Alle inzendingen over Vertroosting

Mei en hagelstenen in mijn hoed verhinderd storm hem op te tillen de woeste wind schuift donkere wolken open herinneringen en intens verdriet dat in vormen en in linnen dringt mijn steun en vertroosting tussen de muren die ik in die jaren achterliet de glibberige aarde voelend tot onder mijn voetzolen ik zet mijn…

Voor het haardvuur snort de poes In gedachten 't geluid van knisperend hout Op de achtergrond geroezemoes Obers draven met lekkernijen zoet en zout Het is iets wat vertroosting geeft In sombere tijden van lijden Zoals een wiegelied als men van angst beeft Of aan zichzelf verkwijnt van linkse of rechtse zijde De oudere kwetsbare maar speciaal…

Die morgen zocht ze vertroosting in voedsel en bakte een ijsje…

de zomer komt en gaat de kleur vertroost bij ‘Een zomerhaiku’ van Eugène Brands Dordrechts Museum http://bit.ly/dWo66n…

Zon vertroost de wereld bestraalt de adem van de tijd tot in 't avondrood de dag met haar gerucht in slaap doet sussen…

Geef je verdriet maar een plaats, hoog bij je hemelse Vader en deel je zorg aan Zijn hart, dan komt vertroosting weer nader. Het is de veiligste plaats om al je pijn neer te leggen. Hij helpt zo niemand het kan zelfs zonder één woord te zeggen!…

Soms blijven gesproken woorden als een echo hangen maar het geschreven woord bezit alles wat er in ons leeft omdat we blijven verlangen naar de schoonheid van het woord dat ons altijd vreugde en vertroosting geeft.…

Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons met uw overschot.…

Zo gij gezegend zijt van God, Vertroost ons uit uw overschot.…

ik blaas naar een wens geen beter vriend dan dit vingers en vertroosting één voor één gloeien lichtjes, omhoog geheven naar voorwaarts naar alles dat leven is in verbinding met hetzelfde raam waaruit wij verlangen…

Nu ’t sterven zich aanhoudend presenteert zoek je een woord dat wat vertroosting geeft. ‘Dat ieder nadeel ook zijn voordeel heeft’ is wat een visionair je heeft geleerd. Dan hoop je dat die winst nú al bestaat, want als je niet meer ademt, is ‘t te laat.…

mijn vader was een trotse beverrat toen men besloot op beverrat te jagen begon de onrust flink aan hem te knagen de knager werd dat almaar knagen zat hij zocht vertroosting bij een fles jenever de trotse rat is nu een bange bever…

U de leraar van onderscheiden en kennen Uw wet en inzettingen is onze troost voor elke dag Uw goedertierenheid is leven met vertroosting uit Uw kracht Uw kracht Uw Goddelijke wet van liefde in Jezus Christus Messias Jeshua volbracht…

hoe gelaten ik die sombere dag als kind kon treuren om zijn dood en ik straks weer luisteren zal naar het ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’ hoe ik na de laatste toon zo sprakeloos droef verstil in meer dan leegte iets van vertroosting voelbaar wordt…

Zit in mijn ochtendkrant van dood te lezen een vertroosting na de strijd die daartoe leidde werd verloren nauwelijks geboren licht te vroeg al uitgegaan een laatste vonk die zachtjes aangeblazen nagloeit in de tijd ik sluit mijn krant die aan de buitenkant druipt van het bloed……

de jas mag aan en zelfs de knopen dicht een zwakke zon: zijn laatste licht vertroost; ‘t-is effe wennen dat het hevig hoost de herfst ontkleurt en toont zijn triest gezicht maar dan! wat mooi, die tinten in het bos! dat geelgoud bruin! uitdagend groen het mos!…

Jeruzalem uit jouw schoot schuift een zoon waarna een land vol kinderen ik zuip me zat aan je zog je borsten barsten van vertroosting beken vrede vloeien mij aan de rijke vloed van vele volken zou ik niet buigen vol ontzag voor jouw tempel waar mijn vader woont…

