Alle inzendingen over Wit

grenzen van deze eindeloze stilte, de stilte van de diepe midwinter, van verlangen naar zachte voetstappen, dat stille hunkeren, onbenoembaar, naar het gekraak van verse sneeuw, dat heldere, zachte, witte knersen, teer en erotisch, verlammend, koud, stil en zo meedogenloos…

werk, de koude wind en de ruzies, maar ook de bankkosten die weer worden aangerekend - een kleine vergoeding omdat we het zo goed hebben en zonodig geld uit de muur moeten kunnen halen om weer wat uit te geven - maar er is ook de zieke buur en het kleine kind dat de dupe is van de scheiding van zijn ouders; er is de zon die schijnt over de wit-beijzelde…

in beperkt schijnsel van de toverlantaren zag ik destijds als in een stripverhaal de beelden voorbijkomen van Stan Laurel & Oliver Hardy als brokkenpiloten zelden heb ik later nog zo ademloos genoten als toen in die duistere achterkamer bij het avotuur in zwart/wit…

met de nacht voorhanden tussen zuivere zilte wind en jouw haren, kalmeer ik praat tegen je huid leg knopen in het wit 't is den morgen van dauw en jong gras van vrijdagliefde, grote ogen besneeuwde telefoondraden die ons samen bedekken…

ik was in de ban van vorm en kleur zij inviteerden mij als hun penseel mijn beitel bleek te scherp en agressief claimde teveel ruimte in een brok graniet bij het sierlijk transparante van glas was het de warmte die ik niet onder controle had ik wist altijd al garen te spinnen tussen het witte linnen in mijn schildersatelier…

Met een zak vol geld en dan moeten plassen Is dat nou de term geld wit wassen?…

ik had de luiken van mijn comfortzone gesloten verstoken van buiten hield ik herinneringen in zwart wit tegen het steeds donker wordend licht hagen en struiken groeiden woekerend dicht in hun wanhopig zoeken naar de laatste streepjes zon herfstte het groen in schaduw alom ik weet van buigen en barsten heb mij eindelijk vermand ben uit…

Zoveel wit op dit papier, geen sneeuw gevallen, niet te tellen wat ik droomde ver van hier. Maar een Kind verhaalt de aarde: vol van waarde is elk leven hier.…

hij bezat de zwepen Iedere slaaf kende daarvan het klappen Vooral wanneer hij trachtte te ontsnappen Menige rug had littekens en strepen En vele oorlogen en eeuwen later Is er zowaar een zwarte president De ziel van Lincoln zingt nu permanent Leg neer Afro-Amerikaan bij ‘t water Uw schild en zwaard en heel uw zware last Trek aan het witte…

op een presenteerblad in drie delen wordt hij aan het Nederlands volk getoond ’t kan nog net voordat hij wordt gekroond je hoeft je bij hem nooit te vervelen maar helaas voor de prins van Engeland strijdt hij gelijk Don Quichot op Rosinant Betreffende de driedelige BBC documentaire over Prins Charles, kroonprins van 60, waarvan donderdag…

Soms wordt de maan tergend wit zijn de kraters bloemen in het zand verdord zoals de dood van deemoed spreekt ebt het water weg en blijft het land mijn heldendom nu schuift er een schaduw over de zwarte akkers en het besef dat mijn tijd zoals de nacht voorbij glijdt en onrust me verblijdt met gulzigheden van deze nieuwe tijd het sterven…

Witte en gele kransen op de haren waren, toen de rei van kindren zingend ging voorbij. O dat lichte dansen, meisjes, blond en blij, ’t leeft in al mijn dromen, vreugd is mij gekomen in het onbekende mooie mei- getij.…

Als toen nu was, en wij van toen waren, wat dan? Ik, als frank en vrije boerendochter jij, als de koene ridder met een zoveelste standenverhaal als liefde cliché was, en ik er wel hield van die te doorbreken, wat dan? wanneer muren niet langer huizen maar obstakels zijn met een zoveelste moeilijkheidsanalogie als ik terug…

Jij staat, o prachtig bosjuweel met rode hoed getooid, met hippe, witte stippen besprenkeld en bestrooid op stevige voet van wit fluweel te schitteren in het groene mos of simpel tussen laag struweel als pronkstuk van het najaarsbos.…

wit doorschijnend, klinkt helder fijn verbrijzeld je bittere lach ... poreus...en smakeloos van klei de voornaamste ziel, ik voel wat ik wil zo onaantastbaar vervaardigt, de exclusieve waardigheid gebleven, gebrand en toch verheven..…

