POOLSTER

De eeuwenoude kastanje, zo groots en wijds,
tekent zich majestueus af tegen de avondlucht,
een subtiel vleugje van witte zoete jasmijn,
plaagt en prikkelt het intens verlangen naar
een tere, zachte, zoet geurende jonge huid,
terwijl de witte Poolster glanst en blinkt,

ach, de Poolster, ze is klein, zo onopvallend,
maar ze bepaalt nadrukkelijk het noorden,
ze blikt triomfantelijk vanuit dit firmament,
en lacht stilletjes om die onbeholpen steelpan,
die zich, slechts zes eenheden verwijderd,
krom en gebogen voordoet als de Grote Beer.

Welke god heeft dan zo zijn sterren geplaatst?
Zonder enig gevoel voor ruimte of kracht?
Dit wezen,deze mens blikt in een late zomernacht
ver naar boven en proeft stilte, verbijsterend,
en verlangt intens naar verre dromen,

ik drink mijn laatste glas, blijf maar kijken,
ik voel de grote kracht van stille sterren,
ik voel me voor één moment nauw verbonden,
met die allereerste, dappere kapitein,
die zonder kaart,zonder kompas of wetenschap,
vol vertrouwen, koers hield op de Poolster.

POOLSTER

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 18 stemmen 1.202