Alle inzendingen over VLOEKEND

hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren de ogen van de opgezette fazant ze keken hem priemend aan, hij heeft ze uitgestoken met een aardappelmes ja, dat heeft hij gedaan, vloekend…

tegenwoordig hoef je alleen maar te te overwegen zijn we voor of tegen schreeuw dat gestoord anoniem maar uit en ga je mening verder bepalen via sociale mediakanalen liefst vloekend tierend en ongezien weet wat in het midden ligt wat niet brullend wordt verspreid dat wat verdwijnt uit het zicht waar het vroeger altijd lag: de waarheid…

Rond zeven uur beginnen ze met kwaken Voor mij nog veel te vroeg om te ontwaken Dus wens ik ze spontaan een eendengraf Ze staan dan voor de deur, het zijn er zeven En tikken met hun snavels tegen ’t glas Nou, dat klinkt harder dan een contrabas Je zou ze bijna met arseen vergeven Dat doe je niet, want je hebt geen arseen Je komt de sponde vloekend…

ik geef je mijn hart wederom in jouw handen jij koestert mijn ziel opstandig in wezen agressie als taal maar ik heb jou het kind laten lezen hoe het beloofde kijkend naar ogen hunkerend naar liefde reagerend als staal spijkerhard vloekend op laagwater zoekend naar de steek in fataal jij hebt gebloed in woord en gedachten voelde…

Schreeuwend en vloekend, kunnen ze het zoeken niet laten. Als vleermuizen in de duisternis, smeken ze om vergiffenis. Ze spuwen hun gal, met een zwart hart in het heelal. Zo komt het eeuwig terug. Vleermuis, vlieg naar huis, daar waar het behaaglijk warm is. Begrijp toch eindelijk dat dit plekje, diep in jou van binnen te vinden is.…

voor familie en vaderland en ze bouwde mee aan een zorgzame wereld voor volgende generaties en ze droeg bescheiden bergen ellende meestal veroorzaakt door anderen nu ziet ze jongeren ontvreemd van familie en vaderland ze genieten mee van de zorgzame wereld denkend aan hun generatie en ze dragen klagend gekorte verwennerijen vooral vloekend…

Wanneer de avond valt in Córdoba, steeds wanneer de avond valt in Córdoba, sterft het licht en stroomt het donker binnensmonds vloekend onder de brug.…

ontkoppeld met een koude knip - sindsdien een satelliet op drift, vervloekt en vloekend eeuwig zoekend naar het moederschip. ------------------------ uit: 'Alle goeds', 2003.…

wild en krachtig stormde ’t machtig woeste water naar omlaag kolkend, klotsend beukend, botsend schuimend op de keienlaag stuwend, sleurend zwart verkleurend in een helse razernij oorverdovend niets belovend lokte ’t woeste water mij tergend glad ’t zwoegend pad naar de oorsprong van de bron zwetend, vloekend doelloos zoekend…

In de stad is het vreselijk druk daar moet je manoeuvreren Tussen de mensen op het trottoir blijf je aan het laveren Ga je er een hoek om dan is de kans heel groot dat je tegen iemand botst en je belandt samen in de goot Kom je in een groep terecht dan trapt men je blauwe schenen En kom je daar dan uitgerold knal je vloekend op de stenen…

Maar misschien niet vloekend genoeg ...…

Het is woede en verschrikking, onophoudelijk zenuwslopend gezoem van een gevangen vlieg, hamerslag en smeden van hoofdpijn tot misselijkheid, tijdstip dat de eerste liefde stierf gillend, jammerend, vloekend en vervloekend toch tijdens de bevalling ik huilde niet… alleen hield ik mijn hoofd vast toen het door de hemel gespleten werd…

ik heb in een zon gekeken zag schaduwen en handen bewegen in een feilloze regie van de geest sloot langzaam mijn ogen zij maskeerden hun woorden met steriel latijn en vitaal gaas zij roesden mijn emoties naar een vrolijker niveau kende de valkuil die daarin school wist dat ik ooit weer zou landen misschien vloekend en tierend maar altijd…

Toen mijn lippen jouw innerlijk begroeten ik je geurende nectar proefde over mijn tong je handen klauwden trokken aan mijn haren was ik even onsterfelijk voor eeuwig jong Als een boog lag jij gespannen je lichaam trilde alle gêne was verbannen je geilheid nog lang niet gestild dus nam ik jou ruw vloekend, gemeen hard en boos jouw lust aanwakkerde…

In diezelfde kerk had ik ooit dominee huppelepup, een familielid van Mata Hari, beluisterd, die al vloekend en tierend dacht de Heer te dienen. Men roddelde er over de 17-jarige Tjitske, die zwanger was geworden, terwijl ik haar kende als een uiterst aardige jongevrouw. Die film maakte indruk op mij.…

