Alle inzendingen over Ruwe bolster?

niemand vraagt naar lege armen of waarom ik ver van licht versteen, traag in donkere bolsters. de hond sterft met een vloek nu ook de zomer is verdwenen; jij schoof de ogen dicht en sloeg de mijne blind. hij was onschuldig in zijn spreken.…

hij legt zijn ruwe, ruwe hand op haar vanillehuid en veegt de vloer aan met de dag op de tranen van de nacht huilt een accordeon en hij danst hij danst het leven vluchtig gelijk de geur van vanille en de kleur van haar laatste lach…

daar was de dag dat ik mijn ziel liet gaan en zei, ga maar ik ben van aarde jij van wind verzamel afgevallen blad bolsters van tamme kastanjes esdoornvleugeltjes beukennootjes de geur van dennenhars van pasgevallen regen maar bovenal zoek naar de stem die jou tot leven riep en kom dan weer bij mij dan spelen wij nog samen…

Ruw en zonder enige glans. En ik ontsprong op tijd de dans. Als een herinnering, zo leef je voort, Want je hebt nooit echt bij mij gehoord.…

In de laatste zomerdampen bruisen buiten de herfstbuien hemelwater stroomt traag -zoals het bloed van Abel- schijnbaar achteloos het lege land in kreunende kruinen buigen diep ritselen kleedt zich in het geraas van een onzichtbare hand die meedogenloos het land ruw strijkt het fladderen sterft in bulderen weg totdat een schijnsel alles…

begint Onder het praten door Op doek neer te zetten Wie ik ben - Ik neem afstand van Je kunstwerk en zie Mezelf terug, tot Op het bot geraakt, In ruwe olie neergezet…

diepgravend vonden we de steen ruw gebolsterd met geduld en vlijt is facet voor facet nauwgezet geslepen gepolijst om licht van zon te weerkaatsen onze liefde zichtbaar te maken het kleinood fonkelt leven weet in setting van vertrouwen ons haar twinkelende energie te geven…

fouten maken kunnen we allemaal maar het is een kunst om ze te vergeven iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en iedereen zal dat anders beleven soms botsen we dan op elkaar en soms gaat daarbij iets kapot er schuilt in elke stap gevaar dat is ons collectieve lot als ruwe diamanten in een zak polijsten we elkaar hier glad dat gaat lang…

Ik luister het gefluister van ranke kastanjelaren hun zomervruchten veilig in bolsters opgeborgen papavergeuren strelen broze klaprozen langs banen van zomers met late vlinders ik zie het lommerhuis in rood verdagen met een sneller dalen van het grote licht schemeravonden waarboven de uil van wijsheid wiekt onhoorbaar maar wetend…

Lentetraan schittert als een ruwe diamant zo puur en zuiver.…

Grijsgrauwe hemel veelkleurige chrysanten kale ruwe berk…

Ik draag graag bloemen, ruw, stekelig, maakt niet uit -- ik wil ze bloeden.…

Bloesems neuriën, Vlinders minnen, Ruwe schaduw! Ruwe schaduw!…

In een ruw kistje een handvol dode kuikens de zon schijnt toch warm...…

Ruwe brok amber. Zonlicht besloten in hars. Hemelse schoonheid.…

Het is mooi ruw-rond het slachten een heus karwei het kosten een feest…

De stilte voor de storm werd ruw verstoord, zodat de stilte tijdens de storm niet opviel.…

er is een stilte in mij die ik nimmer heb kunnen verklaren daarom moet ik je vragen of je mijn lichaam wil verlaten maar voor we afscheid nemen en het verdriet van de wolken drinken wil ik nog één maal met jou naakt voor de spiegel staan schitteren binnenin om doodgewone dingen, om de vogels die in de bolster van mijn buik hebben gevlogen…

ik ben een ruwe diamant, en ben nog steeds aan het slijpen. het slijpsel op de grond verraadt mijn al jarenlange aanwezigheid!…

Vaders handen, ruw, maar groot en sterk en altijd voor ons aan het werk zijn nu voor altijd stil en koud maar lijken nu nog meer gesneden uit het goede hout…

Ik streelde met mijn ruwe handen in haar rijkelijk gevuld landschap haar zachte blossom en reikte naar het vocht om haar lippen te beroeren!…

kom, open je knuistje laat zien wat warm als het leven glanzend gekoesterd in je handen ligt begraaf je schat het kan niet anders het mòet is beter voor làter wat je nu nog niet kunt zien snik zacht geloof en vertrouw die bolster in je handen in de open aarde doe het snel en doe het nu voordat de koude winter komt laat…

Ik wil je openbreken in een woord vol hartstocht of scherp als een vlijm, een steen gooien met kracht en vol intens genot luisteren naar 't gerinkel, met mijn hiel, één haal, de bolster scheuren.…

ontdaan van elke katholieke franje, geen goud of zilver, geen marmer, zuiver geloof in ruwe, stugge stof, omsloten door ruw sisal koord geen paus of priester, kardinaal, geen beeld, reliek of kathedraal, maar slechts dat pure, zuivere woord wijn en brood en in stil gebed luisteren naar heldere klokken, tijdens de daagse ommegang, door…

ik heb het gehad en daarom schrijf ik een gedicht in klad, de ruwe versie niet herlezen niets herschrijven niet netjes zet ik er een punt achter…

lichaam wees lief voor mij wees bedding voor dit vreemd getwijnde leven wuif naar mij met armen vol schaterende bloemen zodat ik je zonder schroom een bondgenoot kan noemen bolster mijn stoutste dromen in vliezen van handgeschept papier zodat ze spelevaren tot in de bomen als ik de zonnewende vier en haal eindelijk eens de ploeg door…

kalm maar opgewekt drijven watervogeltjes in de stille sloot van de wilde ruwe zee in het geheel geen besef - tanka - uit "De Zee en Ommelanden"…

De klok tikt het zonlicht maan plafond het morgenstond mond, hou die ruw geeft, zweeft mijn meeuw als jij morgen wordt…

Een poes die verblijf hield te Dongen werd ruw door een kater besprongen. Ze klaagde: meneer, wat gaat u tekeer! U bezorgt me een hok vol met jongen!…

Zij benaderde me als een diamant: ze vond me mooi maar nog wat ruw… Vakkundig sleep ze de vlakken zodat ik nu ongegeneerd schitteren mag vanaf elke kant……