Alle inzendingen over Voorbij de dood

Beloof me, dat onze vriendschap voorbij de dood gaat, en beloof me, dat ik altijd in jouw ogen mag thuiskomen.…

in de nacht zing ik sterren een oud lied van mens alleen nee geen schreeuw maar sereen en zacht: breekbare melodie als een donkere vogelvlucht angst tillend voorbij de dood…

Verlangen blijft en ook het dromen van morgenlicht en avondrood, van steeds weer vruchten aan de bomen, van leven tot voorbij de dood, van tederheid en mededogen, van kijken vanuit kinderogen, van Gods erbarmen groot.…

waar de met bladeren bedolven namen nog altijd ruisen rond een dierbaar graf het stille gemis hier nog sluimeren mag ja, alsof het al die tijd op iets of iemand wacht voorbij de dood ooit van weerzien droomt…

gebulder der kanonnen en springende granaten mensen die met elkaar vechten en elkaar gruwelijk haten geen dag gaat voorbij zonder doden en gewonden haat zaait vergif, maar soms ook; dollars, roebels en ponden…

De wind ruist langs het trillend blad glas houdt zich staande ik loop naar ’t terras wankel drink ik het leven voorbij de dood verjaart die telt niet meer ik niet minder het lege glas dat staat…

ik wacht en sleep mijn buik tot in de dageraad en met je woning nog net niet voorbij de dood, verhuist ook de morgen voorgoed de wildernis en de verscheurde vogels van onverschilligheid dagen gaan heen en tijd is kort weet je nog, liefde en een kinderhand ik slaap niet meer weet je nog, liefde in een wieg…

uit duizend ramen huil ik jou met ogen voorbij de dood, gezwachteld in het afscheid heb ik je lief zei je jouw naam tussen mij en morgen zo droomde ik de wintersterren op reis naar lichtbevroren regen wind volgde de vlindergevouwen woorden en ik huil verzamel jou in alle wolken van dit leven…

je hongerde de eerste twijfels uit en dorstte naar echt voelen kosmisch woelen in een kille maan zon moet blind de warmte gedogen het onbewogen rationaliseren van het rood in en ver voorbij de dood maar je komt je maagdzijn herontdekken leven voor het eerst ik wacht met een handvol licht op beelden voor morgen…

ze hoort het verbeten krassen van de pen zijn hand een stijf klauwtje ze hoort het tikken van de oude klok hij kijkt op: waar moet ik slapen als ik in de kist lig ik kom niet zomaar voorbij de dood het hoofd weet niet meer wat het hoofd niet kan ze loopt naar buiten op het bankje nemen tranen de vrije loop…

Het is nog licht als de oude man zijn dag verlaat en zij voorbij de dood in sluimerend beeld ontwaakt Daar in de geur van zilte avond slaat het grote missen toe kan hij weemoed slechts herhalen in het ritme van doodmoe en leest hij toekomst in ‘t program van morgen waar hereniging in dageraad geschreven staat…

Ik weet: er is ook veel ellende, de schepping is in barensnood - maar toch is er voor hoop een reden want liefde gaat voorbij de dood en wat we hier in tranen zaaien wordt straks geoogst bij morgenrood.…

Maar bliksemsnel gaat het al voorbij, De dood gaat schuil in ieder ei, Het baat noch deert, of ik juich of ween.…

hoe gaat de mens ooit snappen dat zijn bestaan meer waarde heeft als hij zich maar de ruimte geeft om over grenzen heen te denken opgeworpen dammen en dijken verschralen het landschap van zijn geest idealen verzompen binnen de perken van doctrinekerkers en -kerken voorbij de dood ligt open terrein waar zijn denken soelaas kan vinden ongehinderd…

Wervelwind weent door zilveren zand Treuzelend zeilt de avond voorbij De dood, kreupele wurger Suipt hoestend naar de schaduwkant Richt zich op in de mistige wei Blank en schuchter is de vlucht van de maan In de akelige stilte van een zeebodem In de vrede van een waan Zuigen de vangarmen aan mijn wrak Ik los een weerbarstige traan Zwarte…

