Alle inzendingen over Stap voorwaarts?

onzeker alsof je vertraagd op te zware vleugels gaat en elke slag in alle vezels raakt pijnbewust en moeizaam bewogen behoedzaam alsof je gewaagd een verkeerde weg inslaat en elke stap zes prenten achterlaat doelgericht en beraamd gelogen ongeremd alsof je behaagd het hart zijn slagen laat uit elke zin de eigen vlammen praat aangezet…

groetend stap ik de ochtend in en tover vele vraagtekens op gezichten die 't huilen nader staat dan een ontwapende glimlach steevast wandel ik verder alwaar hondenuitlaters een vrolijker humeur bezitten groeten zij spontaan terug vol groeiend enthousiasme kuier ik naar de uitgestrektheid waar zand tussen m'n tenen kriebelt golven het…

En de nacht niet van zijn stap. Met zijn gazelle aan de hand staat hij terecht voor een twaalf meter hoge tafel waarop zij met haar nieuwe vriendje zit (die haar telkens zit te zoenen “straks” giechelt ze “eerst dit”) Ze kijkt hem vreemd ernstig aan voordat ze dit vonnis spreekt.…

mijn hart is stil alsof het overweegt om weg te gaan en jou achter te laten op mijn wang, aangevreten door het zilt dat oogleden van liefde sluit hoe zou het afscheid zijn als een stap in een zuilengang van echo waar boete beelden maakt en de reis aankondigt met het hoofd tegen de muur zou het dan mijn stem zijn die de weg tot stof…

Even op de fiets naar de boerderij verse groente halen Ik maak een praatje en koop mijn groente met de gedachte wat ik ga koken Kijk even rond er is van alles te zien stap op mijn fiets Kom lang een modderpoel en zie de varkens rollen en genieten Even sta ik daar te kijken pak mijn fiets en rij de weg af In de bocht kom ik de veewagen tegen…

leven te vergeten mijn blote voeten doen pijn van het moeizaam lopen op het scherpe levenspad Het is nog niet jouw tijd mijn kind ga naar Moeder Leven en vraag haar om voetenzalf en nieuwe schoenen en hoop om door te gaan Maar waar vind ik haar ik loop al zo lang verdwaald te zoeken Ga dan zitten en kijk diep in jezelf verzet geen stap…

leven te vergeten mijn blote voeten doen pijn van het moeizaam lopen op het scherpe levenspad Het is nog niet jouw tijd mijn kind ga naar Moeder Leven en vraag haar om voetenzalf en nieuwe schoenen en de hoop om door te gaan Maar waar vind ik haar ik loop al zo lang verdwaald te zoeken Ga dan zitten en kijk diep in jezelf verzet geen stap…

Obscuur dreigt het bevruchte firmament verbergt bliksem en donder voor onverwachte momenten zoals bladzijden van een roman hunkeren naar het omslaan om de volgende stap te zetten zwartgedrukt in sneeuwwitte velden wachten op de vochtige vinger die kantelen laat of terugbladert in al gelezen tijden de okergele grond ligt roerloos aan…

Nooit zal ik je stap herkennen en al weten wij van elkaar niets toch hadden wij één ding gemeen: We waren beide rusteloos.…

alsof hij van mij is een pad bezaaid met verloren zielen van de zomer een lage zon tekent lichtkegels in het bos ze wijzen een weg naar verder naar de vrouw die ik zou kunnen zijn een wintervrouw misschien die sneeuwkristallen knipt ijsparels rijgt in koele meren zwemt als alles anders had geweest ik keer mij naar de zon toe stap…

Een veel te grote stap. Totdat je beter kijkt, veel dichterbij. Je handen legt in het gat in Zijn zij, en gelooft.…

Bij iedere stap in een mensenleven beperken Elektronische ogen ons constitutionele recht Om te bewegen en te handelen zoals In vrijheid ons is toegezegd. Onder het mom van de globale dreiging Gluurt Big Brother over onze schouder mee; Worden argeloze burgers langzaam paranoïde En digitaal gekoppeld aan de ogen van de A.I.V.D.…

er loopt een kind uit zijn geweten jij hebt haar ogen zwart omringd ik maak er een rouwrand van kom maar meisje, kom geef je gerust bloot buiten jezelf om ben je nergens zo veilig als op een doek dat leeft stap er gerust uit ...…

ach jij ik kwam je tegen het leek een kleine stap maar was zo schokkend groot pats boem zo uit een ver verleden ze zei herken je me niet ik zag aarzelend hoe de tijd huis gehouden had ze was ooit zo mooi toen ik haar in mijn geheugen achterliet en ik begreep in een flits heel even jouw lichte huivering het subtiele beven en je…

