Alle inzendingen over WEERSCHIJN

cumulibetrokken toont zich de hemel deemster weerspiegeld in 't onrustige water.. waarin zeevogels wieken door golvende wolken uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

gedragen door vleugels van geloof, verder dan te sterven en dood te zijn kon ik wenen om je, mijn eenzaamheid want ik droeg je diep in mijn gelukzalig hart, mijn beste schemering ..mijn weerschijn, mijn stervende stap, naar het oneindige stoffelijke bestaan, dat nachtenlang aangebroken was.…

Jouw creatie straalt een Postuur van vertrouwen Dat lopend in het licht van de maan mijn hart als Een gek doet pompen daar Reflectie een logisch Gevolg is van de helderheid Die jouw zijn omarmt Jouw ademhaling als Vrijheid van dagen Die dus ooit verwarrend Liep, daar de schoonheid van jouw vormen voor eeuwig Staat beschreven en bovendien…

kille herfstdagen boven alles een zonnebloem daaronder sterft het…

de spiegel ziet mijn zee achter holle ogen tranen enkel slierten zeewier in mijn schedel ankeren verwaterd wrakhout vermolmt de herinnering aan uitgroei maar kiert naar buiten binnen rest slechts het grote geheel en ik ik at de dag die ziltig was…

Het kastdeurtje zwaait heel vroeg open: morgenrood glanst in wijnglazen.…

Zij is, ik ben alleen de weerschijn Zij doet, ik handel op haar woord Zij denkt, mijn peinzen slechts de scheerlijn Zij danst, ik wankel op haar koord…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet het weerschijn tekent de wand met dagen in jaren schemer en morgen…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet meerstemmig weerschijn tekent reeds de wand door schemer die eeuwig het daglicht tart…

De kast gaat open: rijen wijnglazen glanzen vol zacht morgenrood.…

in de spiegel van de tijd is verjaren tweezijdig reflecteren op wat je deed en wat je doet in een wereld die jij wenst in de spiegel van de tijd ont-wikkelt zich jouw leven magisch weerschijnend in door jou gevormde plassen waarin zich het verjaren tot toekomst laat kronieken van harte…

Wat als de dagen slijten en zij hun onvoorspelbaarheid in meerdere verschijningen aan de nacht doen rijgen is de lucht dan een spiegeling van wat wij kunnen zien.. dat deze grote verscheidenheid te omvangrijk is om te begrijpen dat het leven haar licht onder de oneindige invloed van de zon, de sterren en je innerlijk laat schijnen…

In de verte gloort het uitzicht over een Haagse gracht, nu gedempt en de idylle voorbij het getouwtrek aan wat overeind moest blijven, bood niet voldoende houvast aan de rust, ruimte en statigheid waarmee schoonheid is verbonden, haar weerschijn doet mij verlangen.…

balanceren op het randje van vandaag als een V van vuurvliegjes langzaam danst schaduwbeelden bestrijken morgen met hun zacht trillende glans wordt gisteren voorzichtig opgenomen in een werveling van weerschijn zij klopt op open deuren waar de chamsien haar letters licht…

Ons Samen zijn Gelukkige weerschijn Zo onwaarschijnlijk mooi De verschijning van het schoon Vertoont een verschijnsel als licht Een verlichtende zonneschijn Omarmt het lichtschijnsel Licht zonwarm mij Licht warmt hij Warmen wij Elkaar Blij Blij, een schijnbare vertoning van ons.…

en dan kust de zon mijn nederig land dansen witte wieven de wei in en uit wandelen koeien boven de nevel even later weerschijnen coulissen langgerekt de bomen tot in het water, willig treurend maar het land komt wel tot leven…

het licht is niet eigen als zoon van de maan weerschijn ik in de tweede hand woon ik in het tweede huis leef ik in de onderwereld protuberansen verkleinen mijn kansen mijn gelaat is pokdalig gekraterd de inslagen waren hevig en ergens rijdt nog een karretje rond gevoed door zonnecellen…

De dag begint, mijn Roos is naar Vicée Zij is in andere oorden nooit te laat Zij is met andere woorden zeer gebaat Bij tijd en licht - zij is de dageraad De weerschijn in een dauwdrop - een mêlee Van roze gele rozen in Vicée Een kleurendiamant, duizend karaat Rosevingerige opkomst boven zee…

Wandelend over de kade weerschijnen duizend en één lichtjes in het IJ grote masten torenen hoog boven machtige schepen die wereldzeeën voeren vuurwerk tovert een hemel vol met sterren ik droom jou mijlenver van hier door onstuimige golven naar Amsterdam gedragen…

Koolzaad teken ik tegen de weerschijn van de aarde als eenzaam geel in ’t zand ontkiemde in een grijze toplaag die eeuwenlang geconserveerd lag in het metersdiepe donker gekanteld en gekeerd draagt deze rusteloze grond de zonzij van een natte lente een solitaire plant als brandstof van een vreugdevol moment…

nu dat dit kindje dan geboren is bellen losgebarsten zijn in - wat men noemt – de stille nacht sta ik mij het wachten toe een straffe wind slechts in de rug maar niet als steun of zacht de dreun komt achteraf- zeggen ze nou ja – wellicht - richt alles op zo’n laatste dag zich tot de weerschijn van het vuur dat werkt in mijn gezicht…

Weerschijn van toekomst, streling van bekentenissen bekleed met woorden. Tijd vergelijkt zich in versgeaarde wegen, er is niets dan tijd.…

lief, mijn lief ik moet je, wil jou nog beminnen rond de maanlach bij de roep van de uil het blinken van de grote beer lief, mijn lief ik zie straallichtjes een weerschijn langs het hemelsbaldakijn o, hoe vertel ik jou… van de betovering hoe een nocturne mijn hart bespeelt duizend noten in een schildering geluksmoment in…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

in de stil gebleven lucht bewoog iets niet vanzelf, niet zonder kleine voortgezette trillingen door tijd en de glans van weergaloze weerschijn uit kortstondig licht gevangen, kleurrijk tussen bladeren en een oud gebaar aangeraakt door zachte adem gleed een klein kristal tot aan een ander, tikte tinkelend en daar opende geluid een…

ik verf de koeien groen als weerschijn van hun thuis de luchten Ruysdaelblauw gegrond met wit van dauw bloed wordt Dalirood als monding van de dood rozen vlijen op een grond -weet dat drie d verwondt- geheel in lichte toets niet hoorbaar pianissimo klavier gelijk doek en ezel zit ik hier morgen haal ik het van papier…

Zij sterft daadwerkelijk bij dageraad als weerschijn die de ganse nacht optilt, een rode sluier die in ’t wit vergaat Aurora die het wildste hart verstilt.…

Met een ingetogen gezicht kijkt zij schuin naar beneden en ziet haar zelf niet verlegen weerschijnen in een plas water. Haar mascara druppelt in een verduisterde plas terwijl haar rode avondjurk het gevoel geeft als een kater. Als een donderwolk verrast door een ademhaling flits haar een close-up van grenzeloze openheid.…

als warmte het hart verlicht de geest zijn heugelijke ronden danst de pauwenveer op het bed betoverend glanst dan schrijft de poëet zijn lentedicht bloesemzinnen schakeren bij het ontwaken de dageraad schetsen de hemel in goudbrokaat een weerschijn laat de aarde floreren de pauw waaiert haar kleuren rond als een weelderige vlag de dichter…