Verlangens dreven voorbij als ik kon verwachten, tot in het werpen van een dieptelood, de echo’s van verhalen worden zwakker, voorbij de dood de magere ribben van mijn idealen bleven achter in het zand. Dat was alles wat ik op de vloedlijn vond.…

En onverwacht ben ik niet langer bang want ik ontwaar een onmiskenbaar spoor; het voert voorbij de dood en wenkt al lang. Het fluistert, zachtjes troostend, in mijn oor: “Wees niet verdrietig om de laatste gang, de reis gaat immers na het heengaan door!”…

In het zicht der jaren is er nog een lange weg te gaan, ver voorbij de dood en de tijd weer lichte vleugels krijgt, om de angst van de hoop en twijfels te scheiden of dat uur morgen ook werkelijk komen zal? Twijfel is een van kenmerken van intelligentie ofschoon dat anders voelt. ( Francis Bacon )…

Het leven zelf blijft ons trouw, tot voorbij de dood. Trouw aan hen die voor ons kwamen. Trouw aan al wat leeft. Trouw aan hen die na ons komen.…

In het zicht der jaren is er nog een weg te gaan, tot voorbij de dood en de tijd weer lichte vleugels krijgt, om de angst van de hoop te scheiden maar of dat uur morgen ook werkelijk komen zal? Twijfel is een van kenmerken van intelligentie ofschoon dat anders voelt. ( Francis Bacon )…

In het zicht der jaren, is een lange weg te gaan, misschien voorbij de dood en tijd waarbij beide om de gelijke rechten strijden, om angst van hoop te scheiden, dat uur waaraan we hechten, of dat moment werkelijk komen zal?…

Gedoemd verliefd te blijven op Delphine op de woorden die zij schikt in gedichten die mij smoren in kleuren en gewrichten Zij vraagt niet om een antwoord of waarom Innerlijk en uiterlijk blijft zij afgewogen geest en lichaam één of voorbij de dood Het liefst snij ik je open om te zien, te weten of jouw binnenste verschilt van dat van mij Ergens…

Alles staat er nog, maar het geeft me geen idee -- wat ik ermee moet.…

Het wordt steeds donkerder er is geen lichtpuntje meer te zien de dood is vlakbij en ik tel uit angst tot tien Maar ik blijf maar vallen Het einde is nog niet in zicht Het enige wat ik kan doen is sterven het is mijn plicht.…

stiekem is m’n as verstrooid op het Camperduinse strand ik lig er korrelig en breed bij zandkorrels de as van rotsen zijn thans m’n naaste familie ze vertellen over de dinosauri helaas hun kennis der historie kan ik niet overdragen, daar de bovenwereld niet de taal van zand en as verstaat m’n vrouw ligt op het strand met ‘n…

zij voeren in de boot van mijn omarmen voorbij de dood. zij zijn bedwelmd van zaligheid, vervoerd – ik echter rijs, als riet uit strelingen van wind en water, machtiger. ik breek de dood die zij mij schenken willen, die ik zelf verbeid, achteloos schier.…

Zo draait de wereldkloot; hetzij de vader 't liefste kind beweent, of 't kind op vaders lichaam steent: De dood gaat huis noch deur voorbij. De dood die spaart noch zoete jeugd, noch gemelijke ouderdom. Zij maakt de mond des reedners stom en ziet geleerdheid aan noch deugd.…

Geboorte en dood een vicieuze circel, een leven lang. Het gaat voorbij, alles gaat voorbij. Onverbiddelijke natuur maakt geen verschil in rang of stand.…

Waar je ook bent hoor ik je roep in zachte woorden die heimwee fluisteren weet mij nabij, lief, als bittere tranen vloeien ik heb je nooit verlaten mijn plek naast jou ís niet leeg…

dit huis met haar lege kamers en jij, met je vele vervlogen dromen jullie passen niet bij elkaar jij erin en het huis rondom jou gevloek is wat ik zie dit einde werd voorspeld zoals zovele anderen nam je het niet ernstig teveel bezig met morgen was er altijd het verval een brokkelmuurtje meer of minder dank de bouwer maar nu is er niets…