Alle inzendingen over Ontsproten

De wilg treurt groen ontsproten als tevoren. “Im Prater blühn wieder die Bäume” zingt mijn hoofd. De spitse blaadjes babbelen herboren. De boomchirurg: hij zij geloofd. Gekandelaberd is een woord dat men spaarzaam hoort.…

(het enige echte hopje, van Rademaker) het is nog Haagser dan de ooievaar, Couperus, Binnenhof en Lange Poten de witte wikkel zit hem als gegoten het is de trots der ware Hagenaar zo’n prachtig bruingebakken exemplaar wordt wereldwijd en zeer beschaafd genoten de receptuur is aan het brein ontsproten van Jahweh of een duivelskunstenaar…

Het was al middernacht - een volle maan Scheen door de ruiten op een boek vol noten -Aan Ludwigs muzikale brein ontsproten - Hij sloeg het slotaccoord nog eenmaal aan. Ging daarna voor het open venster staan En dacht: Wat heb ik van muziek genoten, Mijn luistertijd is bijna afgesloten, Maar 't componeren is nog niet gedaan.…

Verloren gezichten waarvan de uitdrukking is als uit steen gehouwen als de beeltenissen die het leven al voorbij zijn en nimmer terugkeren Zo koud steekt het woord op ontsproten aan eeuwige winters met gevroren vleugels Ontleend aan ledig begrip en verstoten emoties die meer doen vermoeden dan jij me zeggen wil De pijn zit wortelend…

nergens voor alle lijden alle pijn Geen hoop of recht of wat dan ook voor al dat godvergeten onrecht die zee van tranen Ziel en leven gebroken zonder tegenzet Geen kans op weerzien van hen aan gene zijde zo geliefd zo gemist Omdat die andere kant er niet zou zijn - de satan en de almachtige ja zelfs zijn zoon slechts verzinsels zijn ontsproten…

Waar het land uit zee ontsproot, waar men niet de ogen stoot maar tot verzien wordt genood; waar de wind nog vrijuit waait, wasgoed aan de lijnen zwaait, zonlicht blauwe broeken aait; waar men ruimtelijk geniet, 't platste platteland beziet, 't allerhollandste gebied; waar nog menig monument als historisch element spreekt van vroeger…

Tussen beton en steen en stinkend gas In nauwe engtes opgesloten En neonlicht vervangt de zon Slechts hier en daar een sprietje gras Tussen klinkers of asfalt ontsproten Geen notie van de horizon Het gloren van het ochtendrood Geen geur van bossen of weiden Inspanning vergt slechts ademnood Voor iedere ruimte strijden.…

Mijn gedichten zijn mijn kindjes geboren uit welhaast niets ontsproten uit gevoel gedachten uit dat heerlijke tochtje op de fiets toen we beiden zo verschrikkelijk onbedaarlijk lachten weet je nog ‘t kwam werkelijk helemaal uit ‘t niets Uit die donkere dagen toen we van ellende maar wat in bed te liggen lagen somberheid was toen troef…

Enkelhoog Was het gras De zomervruchten zoet En onbespoten De wolken Wit en zacht Als katoen Zojuist ontsproten De bijen Vlogen bedrijvig Van bloem, Naar bloem, Naar bloem En te midden van dit schouwspel Lagen wij Zonder Iets te doen Onze eerste keer samen Als man, Als vrouw Geen ring die wij droegen Of belofte van…

Oh, Aphrodite, zelfs Anchises is U liever dan mij, en Aeneas ontsproot uit het samensmelten van uw schoot, om Troje te verlichten! Oh, Aphrodite, Hera kan U niet meer helpen als ik mijn bliksem op uw schoon gelaat laat neerdalen en U voor eeuwig in de Etna baadt!…

Japanse Iris, Waterlelie Mooie groene houten brug Van die oude Claude Monet Die zoveel meer kon dan schilderen Ruim honderd jaar terug Ik ben daar bij zijn huis geweest En zijn tuin in Giverny Om zijn liefde daar te voelen Die ontsproten uit zijn geest Zijn vuur nog nimmer doet bekoelen Het geeft mij kracht Om te aanschouwen Hoezeer…

O, hobbytuin voor zieners en zeloten Waar ongeremd de waan der dag regeert Het woekerzaad van ‘goog’ en ‘loog’ floreert En managers hun hersenspinsels poten Het onkruid dat je borders infecteert Is tot verstikkingshoogte opgeschoten Nu is er wéér een nieuwe loot ontsproten Waarbij een club van florabeten zweert Ze blijven in hun wijsheid…

twijgen enten loten nijgen winden mee te zwichten naast te groeien naar het licht en oude schaduw te vergroten Stam hout vast aan wirwarkruin durft elk takje te beloven het verleden komt weer boven ook al herfst geblader bruin Wortels weten zich doordrongen in jouw voedzaam rijke hoven die de levenskans vergroten Van je pit toomloos ontsproten…

Ik ruik nog de muffe rotlucht van een winter seizoen leegstand de vochtigheid die alles aanvrat het jonge groen amper ontsproten modderige kanten uitgebaggerde sloten Maar het had iets van belofte een zomerlang tussen de bomen vlinders gingen van bloem tot bloem weg van harde stadsgeluiden luisteren naar hun gezoem Planten zaaien…

Als een windhoos verwaaien emoties moeiteloos over een zacht glooiend landschap In kalme handen weten koude wangen zich geborgen voor latere tranengloed Wat in het ongewisse blijft zijn de bouwstenen van het eigen zijn de diepere roerselen ontsproten aan dat wat niet gekend wordt Het onbenoembare zelf trekt aan als een magneet…

