Alle inzendingen over Verwijlen

langzaam loop ik leeg gedachten verdwijnen als ik de zwaarte van mijn gevoelens weeg zij zijn omrand met gekartelde lijnen wegrollen kunnen ze niet dan wel morgen in enige hoop verwijlen ik zie de zon schijnen maar het leven niet herrijzen de groene bladeren gloren maar blijken onmachtig mijn ziel te bekoren traag valt het doek…

Verwijlen wil ik bij een wals van vroeger, een dans, kind op de arm. Het spant ondraaglijk tussen toen en vandaag. Aan de mars valt niet te ontkomen. Woedend doe ik een greep in de muziekdoos van het geheugen, waar haar te vinden voor ik omval?…

Somtijds, zo af en toe, bij tijd en wijle Verwijl ik met mijn kop vol fantasie Bij haar, als ik de wind heb in de zeilen Mijn alter eega, die 'k te weinig zie 't Is een geheim, bewaar haar in mijn hoofd En hart - dat spreekt voor zich - maar laat niets blijken Ad dies vitae, geen van ons zal wijken Zij is mijn alter ego als beloofd…

heden verhaal ik van een vrucht vaak niet door mensen gedoogd ook ik ontloop haar gaarne wil niet door haar kwijlen ook niet voor even, worden afgedroogd of in nabijheid verwijlen zij bloeit in alle seizoenen tot zover is de mens in staat ze kent de vormen van meloenen met een kracht die nimmer vergaat daar zij behoort tot de onuitroeibare…

Ik zie een stad, een stroom, de zwarte spijlen van overspanning, die oevers verwant doen zijn aan vlakken van een diamant, glansrijk ontsnapt aan separaat verwijlen. Een bliksemschicht onttrekt het vergezicht aan naderbij komen: mentaal spervuur schermt de toegang af: een giftige muur van kruitdamp schuift voor het volle zonlicht.…

ben ik mijn eigen staat van zijn of sta ik terzijde, geïmproviseerd tussen ons, in een staat van semi-bevinden of onderbestaan het is opmerkelijk hoe we hier nu al een tijdje verwijlen het water stroomt al die tijd door de rivier, streelt de stenen en schampt de oever in de uiterwaarden van onze huid gaan we voor honderd procent…

het water brengt ons in vervoering alle andere muzen verbleken hoe graag verwijl ik aan uw oever en zie de sagen één voor één een onuitputtelijke bron voor mijn zusters, broeders en mij ik schep graag mijn eigen mythe dat staat een denker vrij, hoe een Venus herrijst en sterft door de hand van Midas dodelijk zijn gouden aanraking zelfs…

De tweede zomeravond roept om zinnen wij drentelen om de hoek en krentenkoek wapperen met gele stola’s, verwijlen kort bij Kurt voordat de volgende wolk drupt in de nek van roggebrood en het grauw te grabbel ligt voor hij die bukken wou op de speelplaats zonder deken.…

Zij die hem lieven, moeten niet verwijlen bij de beloften die zijn jeugd hem gaf; hij was, al waren giftig vaak zijn pijlen, niet altijd ijdel, en niet altijd laf. Hij hield veel van zichzelf, maar menig ander vereerde hij met veel te grote haat. En haat is liefde: min of haat elkander!…

Verwijlend en versmeltend uit haar liefde voor de lijdende Jezus aan het kruis, bad en dichtte zij haar verdere leven in een door steen omringde kerkkluis. Een ascetisch leven van een vrome Utrechtse vrouw die de Nederlandse letterkunde kleurde met haar religieus geïnspireerde liefde en diep gewortelde trouw.…

Men houdt het oog steeds op de weg gericht niet op de berm waarin ik ooit bij toeval werd gedropt en nu verwijl als vreemde deftigheid. Ik sta hier in een soort verlatenheid en niemand in de weg, men sjeest langs mij, ik word niet opgemerkt.…

Mijn man verliest zich al te vaak in woorden Als dichter zoekend naar de juiste stijl Terwijl ‘k plagend met hem de vloer aandweil Ontaardt dit soms in valse slotakkoorden Dit is zijn lied, dat mij nooit toebehoorde Zijn plek, zijn plaats waar ik geen poos verwijl Voor dromen ga ik nimmer voor de bijl Voor mij geen verre onbekende oorden…

Ik kan uren Zitten turen Naar der wolken hoge drom, Statig zeilend, Of verwijlend Aan de helle hemeldom. Ik kan uren Zitten turen Naar de vochte maneschim, Mat vergloeiend, Zacht vervloeiend, Dalend, dalend naar de kim.…

als machteloze gedachten luider roepen dan mijn lippen bewegen en mijn oor even niet aan het gevoel van de wind wil raken is de stilte nog het meest genegen mij te doen verwijlen in de overgave aan verloren tijd, opzoek naar onkreukbaar waken het is dan niet zo dat ik me verberg om weerstand te vermijden soms geraakt de ziel…

Men houdt het oog steeds op de weg gericht niet op de berm waarin ik ooit bij toeval werd gedropt en nu verwijl als vreemde deftigheid. Ik sta hier in een soort verlatenheid en niemand in de weg, men sjeest langs mij, ik word niet opgemerkt.…

