Niemand
Op mijn veertiende keek ik in de kerk
van Heerenveen-zuid naar de film
'My Name is Nobody' met Terence Hill
en Bud Spencer, terwijl ik bij een
knokscene mijn buurvrouw omarmde.
In diezelfde kerk had ik ooit dominee
huppelepup, een familielid van Mata Hari,
beluisterd, die al vloekend en tierend
dacht de Heer te dienen.
Men roddelde er over de 17-jarige Tjitske,
die zwanger was geworden, terwijl ik haar
kende als een uiterst aardige jongevrouw.
Die film maakte indruk op mij. Ik voelde
me als kind al niemand en ik wist dat ik
nooit iemand zou worden. Dat is uitgekomen,
maar weet je, ik ben er trots op om niemand
te zijn, want alles is opgeklopte nonsense.
Geplaatst in de categorie: filosofie
die zomaar verdween
en meteen weer verscheen
als een bijzonder niemand