Alle inzendingen over Stan

hij kwam uit een land dat eindigt op –stan de vrouwen dragen er tralies voor de ogen de mannen zijn er stoer en onmenselijk wreed in een land ver weg van –stan baarde hij nieuwe wonden in een oude man en nieuwe trauma’ s ter herinnering aan een dode oude man…

een boer heeft altijd wel wat te zeuren is 't niet over de melkprijs dan wel over de prijs voor 't vlees vervolgens overvalt bij de boer dan weer de vrees komt er nu wel of niet snel wat regen akkers staan gortdroog zon staat hoog aan de hemel op het boer zijn rust; kennelijk geen zegen.…

hier sta ik dan en vragen stel ik met jou waarom moeten mensen dood waarom - waarom nu waarom deze mens vragen duizend-en-een keer op keer het antwoord weet ik zal niet komen nooit hier sta ik dan zonder antwoord zoals jij hier staat in de donkerste dagen aan het mens-zijn verbonden en sluit verslagen aan in de stilte van het…

Laat ons staan, laat ons staan Wanneer ik Je aanraken kan Uitgeput, het lichaam van Een oude man Een laatste wens, En het uiterlijk toch dan Een tiener met te veel hormonen Dromen Dromen die naar jou verlangen Honger op de lippen 's Nachts verstopt onder een laken Bij dageraad, Klaar om aan te raken Maar niet de moeite waard…

De kracht om midden in het leven te staan. De kracht om je volledig persoonlijk te kunnen ontplooien. De kracht om als mens volledig jouw vleugels uit te slaan is een cadeau van geluk dat je alleen maar kan overkomen. Een groot geluk zonder vanzelfsprekendheid, dat glimlacht van geluk over een goed gebruikte tijd.…

Voor jezelf gaan staan Betekent trouw zijn Aan je eigen kern Durven zijn Wie je bent Je eigen wensen En behoeften belangrijk vinden Deze erkennen En ze durven uiten En je met respect Laten behandelen…

Ganzen stappen voort, houden angstvallig afstand van zilverreigers.…

een laars en een schoen wilden samen wat doen maar de laars was te paars en de schoen veel te groen…

ik val niet ben hier al geweest en weet welke gaten mij wachten ik val niet gedichtlees de onrust weg blijf haken aan zinnen en struikel over woorden: niemand weet waar hij aan toe is * de zon neemt het zeer weg ik val niet gaten zijn begroeid nieuwe kuilen liggen te wachten maar ik val niet straf niet de verwarring in mij vijf…

Stil staan doe ik soms even wanneer alles voorbij lijkt te schieten. Stil staan bij alles wat gebeurt in de wereld in de vorm van een ramp. Stil staan brengt je niet veel verder toch helpt het je beter verder te gaan. Stil staan overpeinzen nadenken handelen.…

Geweldig genieten zo mooi... ga kijken zo lief...ga voelen Keiharde wereld wij staan er middenin begrijpt niets van wat wij bedoelen…

Mensen komen Mensen gaan Even iets Om bij stil Te staan…

ik neem liever de lift ik ben zo lui, trap lopen komt mij zo overdreven voor, nee ik neem liever de lift, zeker wanneer het een toren, kerk, wolkenkrabber of de eiffeltoren betreft nee, ik neem liever de lift, de moeite die ik neem om dit op te schrijven kost me, denken, ademen zelfs kost me al genoeg, en ik hou niet van een…

ik zie hem zitten hij mij niet ik vraag hem dingen hij hoort mij niet ik loop naar hem toe ik raak hem aan hij voelt het niet hij blijft staan ik loop weg ik kijk niet om hij bestaat niet voor mij en ik niet voor hem…

die schuld is al lang prehistorie…

Op een zwart schoolbord, werden psalmen gekalkt, ze staan in het krijt. Hoge verwachting, bespeelt de toekomstmuziek, vervalst de tijden. Geweest is geweest, verpulverde gedachten recycling van de geest. Het is soms beter de stilte te beschouwen tussen teksten door.…

Wat is daar nu aan Om voor paal te staan. Ik kan je vertellen, Laten ze er paal en perk aanstellen, En dat ding snel weggedaan. Maar dat begrip komt pas later, Dat staat als een paal boven water.…

Er was er eens een dichter die maar niet goed kon onthouwen of hij vanuit de man schreef, of veeleer vanuit de vrouwen. Dat maakte hem van streek en deed hem menig maal benauwen, zodanig dat de twijfel aan zijn geest begon te knauwen. Het viel hem reuze zwaar steeds bij zijn versjes te bepalen: ~Moet ik hier nu de borsten of de ballen bij gaan…