Ik tijger nog een mijl, totdat ik in de armen van een non verwijl. Zij brengt mij zorgzaam naar de ziekenboeg, waar overal dood en verderf aan kleeft, ik ril als op Antarctica of Nova Zembla, zij schenkt mij haar borsten als kussen en ik waan me weer in een lome feestkroeg.…

Een bootje voor de wind met bolle zeilen trekt zijn voren over het watervlak spiegelt contrasterend met blauwe hemeldak urenlang kan ik hier verwijlen. Rondom wijdheid van het vlakke polderland en aan de horizon, bos gehuld in nevelig blauw over velden nog parelend van dauw aan dit decor heb ik mijn hart verpand.…

Ik kan uren Zitten turen Naar der wolken hopge drom, Statig zeilend, Of verwijlend Aan de helle hemeldom. Ik kan uren Zitten turen Naar de vochte maneschim, Mat vergloeiend, Zacht vervloeiend, Dalend, dalend naar de kim.…

Een bootje voor de wind met bolle zeilen trekt zijn voren over het watervlak spiegelt contrasterend met blauwe hemeldak urenlang kan ik hier verwijlen. Rondom wijdheid van het vlakke polderland en aan de horizon bos gehuld in nevelig blauw over velden nog parelend van dauw aan dit decor heb ik mijn hart verpand.…

Zie hoe d'inflatie stijgt met rente 'k Verwijl thans in de put op 't Ganzenbord Daar zweeft zij voor mijn geestesoog, Diana Onverschrokken dalwaarts op de latten 'k Gooi dubbel zes om haar te zien en daarna Gaan wij ons in een après-ski bezatten Geheel alleen met haar in een châlet Zonk ik half laveloos tussen haar benen Tot zij…

vanwaar ik kwam werd ruimer en mijn horizon zo wijd dat ik me zonder vrees of sluimer op de mensenaard kon richten niet dat het mijn gemoed verlichtte Ik zette stappen in het zand en sta nu hier als koningskind verleden werd nooit transparant te onderscheiden van mijn heden hun horizon niet te ontleden kaleidoscoop van eigen hand 'k Verwijl…

het grijpen ligt ik vouw de krant weer dicht, de hond verheft zich langzaam uit haar mand, geeuwt en rekt zich uit, kijkt met een half oog naar buiten ik pak haar riem en mijn jas, open de deur adem de geuren van een jonge dag hoor in het park een merel fluiten verliep elk uur van de dag maar zo puur zo onbesmet, nu ik louter verwijlen…

Aan het kruis weinig licht te ontwaren Door God en klein pierke verlaten Lijdend voor een stille massa laten Ook halfgoden node de hoop varen Als schriel mens is het moeilijk verrijzen Tenzij soms surfend op golvende eenheid In het licht van schuivende eeuwigheid kan je slechts stuntelend aards verwijlen Maar kijk dan komt de lente weer…

'k Wil bij Uw droefheid verwijlen, In Uwe smarten verzinken, Gij, die de beker moest drinken, Die de verzoening ons bracht, Wie zal de angsten doorgronden Van deze nachtelijke stonden ? Wie zal de duisternis peilen Van deze duistere nacht ?…

Mevrouw zit keurig in haar zetel Ogen open, blik gesloten Grootmoeders klok tikt op de achterwand A living statue, verwijlend in de tijd Handen gevouwen in de schoot Mevrouw zit keurig in haar zetel Het bezoek mag komen, een peutertje van 2 jaar Verwarmend en spontaan Raakt de vrouw in het verleden Ze voelen zich prettig bij elkaar Mevrouw…

verbeelding want ik zit in mijn stoel verzen te schrijven die uit het mysterie verrijzen Eigenlijk sterven we niet maar verdwijnen in een andere verschijning - het lichaam als een oude versleten jas naast ons neer leggen of zoals de verkoper van vloeren die naar een ander pand is verhuisd echter onbewust in zijn verkopersgeest blijft verwijlen…

Mijn schamel huis, waar zoel een geur van peren draalt, weegt teerder in mijn schroom dan 't hele herfst-verwijlen. En, waar van 't winter-dak een schone mane daalt, 'n weifelt ijl een hele lente in hare wijle, o mijn gezóende blik, en moe van eigen-peilen? - Geen zoen is goed, dan die vergeten zorg verhaalt...…

Op de altijd stille Karel Lotsylaan kon men zich arcadisch verstaan verwijlend wandelen bij Beethoven's genie luist'ren als naar zijn Pastorale Symphonie vogels krekels klonken in alle toonaarden Vanwege sportavies aan de bezetter besloot de Gemeenteraad tot herdoop Gustav Mahler gaf hier nu zijn naam nimmer bevroedend als toonzetter in…

Wie nu niet voelt de hoop in zich Worden tot een wil onhoudbaar en ontstuimig, Een wil: zonder verwijlen De Lente door te ijlen; Wie nu niet kon Z’n nieuwe witheid laten varen Langs de jonge hartstochtblaren Van ’n witte zeilen-zon; Die is een man zo koud Gelijk de Winter, en zo oud.…

Hoe eenzaam zal haar moederhart verwijlen altijd in gedachten verbonden met haar schat vraagt zij aan God : wil mij toch vlug bewijzen dat U hierboven een mooier plaatsje voor haar had.…