Alle inzendingen over Ruige Rijp

Knisperend spreken de splinters van tintelend geluk waar de glinsters na rijp beraad wit zijn aangeslagen verkiest de woeste adem van het leven geen stil zijn maar kan het de gekoesterde hoop goed verbloemen. Laat hoop maar voor zichzelf spreken en zwijgen, In alles wat er versplinterend toe doet in het leven.…

Knisperend spreken de splinters van tintelend geluk, waar de glinsters na rijp beraad wit zijn aangeslagen verkiest de woeste adem van het leven geen stil bestaan maar kan het de gekoesterde hoop goed verbloemen. Laat hoop maar voor zichzelf spreken en zwijgen, in alles wat er toe doet.…

Zijn witte bloed stroomde ongezien de aarde in, een verschrikte duif draaide zijn nek als vanzelf te ver door, viel als een rijpe appel op zijn aangehaalde hartstilstand.…

Haar woorden vielen hem als rijpe appelen in het hart, de een na de ander, en als beloftes vermomd. Alle deuren ontgrendelt om maar niets van al dit zaligs te hoeven missen, zijn knellende boorden afgedaan en weggeworpen nam hij alles tot zich en in hem op, als zuurstof, in zijn poriën, in elke ader.…

Toen heb ik uit holle rieten, Speelman, die ten dans komt noden, Troostend melodie doen vlieten, Want ik weet de gang der goden; Hoe zij eerst de onbewuste, Sluimerend als gesloten kelken, In de kuise boezem rusten, Dan ontluiken en verwelken; Wee, dat tranen wekt en zuchten, Wie toch kan het heil begrijpen, Dat beloofd wordt door het rijpen…

In het dorre landschap van de geest waar hier en daar een bloem van onvergankelijkheid geurt raap ik de scherven van mijn hart in herinnering heerste de stilte hier en sprak met ongekende diepte elk woord was als een rijpe vrucht gevuld met de puurste nectar van liefde het landschap ademde regenbogen en nu met zijn nieuwe heersers…

Mijn ziel wil dansen onder blauwe luchten waar alles nu in bloei staat, witte pracht die niet te zeggen valt, op weg naar vruchten die rijpen tot een zware, niet te stelpen kracht. Hoe alles nu belofte is voor morgen, en zonder haast, alleen de stilte rijpt.…

Uit haar schoot weerklonken sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar ziel, wenkte met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf, “ Wacht met wikken niet te lang, er ligt een niet ontdekte vrucht te rijpen met een honingzoete pit."…

Broccoli mag niet ontbreken, appelboom in zoete rijpe bloei, geurende ladder in vanillestokje, struiken in weelderige wildgroei. Laten we het pad stil afwandelen, peper voldoende in lichtbruin, doorheen het zouten stokjes hek, komen we in onze zorgende moestuin.…

Behoed mij voor verzadiging door de ogen, oren en de mond ze bleven in begeerten steken, doe de emoties maar op het slot hangend aan de verzen van de horizon als volle rijpe kersen, parelend op kinderlippen, in het einde ving ik niet de weelde alleen het bot.…

ik ben neergedaald op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende…

In de golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten niet willen rijpen. En in het stof van verwaaide verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest idioom. Het einde dient vooral te blijven waar het is, eens zal ik zal hem toch wel ontmoeten.…

ben nu nog volop aan het rouwen mijn lieve Emma is aan kanker doodgegaan ze ligt in stilte begraven bij de Rozenlaan het verdriet bekruipt nog steeds mijn ziel ik denk vaak aan hoe ik voor haar viel er gaat geen dag voorbij zonder verdriet en aan andere vrouwen denk ik niet er is niemand die mij kan begrijpen dit rouwproces is aan het rijpen…

Zoals ik een goede morgen schiep, deemoedig en bekwaam, het land dat ik grenzeloos verliet uit het oog van grote zieners in alles een magische schoonheid zien na de getalsmatigheid van dove oren in hun gevreesde of bekoorlijke omgeving om alles te bekijken om niets te horen waarachter het menszijn moet rijpen in de vorm van de onuitgesproken…

moeite ontleed, eens waren het alpen die ik beklom als een rank gesmeden zwaard met inkepingen zonder opgelegde waarden ik inhaleer het jonge antiek als meer dan een halve eeuwling, vervlucht in het schransen van al wat zou kunnen helen, doch de inboedel blijft onuitgepakt hangen in de grijze massa het antwoord mag niet uiten, het slot rijp…

