Alle inzendingen over avondlucht

Vreemd: haar figuur zo jong en fijn-gebouwd Doet niet de wilde hartstochten opbruisen Van wie haar zoele heerlijkheid aanschouwt Doch voert zijn denken naar een land van droom Waar langs een weg de hoge bomen ruisen En de avondlucht vervuld is met aroom.…

Voor paarsblauwe avondlucht zie 'k uit mijn raam, Als ijle veren, in de grond de stelen, Stil hun gewelfde pluimen, mijn abelen, Abelen, grac'lijk edel als hun naam, Die 'k niet kan zeggen, zonder hem te strelen Met voorzichtige lippen; ja, ik schaam Me half, dat niet, muzikale Calame, Mijn taal hem schild'ren kan met klankpenselen.…

wanneer de stilte van de tuin zich nestelt tussen mijn twee oren gelijk vleugels van een duif ontmoet ik je op de weg waar waarheid en leven bomen zijn vereer ik je met de mirre van mijn diepste binnenkant -nog luiert het licht op struikenbladeren terwijl het beeld van de avondlucht bibberend blijft hangen- vereer ik je met de…

Voor avondlucht niet langer bang, neem ik vast afscheid van de dag die als een zomer languit lag voorbij de tuin, voorbij de gang. Met zoveel bloemen uitgestald als een ruiker in het paradijs, win ik opnieuw de hoogste prijs voordat de nacht vervolgens valt.…

Zuiver en helder klinkt het in de avondlucht: "Hoe zachtkens glij-ijdt ons bootje". Mijn herinnering gaat verder: Ik zie je zitten, Je kijkt me aan Je speelt voor mij. Je ogen lijken groen in het rose licht. Je weet hoe diep je me raakt, Ik wil me aan je voeten werpen Mijn hoofd in je schoot verbergen. Ik doe het niet...…

Zacht paars randt de ijlblauwe avondlucht, waar al het eerste twinkellichtje draalt, geeft het bos koele huivering, die verhaalt van het pas ontwaakte bomengerucht. Schimmige armen zwaaien met lichte zucht; verlangen ruist voort, tot het vredig daalt.…

We likken vette vingers, zuigen onze monden vol koude avondlucht. Het is november. Traag fietsen we naar huis en horen slechts de natte weg, het klappen van late duiven, een verre klok. Deze avond is van ons. Nu rust je bij het haardvuur en in je haren speld ik dikke krullen. Slapend tikken naalden de tijd vooruit.…

Klap - wiek klap - wiek doet het vogeltje, toerend door de avondlucht. Zoekend naar een torretje, een mug, een mot of vlieg. Dit alles bij een zonnetje, dat afscheidsrood ter kimme neigt. Na het suizend zoeven langsboven dimmend licht, gaat ons kleine vogeltje - de trek gestild, de dorst gelest, op weg naar rust, naar vaste stek.…

In de tuin geniet het paar van stil bestier der vroege avondlucht, bezadigd en zoel; roze wolken minnen hun enig doel: traag voortgaan onder ijl blauw, van ver naar hier.…

Mijn geest volgt nu de ganzen op hun vlucht en mijn gemoed de donkergrijze avondlucht: want hier in Beek waart Katharina rond!…

En bij het rijzen van de scheemring lag hij in het gras naar de avondlucht te turen; een afgrond leek de tuin, berghoog de muren, zwart van klimop met stoffig spinnenrag; het leek een put, waarin de lichte dag op ’t donker dreef, vol schimmige figuren; enkle geluiden van de naaste buren plonsden als steentjes d’rin: een naam, - een lach.…

niet de zachtroze volheid zich dartel verspreidend in de aanwakkerende wind de prunus pruilt verblekend tijdens het seizoengebonden verlies van de bloesemdracht het enkele bloemblaadje dat zonder aanwijsbare oorzaak later (of eerder) het luchtruim kiest stuurloos niet weet waar te gaan besluiteloos avonturiert in de versomberende avondlucht…

Vol gloed en leven is Antwerpens avondlucht. Daartussen verrijst een eindeloos lange schim: vage kathedraaltoren. Regen slaat het raam, valt al sneller en luider in angstwekkend grauw; verspreid zilver in de lucht haalt me even naar buiten.…

ze noemen ons kinderen van de nacht als de zon ondergaat komen wij tot leven overdag is het overleven in ons werk van negen tot vijf we behoren tot de nacht omdat het leven dan lacht in de koele avondlucht ademen we vrijer we kunnen nauwelijks wachten tot de schaduw van het duister het licht bedekt onze dromen en verlangens schijnen uit…

zijt gij een heuker die als bij een dompige neveling aalwaardig uw grei vergaart genaak mij niet, gij Brutus gij onthoudt zich van gemenstig gedrag ik vertrouw nimmer uw geplogenheid slechts hervallen in uw zwartigheid is uw streven onbekend zijt gij met nederigheid gaat derhalve hene bij de aanbraak van de avondlucht…

dwaze beddendans ja hier, o daar nee; met mijn snelheid is`t lauw kans `k besluit nu tot een compromis ga rustig liggen en vertrouw jij zult niet steken dan ontzie ik jou twee zijn er over een gerede kans op een gezin na deze zomerdans opgaand in elkaar dichter bij het vormen van een paar ik volg het spel tegen de lichte avondlucht…

