slechts toegankelijk
mijn hart is stil
alsof het overweegt
om weg te gaan
en jou achter te laten
op mijn wang, aangevreten
door het zilt dat oogleden van liefde sluit
hoe zou het afscheid zijn
als een stap in een zuilengang van echo
waar boete beelden maakt en de reis aankondigt
met het hoofd tegen de muur
zou het dan mijn stem zijn
die de weg tot stof verstuift, als vriend
en dan weer als vijand
maar dan denk ik
dat hoort niet bij mij
dus denk ik verder
over loslaten
en wie er na komt
en onttrek me
aan deze passage
Geplaatst in de categorie: psychologie
alweer zo heel mooi en treffend verwoord.