(1777- 1861) (1783-1821) Zo’n twintig mijl per benenwagen Ging ik met grote regelmaat Zij was het nichtje van mijn maat Al snel kon ik Maria vragen Ik koos haar om mijn zaad te dragen Aan onze huwelijkse staat -De liefde werd er niet versmaad- Ontsproot een zestal kleine blagen In zes jaar tijd, dat was te rap Een jaar na onze laatste…

Kent een van u de oudste taal ter wereld die in de hof van eden is ontsproten die door de eerste mens nooit werd gesproken maar in het vogelparadijs gemereld Kent een van u het koor der vogelzang der rozevingerige dageraad pastel in ruimte waar geen maat op staat het lumineuze feest der zonsopgang Dat amazonereuzen groeien…

Mijn hart vindt nu eindelijk rust in de terechte onrust , de woorden geuit met een lippendienst bewezen wat ontsproot en ontspruit nu ook zij het weer uit. Niet langer is tijd en het weten de vreemdeling een afstandelijk of armetierig ding. Als ik gedachten laat kantelen doet het ons nu niet meer wankelen.…

Gelijk witte bloesem afgerukt van een lenteboom, de ontstuimige storm zonder mededogen verjaagt een liefde, welk ontsproten in onze zielen bloeide, om te verdrinken in mijn zilte tranenstroom waardoor het leven uit jouw geliefd gelaat, kansloos, ondraaglijk langzaam wegvloeide.…

ruisen van abelen de zang van verborgen vogels En ik meende je te herkennen in een elf met haar als zonlicht een gewaad van sneeuw in de geur van de dageraad het zoete parfum van de lente Want ja, ooit had ik je echt gekend zo jong en mooi zo zalig en betoverend dat ik je niet kon vergeten Ik zag je in alles een wonderbare bloem ontsproten…

Vlaamse gaai uit de dennenboom madeliefjes en boterbloemen laten de insecten zoemen een merel is geland op het ongemaaide grasland een dikke duif zit te schranzen het pikken laat zijn hals glanzen in het gouden licht tussen de bomen lijkt de natuur weg te dromen de verwondering is groot dat dit met blinde ogen uit mijn bewustzijn ontsproot…

samenkomen daar op het kruispunt van droom en werkelijkheid geniet jij mijn spiegel en mijn schaduw, je probeert het moment te vatten, oplettend, het glanzend hemelplafond steeds hoger, fraaier, misschien toeval, je hebt de moed maar voelt je steeds lichter misschien ben je geen dichter voel je slechts richting aan woorden ziel ontsproten…

vertellen hoe het was onderga ik graag jouw schoonheid in het veel te hoge gras Verf me op linnen schrijf me in het zand begroet ik je met zonnestralen of druppels van hogerhand Voel me op jouw lippen door 't vroege ochtenddauw dans mij door de seizoenen tot aan het hemelsblauw Vaar me naar de einder zeil me waar het leven ooit begon ontsproten…

Als de tijd en maat vol is het seizoen rijp en de uren gunstig staan, werk ik een aan een symfonie, in een wervelende universele ouverture wat onmerkbaar de vervelling van natuur en de verveling van de mensen tegenhoudt, compositie uit de achterkant van mijn repertoire, noten van melancholie, ontsproten uit de couleur locale, een roes…

Mijn buik vol van een oceaan van zware trage golven Liefde in mijn lijf wil stromen traag door dalen van groene bloedrode hartstocht Omvat naast jou onze woorden van vandaag Schragen onze lijven samen Bloeien als de ontluikende roos zacht rose als ons vel fel begeerde tederheid zo kwetsbaar zo fragiel ontsproten aan…

van geweten en op de dunne lijn waar ik je terugvind, koorddanser beweeg je mij tot eenzaamheid eenzelvig achter gesloten muren soms ben je daar die blonde nimf die met me speelt in gedrogeerde kastelen vaak ben je een vinvis die log wegdraait uit verveling van intieme spelonken vandaag is de ultieme dageraad uit een heel donker hol ontsproten…

Een schalkse vorm: het Elftal of Onzijn elf regels lang: eerst drie maal drie, dan twee aan 't brein van doctorandus P. ontsproten 't patroon per drietal schuift als 't ware mee de woorden worden in een mal gegoten; Zo halverwege volgt de ommekeer Vrouwelijk en mannelijk rijm zijn echtgenoten de vrouw als Dame en de man als Heer Roos…

Rollende zoekt de kerstboom houvast een blikje rammelend achter zich aan de wind zet nog een tandje bij zijn kracht neemt alsmaar toe Begin januari van dit nieuwe jaar lijkt het alsof hij de straten op wil schonen als waren het kronkels van de geest ontsproten aan het menselijk innerlijk Homo sapiens, wezen met intellect vaak niet nadenkende…

Het ontsproot slechts aan mijn fantasie toen ik naar een foto zat te kijken en de werkelijkheid steeds meer vervaagde omdat ik mijn zoveelste biertje nam.…

keer puur venijn En vraag je af waar heb ik dat aan te danken Hoe oppervlakkig kunnen mensen wezen Bij uitschakeling van hun ziel en brein En doen onnadenkend anderen veel pijn Als woord en daad niet uit ‘t hart zijn gerezen Maar als jij spreekt hoor ik een schoon ballet Een melodie om louter van te dromen Een lied recht vanuit je hart ontsproten…