Alle inzendingen over WEERSCHIJN

Wat ik nog zie ben ik niet meer slechts een flauwe weerschijn van oud licht dat me is gegund.…

In je weerschijn veer ik echter op keer ik terug in volle bloei vlechten onze lijven een rozenkrans slaan we het kruis dat ons bestuift. Dan treft liefde ons beider hart, smelt de rozengeur van overgave.…

Later Die morgen lijf vol lust 't Verdriet van uiteen Met gebiggelde, maar bovenal zoute Tranen die blijven gaan hoewel 't tempo door verstening wordt vertraagd Slechts ten goede Daar in genevelde dampen zonder gloed Weerschijn dus voor altijd in krochten schuilt…

Je krullen dansen als prettige getouwde harlekijntjes die de zon vangen weerschijn van vlaagjes blond weerkaatsen in het licht met lichte tikjes schouders raken het weerbarstige van je gezicht als kleine wondertjes omtoveren in een glimlach terwijl ik jou schrijlings voorbij wandel zodat onze armen elkaar raken je passen versnelt…

ik de dunne druppels geringste greintjes moed en hoop wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst gelijk een dagboek uit het heden met woorden als goede vrienden in weerschijn…

weke vraagtekens als ik door mijn weerschijn zie totdat de wereld weigert in eclipsen te ontstaan smal, eenzijdig en onheus echtheid weert me rechtstreeks uit dit zijn nochtans wezenlijk als wie ik ben als mens of vrouw of soms -als man trouw aan diens scheppingsdrang lichtvoetigheid verzwaart indien mijn tenen eigenheid ontkennen…

Hardheid glanst Donkerte verzet zich Weerschijn roept zwart op: de maan zoekt een rivier in de zwemmende nacht Het huis is vensterloos De bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig…

ik gaf je wat wind om te spelen wolken zo dat je je niet kon vervelen je vlocht ze in het blauw van de lucht rondde ze met donker en wit in hun vlucht zag het moment dat ze botsten, in je ogen de weerschijn van bliksem toen donders luid losten je stapelde buien hagelde wit en voluit joeg met orkanen de regengordijnen vooruit…

Meer zonder licht, maar niet zonder weerschijn, want water weet, waardoor dit weerzien dat mijn leven lijmt – de gebroken druppel opgenomen ankerketting…

Lente heerst wrang, maar ik heb in tranen jouw lied bewaard, door alle lusten heen: kristallijne weerschijn, vrij van wanen, gelouterd door elk feit van het gedane, eisende slechts 'n gebed om de aarde.…

Later die morgen lijf vol lust 't Verdriet van uiteen Met gebiggelde, maar bovenal zoute Tranen die blijven gaan Hoewel 't tempo door Verstening wordt vertraagd Slechts ten goede Daar in genevelde dampen zonder gloed Weerschijn dus voor altijd in krochten zich schuilt…

Het is helaas de weerschijn van de realiteit, waar hete as gloeit in de moederhart der dichters, waarin de taal jongleert in de blinde anonimiteit, zich niet bewust zijn in de wetenschap waarin zij denken heer en meester te mogen zijn en waar alleen zij de ruggen rechten.…

Dank je wel, in wie jullie geweest zijn, voor mij, met onvoorwaardelijk gevoel, mijn leven is voor mij zorgeloos perfect, in wie ik geworden ben, met weerschijn. (ouders leggen een basis..met gevolgen in jouw leven)…

Soms draagt er een al Sarons rode rozen, Hoog op zijn schouders in een rieten mat; De open weerschijn doet de mensen blozen Die hem geheven kruisen op zijn pad.…

snakt moeizaam naar een kleine dronk, ze klonk zo stroef toen woorden uitweg zochten buiten, in de kilte van vandaag laat ik ze graag hun gang weer gaan opeengestapeld staan ze toch te wachten tot hun korte duur -slechts wetend- uit mijn stemvorm barst een lach, een traan en duizend hartsmomenten, kom ga negen rozen plukken uit de weerschijn…

Alleen de weerschijn Van 't avondlicht? Was 't de gedachte aan Iets liefs van weleer? Of een verwachting -? Ik weet niet meer. Een vogel nam het Mede op zijn vlucht En droeg het ver heen In de avondlucht. Een dood blad nam het Op zijn stille vaart En droeg het neder In 't stof der aard.…