'n schone witte gaat voorbij aan de schoonheid van haar spiegelbeeld het oppervlak rimpelig zo golft ze zachtjes haar toekomst tegemoet…

er is een witte engel voor mijn raam geland om mij te leren vliegen haar vleugels wijd gespreid houdt zij mij bij de hand In oogverblindend vurig licht groeit zij door mij naar buiten als universum strekt zij zich uit waar van wortel tot oneindig liefde het enige is dat telt…

nog in schaduwdromen klimt bewogen schijn zich vederlicht omhoog langs bomen laat de kruinen in maagdelijk witte sluiers schoonheid prijken veel te mooi om te blijven wanneer leven zich in uitgesproken grijs zal opengooien…

dichterbij het eiland gekomen volgt de betovering, het varen door de archipel Mijn ogen glijden over de witblauwe huisjes Ervaren de serene rust in dit wondere schouwspel Deze magie heet Santorini Het dorp waar de tijd geen tijd kent Een schat verborgen in de Egeïsche zee De smaak van souvlaki je verwent In deze azuurblauwe wereld zie ik een witte…

Ik zag hoe je danste in het witte licht, Je danste op een mij onbekend lied. In verwarring keek ik zwijgend toe, Voelde een pijn die niet over ging. Ik voelde me alleen, alleen en moe, Ook toen ik nog aan het leven hing. En ik zweefde, zweefde in het niets, Alles om me heen leek te vervagen.…

verzand in diepere lagen verloor ik allengs grip op dagen liet wind en regen lang begaan ontblote wortels bleven nog reiken naar houvast in dit woelige bestaan en moeizaam vaste grond hervonden vertakten zij naar zomerend licht sterke seringen kwamen in zicht vragend om voeding voor groei vanuit een eigen drang tot bloei voorbij de groene…

herinneringen sneeuwen nog niet erg hard maar wel gestaag de zuivere kristallen die het binden blijven helaas erg vaag ze stuiven en dansen ongrijpbaar door wind speels als de lach van een kind alleen in luwte verpakken ze langzaam het zijn binden is moeilijk te vatten vragen blijven niet aan het antwoord haken onzekerheid valt als een wit…

er meer tussen zwart en wit in de smeltkroes van diversiteit, maar dient na elke misslag, het uurwerk van de hoop te worden herijkt.…

onverschillig de bomen doch de eerste vallende eikels maken het verschil in een aflopend seizoen 'alles wat valt' heeft zijn tijd gehad mompel ik zacht herfst zucht als een kille afmaker door de kruinen van de bomen regenval maakt met gevoel voor drama het plaatje compleet voor een foto in zwart/wit…

zag beelden gaan wapens in de aanslag blik op god en vaderland alleen de benen bleven staan zij vielen niet in brokstukken uiteen sokkels tonen slechts wat rest hun duizend witte kruizen het veld van eer gedecimeerd tot kaarsrechte gazons komt om in naamloze herinnering…

pas op de zomerdag is de laatste sneeuw rond zijn hart langzaam gesmolten heeft zijn ziel vrijheid gekozen uit een lichaam gedragen door het wit van talloze rozen volwassen zwart naast het speelse licht dat de kinderen dragen als hij wordt begraven pas later komen het besef en de vragen als zijn ogen en lach weer leven in hun…

zijn gevuld met al die dingen die ik nog zou willen doen ‘k ben laaghartig en armrijk geschoold desondanks draag ik mijn lot in vuistgebalde handen en laat het noeste werk over aan jouw begaafde verlangens de tijd mijn lief, de tijd strijdt tegen het hekwerk waar mijn hart zwaar tegen leunt en waar vreugde is ingelijst in het blanco wit…

Er klopte iets niet in het verhaal van 't bijbelse Laatste Avondmaal. Men vond nu secuur de dag en het uur. Maar wààr liet men de Heilige Graal ?…

de bloesem kruipt uit winters blad toont ons kristal bevroren pracht de ochtendzon scherpt rood op wit ontdooiend in het voorjaarslicht de aarde warmt in zacht ontluiken begeleid door vogels die al volop lente fluiten…

even plotseling als ze kwamen zijn ze weer verdwenen 'de witte wieven' hier in Twente heeft men er mee leren leven (zelfs tot folklore verheven)…