Binnen Antwerpens schatpaleis waar Schone Kunsten bewaard worden blaast door elke zaal en gang een stille maar steeds wakende adem vorst met wijze kennis alle tijden zoent eerbiedig grote oude werken der reeds lang geroemde meesters waait over herschapen wanden die een nieuw leven begonnen zijn bemoedigt jonge Vlaamse kunstenaars van het bruisende…

Tot nog toe weggekeken Door iedereen die op Hun pad kwam - De straat werd voor ze Overgestoken, om hen maar niet In de ogen te hoeven kijken, Om hen maar niet te hoeven zien - Maar vandaag, vandaag Lijkt de lucht zo maar geklaard, En hebben ze een ereplaats, Ze staan zo waar vooraan Nu hun moeder, De moeder van alle armen,…

Ik heet van jou te zijn en jij mag me op de buik schrijven jouw ongenaakbare grillen ontwikkelen zich op het puntje van je scherpe tong het is al lang goed in pure idolatrie verkerend leg ik me wat op mijn zij alsof ik zelf niets bedenken kan tot ik sta waar jij ooit stond en ik zij aan zij met het besef loop dat je het verst…

Ik val in het huidoplichtende, zielsvervoerende geluid van een tragisch verliefde saxofoon die zijn warmste stem bespeelt om het triest klinkende geweten van de sombere piano met zijn gevoeligste melodie te verzachten. In zijn hoogste noot troost hij haar fluisterend dat zij zijn mooiste is, terwijl een mijmerende bas de gitaar van zijn dromen…

Langs zijn grenzeloze geduld laat dageraad zichzelf begaan Zonnebundels meren zacht aan, haar sluimering in stilte gehuld We ‘rustten’ hier zo lekker knus, waren dik en dun voldaan bevriend Toch, ondanks 'k net heb gegriend, wek ik haar met m’n zoetste kus Tongrollend schenkt ze me een gaap, openheid drenkt zich in door slaap Straks…

Wat doen we hier eigenlijk, vragen we ons niet af zolang het huppelen van wijsjes uit de luidsprekerboxen voortgaat, in de bomen hangen ze onzichtbaar, en wij maar denken dat het vogels zijn die kwinkeleren – wat doen we hier? Eerst eens voelen of de voeten warm genoeg en niet al te pijnlijk verknobbeld zijn, dan even goed luisteren…

Buiten het oog getreden vult mijn wereld zich met zon, verblind voel ik me te licht bevonden en loop los een bos in dat doet mij dwalen, verdwalen over vele paden. Manen later tot een grens gekomen tref ik een park dat mij door de inrichting niet kan bekoren, het licht te strak bevroren. Ik kies in het wilde weg zelf een andere kant.…

Is het een stilleven, als je even stil staat stil staat in ‘t leven of is het een pas op de plaats die je juist dan niet zet? Is het een standbeeld wat je uit beeldt dan, of een gevormd gemaakt geheel van: even een pauze inlassen, zodat erna de plaatjes weer passen? Is het een stilleven, als je even: stil staat bij je geleefde leven en…

Ik zou die dag naar de crematie Nam trein, te voet naar uitvaart plek, langs molen, vaart, het centrum, park, een stem zei uit mijn hand, hoe 'k lopen moest, hoe gek en eenmaal daar zag 'k mijn familie, en vrienden van mijn broer en zoons Er was een zaal en banken, de kist vooraan vol bloem, een foto op het scherm van schoonzus gesluierd…

is dat een ander verhaal dat snapt een kind dat hoort hier niet zelf spreken we ook nooit over persoonlijke dingen we brallen en we laten het staan gewoonte geworden en kennen is een groot woord een hand gaat nog net…

De ramen staan open, de wind waait zoel. Ik wil stil hopen, dat er komt wat ik voel. Ik doel op ‘t geluk, dat mij bedreigt. Ik bedoel mijn ziel, maar ach, zij zwijgt.…

wie was toch dat meisje dat naïef naar de wereld keek als ‘liefdevol’ en ‘er toe doen’ tot in discotheek ze trouwde die ene stoere groot, lang en knap ze zag het joviale en niet de dronkenschap oh hij had een klein, lief hart het was geschonden in het verleden en zij herleefde met hem mee hoezeer hij had geleden na vele volle jaren…