Alle inzendingen over Ochtend

Het schijnt dat het door liefde komt wanneer dauwdruppels op lentebloemen vroeg in de ochtend het zonlicht weerkaatsen en in nachtelijke uren als oren doof zijn is het vriendschap onder maanlicht die ons laat weten dat we mensen zijn misschien heb ik een liefdesband papieren onschuld van mijn dromen kan ik niet anders dankbaar zijn omdat…

halverwege valt de ochtend in het slot van de middag, gloeit het kind nog na in volwassen tooi voelen handen een koude keel dooit het aan een gesloten hemel waar alleen druppels zwaar genoeg zijn schaduw zonder zon, lang genoeg om te overleven, alles gezegd hebbende blijft de geest tegenwoordig totdat tegendeel gemeengoed is…

Wat vocht hij fel en snedig met zijn demonenschaar, vannacht, want deze ochtend sprak er onrust uit zijn haar. zijn beddengoed, een bende lag uit zijn ledikant, door wanhoop en ellende voelde hij zich overmand Ze weten hem wel wonen maar zijn verzet is schriel. Zijn nachtelijke demonen bijten stukjes van zijn ziel.…

Met duisternis de ochtend begint Zelfs met ogen open Geen verlossing Geen bevrijding De nacht eindigt het leven begint Bedrog Interpretatie Nu speelt dat geen rol De indelingen vervallen Grenzen gaan open Verdwijnen De breuken in het denken gedicht Het is een inspirerend organisch geheel Dankzij jou De nacht is geëindigd Het leven begint…

de ochtend ademt zacht en ik kijk naar september meimaand van de herfst ik zie de lindebomen met hun brede kronen en de witte berken als verfijnde dames ze kennen de waarheid van de jaargetijden ik geniet van mijn land waar de hemel het halve landschap is misschien droomt de zon van een vijfde seizoen het stemt me gelukkig in deze…

's Ochtends vroeg bekruipt me met je armen het gevoel dat dit moment een eeuwigheid verdient Open ik onbewust mijn ogen loopt mijn blik tegen de lamp die gedoofd is als de nacht met het eerste ochtendgloren Zelfs nachten dreigen in de duisternis van nieuw licht te verdwijnen als geen ander heb ik het begrepen zonder er ooit de reden voor…

Het klinken van de glazen vullen de leegte de nacht brengt de kwetsuur -met witte lijnen bezegeld- in de vroege ochtend aan het licht Hartgebroken op een nuchtere maag je moet operatief verwijderd worden hij neemt alleen mijn temperatuur op Koortsig stoot hij jou voor me af Een naam en nummer op het blaadje Meer ben ik niet voor mijn kwakzalver…

Krakend in de ochtend strompelt stram de oude man. Z'n ogen echter stralend, Jeruzalem gonst, z'n hart bonst. plaagstootjes van de tijd, meer accepteert hij niet. Luistert naar de bellen, voor hem z'n levenslied. De bus zal zo wel komen, evenzo zijn tijd. Het gebeurde in z'n dromen, nu is het realiteit.…

Persen we met onze blauwe-druiven-kussen de ochtend in een zilveren karaf.…

een stil rumoer binnenin mij alsof je niet weet dat meer dan handen kunnen slaan de ochtend van de blauwe plekken zal wel zakken of ik laat ze wel knagen onder mijn lange jas die is nog wat zwarter dan het dreunen van je stem of de blinddoek die ik letterloos moet dragen om de kleurloze stenen te stapelen tussen het nachtbraken…

Welluidend klimt de ochtend zich aan de mens op, hij staat rekt zich omhoog en beweegt zich vooruit. We schaduwen de zon draaien gedwee om haar as. Soms wijzen we ergens naar proberen wat met zinnen maar meestal zijn het dingen, gewoon dingen.…

het is voorbarig pas morgen word ik jarig destijds vandaag zat ik vast kwam gewoon niet los twee geneesheren kwamen tegen vijven in de ochtend met de tang om mij te halen voor mijn moeder was het balen met twee lepels aan mijn schedel er uit gepeuterd er komen blauwe plekken alles zal goed gaan geen letsel dat komt wel maar…

De avond kan alles aan wat 's ochtends zo knelde 's middags zeer ontstelde en 's nachts moest laten gaan.…

tegenover het bezongen leven ligt de doodse stilte op het gras in het eeuwenoude treurlied dat door buien van neerslachtigheid wordt geschreven, ver voor de tijd en in de diepte van willen vergeten ik huiver om het kerend verlangen wanneer de avond, moe gewaakt, zich wentelt in het niet meer zijn het zielenzwijgen zondig vindt wanneer de ochtend…

ik wil het niet koud hebben en toch vallen de bladeren richting herfst, valt de winter in perfecte vlokken ik ervaar ongenadig het maagdelijk wit op de velden het donkere ijs dat zegt dat het veilig is om op te staan maar elk jaar weer hunker ik naar die onverwachte zwoele lente-ochtend te warm voor de tijd van het jaar op zo'n dag…