Ineens doe ik een stap terug in de tijd: Wat we eten kind? We eten een bordje tevredenheid! 't Blijft even stil, zie 't kind denken wat heeft moeder nu weer voor ideetjes te bedenken!? Maar moeder, niet voor 1 gat te vangen zegt, ga maar snel zitten want: buiten de tevredenheid zijn er: Pannenkoeken!…

Toeval bracht jou hier en mij, ik kijk en zet een stap dichterbij om je aan te raken huid en haar, het fluweel van je blad: wat voel jij wanneer ik jou streel? Mijn warmte zoals ik de jouwe? De zon in mij?…

Stap nimmer in een trein zonder bagage met je dromen, als jouw trein arriveert in wat vreemdsoortig oord, niet ver van je vandaan, dan vind je in elke stad of plaats je onderkomen, of in een bocht van je bestaan, waarvan je de naam nooit hebt gehoord, dan is het doel bereikt, dan leer je eerst wat reizen betekent in de wereld…

Het brandt van toekomst die verlopen is en elke stap wordt vak in ’t ganzenspel.…

een dwaze droom in het heden we spreken niet dezelfde taal jouw stem klinkt in het duister je doet net of ik niet luister alle geluiden klinken traag ik probeer je te vergeten in dit uitheemse niemandsland op het kerkhof van Chaos er is geen urgentie voor mijn zwijgen of noodzaak om te spreken het begint met het verval een eerste stap…

vingers op je huid ogen die zacht spreken woorden die gaan breken zullen steken als je praat de laatste stap voordat geheimen gaan vervloeien jij zult me daarna tijdloos boeien met intimiteit tederheid die groeit in het tasten naar elkaar die openbloeit in kleuren van genegenheid ik heb je blik gelezen de vragen in je geest gezien…

zonder touwen in vreemde handen op de maat van radeloos het schreeuwen wordt gefluister en de huiver is je angst dat jij het niet meer bent jezelf niet meer kent en naar die ander kijkt die op je lijkt maar zonder hart dat klopt nog in je eigen lijf kom breek het glas ontsluit de wereld om je heen durft de mensen te trotseren stap…

gekend die grote vent een glimlach van niet weten veel vergeten om zijn mond je wist nooit waar hij stond als je hem nodig had hij koos ook geen partij als jij verloor in het debat hij had iets luchtigs dat naar vrolijk rook het vluchtige dat lente aan de mensen bood de anjers in het cellofaan zijn al vergaan, soms lijk je zijn stap…

bladzijde over het ruisen van het leven bedoeld om in alle eenzaamheid aan een vreemdeling weg te geven een duistere schaduw van jezelf wanneer je niet meer kunt praten het dolle feestgedruis is afgelopen vergeef jezelf tussen de zondaars je doet wat je niet kunt laten maar je bent lam en straal bezopen keer je om en wees een vent stap…

geïnteresseerd in bewegende kleuren wist al snel aandacht van ogen te trekken om daarmee zichzelf kleurig op de wereld te zetten in kijken naar elkaar tot op het eerste gebaar een antwoord was gekomen in het spel van ontwikkeling waarbij geluid zijn entree maakt in het begeleiden van gebaar en ogen is de belangrijkste stap…

waar stil de wijze uilen bidden de duisternis gebruiken zij om plooien in het licht te vinden wild zigzaggen zij door tijd waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk voor het altaar knielt zal hoop de droeve klepel breken die grote wijzers voorwaarts…

Hij stormt voorwaarts en gaat in dekking eindelijk wordt hij betrokken bij een incident de mitrailleur ratelt, de hulzen vliegen weg hij voelt zich sterk met zijn maten het tegenvuur is afschrikwekkend met hoevelen tegen hoevelen in de wiet en het mais de sergeant pakt de telefoon, wel honderd zegt hij of nog meer de vuurmonden zijn aan…

Voorwaarts...mars! ____________________________________ Een patjakker, een dienstklopper?…

Het woekerend mos waarop geen stap zich waagt omringt de kille plaat, het gesloten luik van het pril bestaan. De fuik in het juist ontloken leven. Wie draagt de glimlach terug en zingt het kinderlied zoals het elders klinkt ?…

Ik zet mezelf aan de kant En ruim de spullen uit de weg Ik doe een stap richting 't zand En wacht tot ik iets zeg Achter mij staan de bloemen En voor mij ligt het pad Bijen hoor ik zoemen Regen maakt ons nat Vogels kunnen zweven Maar ook zij leveren kracht Mensen kunnen leven Mensen hebben macht Maak jezelf nu van kant En zet je blote…

dat zelfs in sneeuw geen enkel spoor zichtbaar bleef steken ongerept bloeide je glimlach zon op smetteloos wit dat schoonheid weerkaatste uit zover het kon fonkelende kristallen kleurden halveringstijd door intense straling in kraakhelder blauw smolt warmte uit kou toen de laatste sneeuw verdwenen was vonden wij in je eerste stap…