Alle inzendingen over Vrouw Holle

De jonge es groeit uit de holle, sterke stam van een dode beuk.…

Het stijgt, zompige damp van ijle nevels zwieren als spookachtige slierten, fluisteren van her en van vergeten hoeveel schreden deinden over de holle weg waarop ik mijn stappen zet hoeveel karren spoorden hun gewicht voor mijn dromerige voeten kromgebogen bomen zegden gedag terwijl hun versteende wortels trilden onder het verloren gewicht…

verleden, de ruimte herbergt de eenoog , eenling in z'n soort, spiegelt zich niet met achterdocht, erodeert niet in getal, houdt het oog gericht op de ingelegde treden waarin zool en ziel, in oordeel wordt beleden , de ware uitkomst zich berg afwaarts waagt terugkeert op z’n sluipende schreden van verval, vertekend beeld, gelaagd in holle…

Hij taalde niet naar talen, maar zijn moeder wist hij meer dan eens te noemen. Veel kan hij niet benoemen, maar bij tijd en wijle kent hij wat verhalen. Zijn praatstoel is gebarsten, maar rond het middernacht'lijk uur schieten zijn ogen vol vuur. Dan hakkelt hij honderduit tegen ongenode gasten, waaraan hij zijn grieven uit. Zo deelt…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…

In de wijnkelder van het chateau hoor je ze zacht converseren de holle het hardst, dat is altijd zo als vaten gaan communiceren…

spirituele boeken het bakken van pannenkoeken wierook en mediteren kinderen poepen op de wc leren oibibio en sterrenmix flessen vol met bambix meridiaankogels en yin yang het plakken van een kinderbehang het legen van potten vol met pies wat is het leven toch heerlijk chaotisch...…

Met holle schreden zwerven jouw woorden door mijn stad. Soms klop je aan zo verlegen bij ons huis. Maar daar woont niemand meer. Ik leef nu op kamers bij mezelf.…

Ik ken een holle weg ik zag er laatst de stilte zich welriekend in roze en wit verkleden er bloeit nu akkerwinde in…

uitgevonden lieten gewoon gebeuren wat voor handen kwam een sloot met overhangende kanten die spiegelend overgaan in blauwe rimpels van de zomerlucht schaduw geeft wat problemen door de richting van het licht dat als in dromen van alle kanten lijkt te komen ieder legt zijn pad waarbij jij je op de vlakte houdt ik koos de holle…

Holle vreugde Onder het luiden van de kerstklokken Aangehoord door miljoenen kinderen Zij die kansloos crepeerde in hongersnood Dansen zij de dodendans in het maanlicht Begeleid door het matte klingelen der knekels Toonloos maar passend is het sinistere geheel Opgeluisterd met het knallen van champagne En het vettige applaus van de dood…

Een zwarte dag voor kleurrijk Nederland Nu in Den Haag de witte kiezers wonnen Die heel veel Wilders-garen sponnen Bij holle retoriek contra de linkerkant In juni zijn er vast veel meer humane mensen Die álle mensen hier een goede toekomst wensen.…

De leegte vreet mij langzaam op, kijkend naar het duister. Een ziel eens zo licht springt zijn laatste sprong. Gemotiveerd door liefde en geluk, de laatste kus. Verlangend naar vroeger is het onmogelijk te stralen. Ik wacht op een schouder, een tedere lach. Maar tranen glinsteren al, als gebroken kristal. Vastklampend aan herinneringen…

Zonder mij als vrouw Ik zal mezelf wel redden Geen irritaties meer Geen spanning en geen tranen Die heb ik nu niet meer...…

Holle woorden van leegte. Het is vol, geschonden. Om nooit meer leeg te kunnen zijn.…

bij het water Prik de lat in de grond Geen zorgen voor later Nog een stap achteruit En dán maar hollen!…

Mijn sporen heb ik Achtergelaten in dit Blok hout, vingerafdrukken In de tijd die mijn bestaan Bewijzen, en elke steek Die mijn leven hakt in Wat ooit boomstam was Brengt mij dichter bij Mijzelf, de mens die Ooit ik was, en die uit Het niets geschapen werd…

Hij lapte 't 'em niet en ging hollen.…

zondagmorgen vroeg meeuwen drinken aan een plas de iepen zwijgen ik stap langs holle wegen er kraait een haan oproerig…

Men host, zingt liedjes mee vol holle frasen. In zaaltjes en cafeetjes wordt het heet. De een pakt buurvrouws borsten stevig beet Een ander neemt een vreemde vrouw te grazen. Maar na die dagen durende extase Als ieder weer zijn roes heeft uitgezweet Zal men om wat gebeurd is zich verbazen En doen of men het nu al niet meer weet.…

Door dralend stof van getroffen wijken, staren holle kinderogen. De strijd trekt helder aan ons oog voorbij, desgewenst in slow motion of uitzending gemist, maar de beelden raken ons steeds minder. Artsen klagen dat de hulp faalt wegens groot gebrek aan middelen.…

Kom, volg dan met malkander De grote Alexander Naar 't holle vat, naar 't holle vat, En houdt u bij het nat. ------------------------------------------------ Diogenes: Grieks filosoof (ca. 400-325 v.C.) Volgens de legende leefde hij in een regenton.…

tussen lege, holle woorden zoekt hij vergeefs naar volle zinnen verbrokkelt de taal tot eenzaam zwijgen spreekt zijn gelaat een woordeloos verdriet…

Zijn vracht steeds kleiner leger de woordvaten in de holle ruimen van woordschippers schip vaart hij voort.…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

Stom van het geweld en de klank van holle vaten lopen wij door de besmette straten Maar wie hoort in het hedendaags maatschappelijk gerommel de fluit de citer en de trommel?…

ik hou van jou met warmte en trouw zomerse hitte en winterse kou zalig beminnen tussen langs zingen over en door drijvende zinnen nu jij…

Mijn handen om haar ranke hals Haar heupen licht aanrakend Lach ik, flirt ik, dans mijn wals Volle lippen, zaligmakend Een spoor, waar ik haar juist kuste Haar lieve buik, oh, warme dijen Ik mag mijn hand daar even laten rusten Terwijl zachte lijven zich nader vlijen Ons ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen Mijn genot is hoorbaar, zo is…

Maar wát was ik graag: de vrouw onder zijn vrouwen... van wie hij het meest zou houden...…

soms ben jij een lief kanariepietje op een motorfietsfiets richting CS jou zien en je horen zingen echo’s van herinneringen tot je over een holle, bolle brug verdwijnt…