Met dromen uit drugs gehaald, kunstmatig vliegend, zware tol eisend Haar geest raakte leeg, het eenzame kind schreeuwde somber om zich heen Waanzincarrousel, een roes vol nieuwe angsten en minder verweer Weer die verkrachter, weer vijftien en Duits vloekend in jouw bunkerhart Verscheurd door trauma's, geestelijk gevierendeeld,…

Zijn vlammende geestdrift verandert in zacht smeulend vuur, dat langzaam dooft, en vloekend van frustratie en woede, vernietigt hij waar hij niet meer in gelooft.…

De kleuren op vier of meer autowielen slaan vloekend het ruimtelijke grauw weg. De sloten voorzien van onbetrouwbaar ijs lijken afwerend, de ree naar de boerderij glad nog, onbepekeld, nors inviterend, ziet Jan en Alleman aan zich voorbij gaan. De pseudowinter beheerst de omgeving plagend, weet niet van wanten noch oor- kleppen.…

Kijkend in de smoezelige spiegel een schrik, en strompel vloekend en tierend naar de douche. Was de persoon die ik daar zag, werkelijk ik? Struikelend baan ik me een weg naar broek en bloes.…

Tegen beter weten vechtend vloekend toom ik in zo kansloos. Lege idealen vaak verdedigd wachtend op beter dat nooit komt. Wilde gedachten weerloos in mijn hoofd steeds minder licht het vuur. Eens wist ik nu niets zeker schijnbaar vaste vormen vervagen in herrinnering.…

Een dag als zoveel anderen een dag, zo lijkt het, heel gewoon en ik zie om mij heen om te zien wat is blijven hangen ik zie verkeerd gekozen woorden, verkeerde afbrekingen, niets meer oorspronkelijk maar nu gestuurd -lees vermoord- door ó zo gezellige groepjes Ik zie mensen mijmerend, mensen zoekend, soms zelfs vloekend…

Luid vloekend leg ik op je graf een roos.…

vervreemding van licht en donker verwekt een karikatuur van een pad naar een vers gedolven graf passend naar mijn schaduwlengte voor mij alleen een wereld waaruit de bodem is geslagen, houten kruizen gezaagd uit de herinneringen, silhouetten door de tijd vertraagd, verlamd door ontzetting waardoor ik terugval, uitgetreden en besmet als vloekend…

zware vrachten til ik met mij mee van alles om mij heen zie ik er minstens twee een wankelend evenwicht dwingt tot stoppen mijn mankerende maag kan niets verkroppen met bonzende slapen onnoemelijk eenzaam hevige peristaltische bewegingen trekken saam tot een eigengereide geselende gorgelende gang hou me vast hoe kom ik thuis ik ben zo bang vloekend…

uit deze natte benauwde stad de geulen van straten vol modderen huizen de lucht van afwas erboven de bomen geen bomen maar verdwaalde houten klazen het geraas van stinkdieren de verspijkerde broeken van ontuig dat vloekend&brommend voorbij daast het pils dat geel de gore kroegen uit stinkt….…

misschien dat het dan donkert zoals in de buik van een vogel en de winden vloekend jammeren maar niemand die zegt waarom ’t zou kunnen dat wij plots wakker worden opeens wetende waar het eerste leven begon zelfs wanneer eindigheid verlorene parels rijgt en ook dat onder ingehouden gongslagen van bogen tijd het daglicht verslapen wordt…

Je kwam vloekend over de drempel, smeet je paraplu in de badkamer, sloeg met je blote vuisten tegen de eikehouten deur, vloekte nog harder en je knokkels bloedden. 'Wat is er gebeurd?', vroeg ik, terwijl mijn hart bonkte als een oude treinwagon. Zeer langzaam liet je me je gezicht zien, vol tranen en pijn.…

Vrolijk vloekende driekleur wappert goedgemutst zijn kruidige vleug boven 't schuw reservoir dat de uiterste gunst bewaart van 't vee. Ja als een waaier ja groen als jade, Japans zal straks de schuimende gier uit de trechter wuivend op de weide toestromen, de heel gulzige eter. Ha!…

Koeien kijken je verbaasd aan en schapen letten niet echt op, o het oerzijn voel ik hier toch wel dringend, alsof er toch vrede op aarde mogelijk is en...de zoon van de boer komt er stampvoetend en vloekend aanlopen en stapt in z'n cabrio en stof opgooi- end rijdt hij het erf af, kijkt met een boze blik naar mij en verdwijnt dan langzaam…

En dan rolt de wagen, raatlend lijk de donder, deur de straat, wijl de ruwe knecht gedurig vloekend met de djakke slaat.…