Ergo, het is de weerschijn van de realiteit, waar as gloeit in de moedertaal der dichters, waarin de knechtschap verteert van geblindeerde anonimiteit, in bewustzijn van de wetenschap, waar zij heer en meester zijn, waarop zij hun ruggen rechten.…

en onbestemd in eukalypta's duisternis verborgen zwijgend houdt de achterkant der maan als nachtwacht moeder aarde in haar greep als langs de zeeën tot de verre kim er vonken gloeien bij de oosterpoort die kale rotsen van takla makan in lichterlaaie zetten, woeste hoogten van lhasa, tibet en de himalaya's in roze gouden gloed laten weerschijnen…

Ik ben gelijk een smidse verontrust, Mijn hartslag hamert en mijn aandacht boort; Mijn ogen zijn vol weerschijn en vol gloed, Mijn liefde arbeidt in een zuil van vuur, En langzaam uit mijn hunkerend gemoed Onthult uw beeltnis zich naar de natuur.…

uw wandeling in het winterlicht ik kan er niet omheen de triestheid raakt me gaat me door merg en been een zilveren weerschijn zie ik op uw haardos landen het spreken van de jaren plooit zich op nijvere handen rond schuifeltraagheid de diep gebogen rug uitzien naar is er niet komt niet meer terug uw oude jas hangt zwaar doordrenkt…

Hoe schoon is glans van je eigen weerschijn In immer zwijgend water of spiegelglas Daar waar geen spoor van rimpeling kan zijn ’t Anonieme, waar nooit zelfreflectie was Nergens spiegelt men beter dan in oppervlak Glanzend beschenen door stralende zon Pas dan voelt men zich werkelijk op ‘t gemak Gestreeld door zelfzucht als een warmtebron…

Als de maan het hoogste punt bereikt valt weerschijn in twee felle ogen worden blikken omhoog gezogen naar de hemel waar zij lichtend prijkt. Het snel kloppend wolvenhart versmelt met de diffuse gloed van boven huilend kan hij enkel vleiend loven als hij zijn liefde aan haar vertelt.…

Ik wil de grond niet waterpas maar wel met hellingen en dalen waarin mijn stemmingen weerschijnen. (tweede prijs in de wedstrijd "Dichter bij de Vlaamse Ardennen", georganiseerd door het samenwerkingsverband van de bibliotheken uit de Vlaamse Ardennen)…

Lente-ogen, waar 't lentzonnetje in gaat schijnen, Zodra de wimpervenstertjes ontsluiten; Spiegeltjes klaar die geen menswereld buiten, Maar 't eigen lentezieltje doen weerschijnen, Zo rustig rein dat ze in hun kristallijnen Glanstoverkring al 't duistre buitensluiten; Boodschappertjes van heil die zachtkens stuiten Verbitterd woord van…

de wind en wereld zoals wij hem altijd hebben gekend, om zelf nimmer aan het firmament te verrijzen, scharniert een stilte van victorie luid over daken,loyaliteit in de windroos van geduld, staat hij fier aan top, weigert klachten uit de krop te slaken, arrogantie straalt uit z'n virtuele vrijheid en blikken veren en de kop, weerschijn…

Daarachter in een dal tussen hoge gevels en spitse daken steken minaret en kerk de vingers vermetel op om als hun God het wil - als enige - de hemel aan te raken, in de witgevlokte najaarslucht, het haantje draait beducht op het kruis zijn ronde in de weerschijn van de halve maan, het lijkt of zij beiden een val hebben gezet om mij in dit…

dat rust in de palm van mijn hand breekbaar als de iele eerste lentebloemen die ik zou willen plukken schikken in een siervaas wondermooi als de lente zo noem ik jou je weet me te raken als de waas op de wei druppels prille morgentijd op een bloesemschoonheid ik laat je gaan, ik houd je vast als de schitter van een kelk een weerschijn…

lange routes heb ik gelopen langs paden die me lief zijn bomen die me beschermden tegen soms te felle weerschijn voorbijgangers die naar me lachten kregen een stralende lach terug naar tegenliggers die dat niet deden knipoogde ik heimelijk achter hun rug blindelings kende ik de wegen die leidden naar verbondenheid als de nacht eens iets…

Geef het zachte weerschijn van de maan, geef het wolken die gelaten drijven in de kille lucht van uw bestaan, kleedt dit naakte leven met uw Duister aan. Goede stille Nacht, het wil de luister van uw leegte. Het wil met U de werelden tot stilstand toe bewegen, het wil in U de eigen taal niet meer verstaan.…

Haar lange bruine lokken, vurig koppig en tegelijk zo zacht, Vanavond netjes, glanzend, boven haar schouders omhuld door zacht katoen - weerschijnen samen met haar jonge mooie kleren, en de glimlach rond haar ogen, de zachtste schittering in haar blik, mild, onrustig soms, vrolijk en met vrouwelijke kracht, is zij de Koningin van…