee, hier heb ik ooit de illusie gehad dat alles mogen zeggen, ook alles uiten is, maar ik kwam teleurgesteld weer thuis, vond een weg tussen ellebogen, brede schouders…

Loopgraven doorkruisen je als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt. Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin. We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen, ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet angstig sterven. Wanneer, wanneer rust je weer ?…

Met handen nog ragfijn gebonden in onschuld Met lichamen tesamen gevangen, bevangen in een oogverblindend verlangen Naderen we worden we schepper van een mysterieus web wederzijds verankerd met een zoet gefluister om als één enkele hartslag ritmisch elkaars lichaam te doorkruisen wij, volgens tastbare dimensies zintuiglijk bestempeld…

In dat grote bos alleen Wandelend langs stille paden Een ijle stilte om je heen Je in niemandsland wanen Kijk een vogel in een boom Die je op je tocht vergezelt Het lijkt haast een droom Je lijkt wel uitgeteld Zachtjes de wind horen ruisen Door die hoge kruinen heen Je eigen gedachten doorkruisen Alleen en je voelt je niet alleen Honderd…

ons leven is een avontuur vol bergen en met dalen meedogenloos is de natuur zullen we ooit het eind wel halen liefde en vijandigheid doorkruisen ons het pad wat vroeger ooit een vriendschap was wordt nu zwaar overschat maar de reis moet verder en hoe dichterbij we komen zie ik niet meer hoever ik ben door massaalheid der bomen…

jaartallen in een grafsteen gesneden waar rozen lang zwerven graf naast graf liggen ze te sterven het verleden is niet geheeld een verheven bestemming heeft hen streng bedeeld ongemerkt tussen randen van zerken een graf in de duinen is het ruime huis een wee van paars buigt over de tuin lispelend van sereen leven langs paden die het groen doorkruisen…

Maar Duitse jagers doorkruisen het plan explosies verduren de boordschutters vuren het toestel schokt ervan. Een flits, een klap rook uit de motor en traag, de koers corrigeren van alles proberen ze dalen, ze vallen omlaag.…

bergen steile wanden Storten, met luidruchtig klateren, Met een onverduldig branden, Met onwederhoudbre val, Alle Wateren Zich in ’t dal; Daarop scheiden Zich de vloeden Om de landen door te spoeden; Daarop spreiden Zich de stromen Langs verscheiden Bed en zomen; Daarop breken Honderd beken, Met een daverend geluid, Haastig uit; Zij doorkruisen…