De vertroostingen Gods zijn nooit te klein, Hoe groot het leed moog wezen. De God, die ze schenkt, en ons lijden gedenkt, Zij eeuwig gedankt en geprezen! Houd dan moed onder 't kruis! Hoe zwaar het drukk', Het zal u nooit verpletten. Rijze 't leed voor uw oog als gebergten omhoog: Het geloof kan ook bergen verzetten.…

ruimte Die zich aanpast Naarmate de inhoud Meer of minder gevuld Reageert op resonans Die warm klinkt Of hol de leegte absorbeert De schrik of streling van gehoor Onzichtbare verbinding Die terstond dood slaat of Levende trillingen schept Die het luiden schenkt Aan wie zich laat horen Geschreven compositie Bij stervende klanken Zij vertroost…

Tussen confetti waaien letters van het Woord die samenbindend meer dan letters zijn, vormend een sneeuwend confettigordijn Waar naar de letter vooral wordt gehoord zal de bruid niet in wit mogen gaan In vreugd en vertroosting van het Levende Woord wordt genadig de Bruidegom getoond die zijn bruid wit als sneeuw met zijn liefde…

De kern die recht op mijn hart leek gericht, daar binnenging, daar in de duisternis vertroosting bood voor een komend gemis, mij vleugels gaf, verhief met levenskracht, ik voel hoe die tijdloos hier werkzaam is en zijn warmte blijvend heeft aangebracht.…

Wat treurt gij, hooggeleerde Vos en fronst het voorhoofd van verdriet? Benij Uw zoon de hemel niet. De hemel trekt, ay, laat hem los. Ay, staak dees ijdele tranen wat en offer, welgetroost en blij de allerbeste vader vrij Het puik van uwe aardse schat. Men klaagt, indien de kiele strandt, maar niet, wanneer ze rijk gelaân uit de verbolgen…

En de avond daalde en geen vertroosten Van koelte en geen verkwikken kwam. Toen barstte ’s nachts het grommend oosten In blauwe gloed en rode vlam. Wij haalden onze adem ruimer En zonken uit de lauwe druk Tot Uwe grondeloze sluimer En waakten klaar – is dát geluk?…

nog altijd zoek je bij de zee vertroosting van de wind naar de reddende geur van de bruisende branding om weer te zijn als het ongekunstelde kind dat karrensporen volgt het vertrouwde in het zand van de jutter die in de harde kern een zachtheid blootlegt in het strelen van schatten zijn vondst op het strand * blijvend vorsen bij…

Een gedicht dat raakt, Een vers dat schuurt, Brengt bij de lezer Die vertroosting zoekt Het gevoel op gang Dat al zo lang volkomen Op slot zat, zijn ik Was immers sinds hij Zich heugen kon gevoelloos, Uitgesleten door de taaie Werkelijkheid van de dag, Van alle dagen die achter Hem lagen - en de tranen Die jaren lang niet…

ver dichtbij is onze Heer In wolkenwit omzoomd met blauw Verdween Hij langzaam uit het zicht Werd Zelf zo leek het zonnelicht Hij nam de schrik in ogenschouw Van achterblijvers, triest, betraand Verbaasd, geschrokken, sprakeloos Geloofden zij hun ogen niet 't Was hun verstand te boven gaand Was dit een afscheid voor altoos Kwam er vertroosting…

Sterren wil ik schilderen op het linnen van geluk de maan geef ik een likje mee al schijnt zij dromen stuk De zon lacht alle zorgen warm zij straalt zware sores licht de regen vangt mijn tranen op tekent lijnen in gezicht Wind waait wilde woede weg neemt somb’re gedachten mee storm geeft ontroering lucht vertroosting vind ik aan zee…

ik laat mij niet meer duwen in verbeelding van loze woorden waar zonlicht mijn bleke aangezicht niet meer beschijnt waarin souffleurs mijn beeld bepalen in vertoning van wanscherts mijn mond in zwarte verbloeding in angst van bittere gal ik huil in aanwezige stilte waarin bloemen niet meer vertroosten mijn schreeuw van onmacht galmde…

Deze derde zondag, midden de Advent spreekt van hoop en vreugde, van vertroosting en tederheid want de Heer zal komen in groot licht. Velen wachten zonder weten, zonder perspectief of doel, maar er is een raam dat openstaat, een deur die wordt ontsloten.…

Wen w´in levens angst en pijn naar vertroosting dorsten, geef ons liefde, geef ons wijn! O, dan zijn wij vorsten!…