Netgedichten

netgedicht (nr. 75.135):

Horizon van zwijgen

We zitten niet meer
op dezelfde golflengte
de horizon wordt vaag

een schim uit het verleden
een dwaze droom in het heden
we spreken niet dezelfde taal

jouw stem klinkt in het duister
je doet net of ik niet luister
alle geluiden klinken traag

ik probeer je te vergeten
in dit uitheemse niemandsland
op het kerkhof van Chaos

er is geen urgentie voor mijn zwijgen
of noodzaak om te spreken
het begint met het verval

een eerste stap vergankelijkheid
in de hoop dat alles terugkomt.