Verzuurde woorden in duistere graven waaruit de ochtenden zich laven. Een gloren, waarin het eerste licht als traan geboren wordt, handen verleggen de zon over mijn oud gezicht, gesteven gordijnen verhangen zich aan ringen,gewogen, maar zonder gewicht,de maat van kwetsbare dingen.…

En bant een donkere schaduw de woorden van haar lippen knipt haar lange lokken terwijl zij slaapt en ontwaakt op het lelieveld uit geurige dromen zij huilt trilt van afschuw over zoveel onrecht zij veegt de tranen uit haar wimpers de ochtend begroet haar met gouden herfstbladeren terwijl zij met schildershand de verlatenheid…

Het is ochtend en veel te vroeg om op te staan maar toch duw ik langzaam de dekens van me af. doelloos loop ik door de kamer ik doe de gordijnen open en zie dat mijn ramen bedekt zijn met ijsbloemen. de morgendauw hangt nog in de straat, en de ochtendzon probeert door te breken en laat een roze gloed achter in de lucht.…

Mijn droom is een hoop stil jij - de ochtend vrees ik als een speld in de lucht.…

Als je even met iemand zou kunnen praten misschien werd je dan gerust gesteld, je zou de zo'n nacht dan ook niet haten en door de slaap al zijn geveld, dan ontwaken met het ochtend gloren uit de de schaduw stappen in het licht, misschien niet helemaal herboren, maar laat laat dan de zon toe op je gezicht.…

de dag verglijdt mij niet voelt als een schilderij dat ik niet vatten kan het zoekend licht niet speuren van kille ochtend zonder zon tot koesterende zomeravond geen vroege vogels horen kan 't laat verkeer nog in de verte sensatie van de wind die opsteekt bij het krieken en zich na het schemeren tenslotte neerlegt bij de feiten…

alsof we druppels zijn jij en ik uit de ochtend geboren in wit en blauw zei ik we kunnen door de velden waaien en weer huiswaarts keren ons uitstrekken tot zee en strand ‘of tot twee vogels in volkomen stilte’ zei jij ‘ik zal de zon op jouw lichaam zien en alle dagen je ziel’ en ik glimlachte om wat jij zag daarna…

Iedere ochtend kom ik naar Je toe om Je te zien voordat ik mijn dag begin, want ik wil je de hele dag dicht bij me voelen. Laat me mijn verlangen naar Jou meenemen waar ik ook ben. Vul mijn geest met Jouw stilte als ik door een stortvloed van lawaai ga. Laat me alles doen als uitdrukking van Jouw bron van vreugde.…

nu je zo door en door de rusteloze nachten kent het moedeloze ademen de zware ochtenden met nog niet een streep van licht het lange missen van die je dierbaar waren de steunpilaren die al rust gevonden hebben op een plek waar je nog steeds niet ligt zou je dan desondanks bij de allerhoogste extra tijd moeten gaan vragen tegen een in…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

Dertien maart en veel te laat voor sneeuw en ochtendlijk krabben aan je ruiten. Een jonge vrouw met baby bezig bij haar auto woont hier in de wijk verschijnt vandaag niet voor het eerst. Mijn vensters: het is echt helaas. Betrap ik mijn gedachten? Vind ik jammer wat ik zie?…

In jouw sterven ligt het ontwaken van de ochtend in winterbrons en zomergoud, een dageraad van eeuwigheid en peinzend denken aan een land met bergen bij de oceaan in een bibliotheek vol met gedichten klinkt jouw naam in waakzaam zwijgen en niemand die het rijmwoord vindt in een droom van diep verleden bij de rivier ver naar beneden in…

Ochtend. Wolken verspreiden zich. Een zomerjurk hangt lusteloos aan de wasdraad. Verregend in een allerlaatste dans. Alsof jij al weg bent. Vandaag is er niets te doen. Misschien ga ik naar zee en probeer daar de lente. Opnieuw. Ik zal je herkennen aan het wijnglas en de ondergaande zon. Aan de golven. De golven in mijn buik.…

Mooi is het om de ochtend in alle vroegte mee te maken, er is zoveel moois en het is het waard om dat in alle stilte te ervaren.…

Ze vertrok, schreiend heel vroeg in die ochtend, dat verdomde spoor! Hadden we ’t maar geweten! Maar Waarom? Hadden we ’t maar geweten! Alles achterlaten Met niets zo jong naar de hemel, Waarom doe je zoiets? Meisje lief, lief lief meisje Je zong als een sijsje. Waarom?…