Een aardmannetje dicht bij de koude grond spreidde zijn bedje 's nachts heel gezond tussen die zoet zacht rode vruchten met zwarte pitjes; soms nog niet rijp maar waterig witjes. Overdag bij zonnige zomertijd hield hij met hark en schoffel zijn bedje bij héél toegewijd.…

na de bruiloft van papier spon zich het katoenen huwelijk tot het houdbaar lederen waarvan het fruit en de bloemen zich inmiddels rijpen laten in een houten verband dat jullie hartstocht om, voor, naast en met elkaar gelijk haar oorspronkelijke passie dat pact ook mag suikeren dat jullie liefde om, voor, naast en met elkaar tot wollen…

. - Maar zich 's middags neer te vleien In het warme graan, Al die gouden arenrijen Rond zich te zien staan, En het wonder te begrijpen Van het nauw verbond Tussen hun geduldig rijpen En de trouwe grond, Zal dit niet een weelde blijken Voor de wandelaar, Die zichzelf mag vergelijken Met een vruchtbaar jaar?…

Niets is zeker Behalve dan dat zij beiden van een verlichting spreken Het is niet bedoeld voor de leken De onverlichten zullen het nooit begrijpen Zij zullen slechts en alleen de schaduw Als bron hebben voor het rijpen Van de ziel Als gevangene zijn wij allen geboren Het doel van het leven is niet slechts te horen Maar te luisteren Niet…

lijste van een groene en rode veil; van al de bloemen op mijn mond de milde honing, en in mijn hart van al de dagen 't vrome heil; een witte roze aan mijne krage, en voor mijne ogen de weiden en de Leië in lage zonne-brand; van mijne vrouwe in mij het zorgend mededogen, en van mijn zoontje op mijne wang de koele hand; - ik voel een rijpe…

Geestesziek is nooit te vatten en te begrijpen het begrip daaromtrent zal door de komende jaren moeten rijpen. Dit verdriet zullen we met tranen bewenen met zwijgen omsluiten waar taal ontbreekt die in stilte en wanhoop om een andere uitkomst smeekt.…

vluchtig geweld dat dankbaarheid doet verdorren waar het plezier en vreugde brengen moet koester daarom na gisteren en vandaag ook morgen de passie voor leren die gelijk een ceder hoger rijst blijvend jou door het leven groeien doet aan de waarden van het leven die van binnenuit gloriëren gelijk de mooiste bloemen tot sappige vruchten rijpen…

langszij maar wij wisten niet hoe wij bij elkander aan boord konden springen er waren lastige obstakels als open wonden omringd door berggraniet de vastgeroeste ophaalbruggen van een beschadigd verleden wij keken door de kieren van onze gordijnen even maar want bang voor het daglicht lichtschuw onthand en pijn vermijdend nog altijd rijp…

er dan als zelfontspanner boven op terwijl zij naar vogeltjes uit moet kijken spreekt hij van ui ei sla olijf tomaatjes schiet op nummer blozend twaalf plaatjes om in de bonus allerhande mee te prijken resultaat verbluffend zeg rustig redundant bij groenten en fruit reclameren hele massa's gelijke behandeling houdt niet op bij kassa's rijp…

De levenslessen die je hierdoor mee krijgt zullen je rijpen als volwaardig mens. Als buitenstaander zie ik je nu lijden, ik wil je helpen, dat is mijn wens. Zo is er in het echte en harde leven altijd wel iemand die aan je denkt. Die je raad wil geven op je levenspad, die je als vriend zijn hulp schenkt.…

De lieve, rijke gastvrouw Geeft uit haar overvloed Het kindje daaglijks bloemen En vruchten, rijp en zoet. Ze geeft haar kostbaar speelgoed, Daar speelt het kindje mee, Vertelt haar mooie sprookjes Van reus en toverfee.…

De bieb in de binnenstad was een verlokking Niet omdat De gestolde inkt De flitsende ruggen De sleutel naar kennis Tussen de regels lag te rijpen Niet omdat De leeszaal me met een woeste vrede vervulde Verslaafd aan het geritsel Het kamerbreed tapijt De oogopslag van een zuchtende studente Bleef ik me laven aan de taal Flarden van…

Eerst moet hij ras de matten die haar dekten terzij doen schuiven langs zijn druivenkas, blij in de aanblik van de vroeg gewekten: de rijpe trossen, zwellend achter 't glas. Nu spit hij hier naast hoge chrysanthemen, zoetgeurende asters en de zonnebloem, Voor wie ooit bogen zoveel diademen?…

Na de roodbruine warmte van september, na van october 't zwaar en donker goud, keren de heldre dagen van november met ijle geur van brandend turf en hout, van rijpe appels, rottend loof.…

Tijd heeft hier nog een eeuwigheid om zijn roest te laten rijpen.…