Alle inzendingen over Louter goud

- Door de takken naar boven: 't Is allemaal louter Goud, o! je zoudt er Wel van willen roven! De wind zit in de Gele linde Wat te vertellen, - Kijk! die kastanje: Daarvan kan je De blâre' al tellen! 0! o! daar begint Die woelige wind Ze te vergaren - - Goud! goud! is het ooft. Over mijn hoofd Rollen de blâren!…

Weer buitlen wij de donkre dagen binnen Als winter alle licht verholen houdt, Nu herfst haar wanden heft van louter goud, Die schragen 't donkrend welfsel en de tinnen Des tempels, waar z'haar nachtdienst gaat beginnen, Waarop, daar elk de luchter brandend houdt, Door duizend duizenden wordt neer-geschouwd, Die sidderende tuigen van hun minnen…

Ben ik zo rijk, dat van louter goud De gang mijner woning is?…

Ben ik zo rijk, dat van louter goud de gang mijner woning is?" Toen sprak ik: "Deze gouden grot is immers geen mensenpaleis."…

Wie er al kroon of scepter draag En louter gouden kleren, Al springt hij hoog, al springt hij laag De centen, die regeren. Voor 't leger staat de generaal, En leert de mensen moorden, De dappere helden allemaal, Ze vliegen op zijn woorden.…

Is hare schoonheid uitgelezen, Haar hart is mede louter goud: Dat zegt haar rozig, blozig wezen Elkeen, die 't eenmaal heeft aanschouwd. En de engel Gods, die hare gangen Vol teerheid overal bespiedt, Die kleurt er nooit een blos de wangen, Als hij in 't reine zieltje ziet.…

Het kussen bezet, gooit dons lachend vanaf één hoog zijn oog ziet alles door een kier keert inzicht naar buiten zes treden vinden geen thuis spijlen breken de laatste cirkel zelfs de sleutel past niet meer ooit had hij goud in zijn handen…

Daar trok hij van zijn vingerling Een brede, louter gouden ring: Die wierp hij 't meisje in haar schoot; - Een tranenstroom dat ringske omvloot... 'Droog af uw oogjes, liefste vrouw! Ik ben het zelf - en even trouw!’…

Het goud wordt gelouterd in louter vuur. En het Lied in Gods grote gloed.…

zoals de tijd en stromend water de ruwe rots tot gladde steen polijsten louteren tranen en het verglijden van de jaren dit heftig verdriet tot weemoed…

het regent in gedachten en het water wast tot aan fontanellen temidden van vaak herhalen ademt de echo zijn denkbeelden uit ook na lang vergeten blijft de boomgaard onaangeroerd kaal in de spiegel van ons staal priemt een regenboog van vlees dan schuilt ons raam zich droog dansen we zichtbaar maar ondiep naarmate het stof uit wolken…

het ruikt hier naar vochtige aarde, een louterend woord ligt op de betonnen bodem van de kelder om op bestemde dag, doch zeker is dat niet, met zachte hand te worden opgeraapt…

Ik ben in Dante's hel geweest Want had mijn eigen Beatrijs Maar deze heette Tinus Thijs Hij was een bok, half mens, half beest Ik zeg aan ieder die dit leest Vergeefs verlangen heeft een prijs Ik ben in Dante's hel geweest Want had mijn eigen Beatrijs Een mens pijnigt zichzelf het meest Mijn hart zat vast in een blok ijs Toch stond een Hemels…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

D…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

Niet alles is meer goud wat er blinkt zoals uit schaatsermonden ijzig klinkt Op het scherpst van onmogelijkheid Een pijnlijke correctie in de eindtijd Drieduizendste van een seconde maakt van zilver toch geen zonde ? De schaatser was zeer ontevreden hij had niet hard genoeg gereden…

De schemering vergleed tot nacht een nacht met enkel donker zwart ‘t Leven had louter droef gebracht dat zich ook vestigde in mijn hart De nacht bevroor van eigen koud wijl wind gleed door ‘t naakte riet Voor mij leek zij ’t mooiste goud goud, dat gehuld bleek in verdriet De maan keek over wolken heen edoch trok zich direct weer terug…

de mooiste plekjes die liggen in het donker liegen in het licht!…

Ach, m'n ziel is louter klanken In dit uur van louter kleuren; Klanken, die omhoge ranken In een dolle tuin van geuren.…

Ik bouw een droom, dat lijkt een magere handeling, die deze ochtend heeft gemerkt, de schroom beperkt de wil om de ogen weer te openen tot het donker wordt, de aandacht voor de geest, spreekt zich uit in het stille zwijgen, zodat gedroomde beelden zich in helderheid tot zinnen laten rijgen, wat niet te repareren is met louter…

De vuisten bloedend geslagen Zombie die nog slechts kon ademhalen Sidderend in mijn pikzwarte hel Verstikt in eigen schril gejank Beneveld door een muffe stank Beethoven zonder klank HIJ haalde me uit de diepe put Pasje per pasje verloor ik mijn zwaar juk Eerst kruipen en dan lopen Eindelijk weer een normale tred De afschuwelijke louteringen…

Louter stilte.…

Een waterval is Van gouden geklater Mijn medicijn…

Uit Sidney daalt een gouden regen neer Nu daar een paar gespierde landgenoten Het aanzien van ons kikkerland vergroten Door mee te strijden om de hoogste eer. “Wij zijn sportief!” zo juicht de natie luid En zakt weer voor de beeldbuis onderuit.…

Al heel jong, ingegeven tijdens spel win je niet, dan verlies je wel bittere pillen die wonderwel: Nog niet bij iedereen geslikt zijn want: het moet alleen goud zijn wat blinkt! Had vroeger maar bij ons aan tafel gezeten dan had je meer van " tegen je verlies" geweten!…

Uit louter wanhoop gaten springen in de weerstand van het levenslot…

tranen van nieuw geluk spreid ze uit als geurig balsem over je gekwetste huid van wonderdadige zachte klei vorm ik nieuwe lichte deuren zonder sloten en sleutels met verroeste verleden kleuren je kan weer kijken en langzaam voelen alsof het was verholen je hoeft niet meer in je labyrint te dolen zie het kostbaar goud…

Een beetje goud vonkt al doorheen de regen of is het een huiveren een eerste beven de linde behoedt bedacht elk blad…

woord meer neer de merel stopte het fluiten katten zwerven roofzuchtig in mijn tuin ik zag er eergisteren nog een hoog in de bomen klauteren vogels cirkelen in de lucht krassen krijsen om ter luidst ik pers de druiven drink de jonge wijn er is geen medicijn voor iedere pijn de merel sloeg te pletter zijn bekje oranjegeel goud…