Een stukje wereld in een regenboog: Wat boerenhuisjes en een korenveld, Waardoor een sidd’ring vaart van vochte wind, Een klompje bomen, wier zwaar-tintig loof Met forse donk’ring uitstaat tegen ’t licht Van de avondlucht, mat-blauw met zweem van groen; Een eindje hei als smeltend violet In zachte hulling van omwaad’mend paars, Een heuveltje…

Waar 't voetpad langs de heining vlucht Door beemd en weide heen, Daar zit ik soms in de avondlucht Gans stillekens alleen. De krekels zingen daar in 't gras Hun allerschelste toon, De muggen vinden wis de bas Dier zangren wonderschoon.…

rustig hart het kijkt naar de gesloten tinten wall van zoete toekomstgeuren het overdonderend succes, verveling waarvoor woorden ontbreken in kleuren van de muur ramen en deuren bepalen, geven prachtig grote stukken van het uitzicht van een huis, ongeopende deuren, welk in je ziel donkere uitlaat vinden zoals de verzuchtende onaangeroerde avondlucht…

Ze dwarrelen en botsen door de koude avondlucht en komen uiteindelijk benee. Met een donzen wit tapijt wordt het groen van de natuur bedekt en geluid gedempt. In de verte, goed verscholen, houdt een jager zij jachtgeweer in de aanslag, stevig omklemd. Een hinde, steekt haar natte neus snuffelend omhoog.…

Sinister zwart tekent hij zich af, tegen het rood van de avondlucht. Zo stil is het, na de hitte van de dag. De blauwe regen voor mijn venster, staat daar roerloos groen te zijn. Een zachte koelte brengt langzaam wat verfrissing na een dag vol zonneschijn. Hoe heerlijk is het nu buiten. alle geluid is verstomd.…

Zwermen vogels kleuren blauw de avondlucht. Haat blaast zwarte wolken naar een barre kust. Vriendschap keert zich om, verhardt tot lust. Het herkent zich in het wit van de geraamtes. Het vindt vrede slechts in tederheid, bij het zachte wiegen der gladiolen in de geile lentewind, bij bomen die de hemel blad en tak aanreiken.…

O, groene bies, bewogen In de onbewogen avondlucht Door ’t vallen van een beukenvrucht, Door ’t suizen van een vlindervlucht, Door ’t koeltje dat uit ’t Zuiden zucht, Maar tot de grond door ’t stormgerucht Gebogen! O, paardenbloem aan ’t bloeien!…

Het is een wonderlijk zicht om hun ontwakend licht ver weg van dichtbij mee te maken in het donkerte van een sluier Onlangs heeft men afscheid genomen van de zon bij avondlucht die zich graag laat vullen of voeden met fonkelingen in klein- en groot formaat.…

De eeuwenoude kastanje, zo groots en wijds, tekent zich majestueus af tegen de avondlucht, een subtiel vleugje van witte zoete jasmijn, plaagt en prikkelt het intens verlangen naar een tere, zachte, zoet geurende jonge huid, terwijl de witte Poolster glanst en blinkt, ach, de Poolster, ze is klein, zo onopvallend, maar ze bepaalt nadrukkelijk…

Wij vulden met ons beider leven De dommelige avondlucht, Tot wij verwonderd staren bleven: - Een stip kwam naar ons heen gedreven - Een nevelige vogelvlucht. De lucht hing vol van purpren vegen - Wij voelden ons zo vreemd te moe, Was het een vlucht -?…

Het is midden in de nacht Ging best wel laat naar bed En toen, heel onverwacht Hadden ze mijn schuur in brand gezet Mijn zoon werd wakker van de lucht en keek in huis en toen naar buiten Rood kleurde de avondlucht De Brand was niet te stuiten In mijn nachthemd wat ik aan had vloog ik naar mijn andere zoon Er Uit!…

De weg van voortgang, van gouden avondlucht prees zich mooi .. de sterkste positie valt vaak op het einde luistert ademloos naar de zang van engelen en dwingt met gebogen hoofd het antwoord op knieën tot inkeer.…

En met een rilling, mijn gezicht tegen je stevige volle borsten werd ik wakker van de koude avondlucht. Dan, na een trappist of twee, heerlijk opgewarmd, zo samen in jouw sponde, wachtte je op wat komen zou en deden mijn vingers weer de ronde langs alle lijnen van je prachtfiguur.…

Reeds welkt de peerlemoeren Tot bleker avondlucht. Zij talmen aan de toog Van 't open venster, waar de donk're olmen lijnen.…