Alle inzendingen over avondlucht

Nog trekken de zware wolken in ons bestaan haar sporen en woorden die als dolken mijn diepst wisten te doorboren, joegen mij steeds op de vlucht, de thuiskomst werd steeds later en in de spetterende avondlucht gevangen in mijn eigen theater, werd mijn pad van tranen zwaar. Ik volgde de dood en toch dronk ik door zonder bezwaar.…

De scharlaken avondlucht omfloerst de laatste zwaluw zuidwaarts gericht in volle vlucht verdwijnt ze vleugelend in de schaduw Alleen de nevel kan verhalen waar haar gezang verstomt waar ze zwijgt in alle talen totdat de dageraad weer komt Het paard hervat het grazen al te donker voor galop.…

ik ruik geen zoete avondlucht langs het pad dat oeverloos mij de verte aanreikt die ik toch nimmer had kunnen belopen er grenst tijd veel tijd aan de meerpaal van mijn schorre gedachten, want hoe zilt mijn adem ook de zee verwacht, drijven dijken als valse gronden door de sluizen van mijn knuisten…

Vleermuis, met uw vlerkjes slaande, Door de avondrust, Nederwaarts en opwaarts gaande, Vast en doelbewust, Gij, het enig ding bewegend In deez' avondstond, Met uw zwart figuurtje tegen 't Glanzend hemelrond, In de lichtgevulde, klare, Diepe hemelkom Lig ik peinzende te staren Bij de stilte alom, En der dingen roerloos wachten Onder de avondlucht…

Onstuimige zee wast in wollige golven uit de gouden bron ~ Boven drijven langs gouden bijen wolkjes blauw mondjes blazen dauw ~ In rust op gonzen van de golven drijvend mee schelpen rinkelen ~ Glinsterend water waterbellen vol muziek spiegelt zeeklanken ~ Lichte bries vervoert avondlucht bij windgetij…

Blind, onbesuisd raakt hij juist in een dartele vlucht door zwoele avondlucht dodelijk verstrikt in het web van de spin. De eindbestemming van de vlinder wordt het vertrekpunt van een verslinder.…

Niet alleen de leeuwerik met z'n doldwaze vluchten of de nachtegaal met z'n bekoorlijk gezang de merel die tegen de late avondluchten jou doet luisteren onder lichte dwang Nee geef mij ook maar het gezellig kwetteren van de mus of de brutale herrieschoppende spreeuwen Maar bovenal het koeren van de houtduif die je 's ochtends je slaap doet…

trots staat nog het silhouet tegen de koude avondlucht waar schrale zon contrasten van immense verwoesting laten verbleken zo dat warmte van binnenuit geen kleuren meer kunnen geven waar alleen het zinloze gedonder van de inslagen de dood doet leven in verscheurde kleding die kapot wappert in de verdere ver ontmenselijking…

Kijk, de avondlucht is bijna rood ben je mal, de lucht is blauw hoor je de kikkers in de sloot dat zijn padden, gekke vrouw. Mannequins zijn dun, niet mager een kleine kilo is bijna twee pond 'n valse kraai zingt hoger, niet lager zijn "wijsheid" snoert haar de mond.…

De Pont Neuf, waarop jij snikkend naast mij liep omdat je weer eens, de verkeerde schoenen aan had, zag er prachtig uit in de avondlucht. De grote rondvaartschepen gleden hel verlicht over glinsterwater. Jij weigerde om door te lopen en je deed je verkeerde schoenen uit. Wat ik best vond.…

De winden zingen ook en zelfs de avondlucht; Wat plots in ’t water dook en wat onhoorbaar zucht, de vogels in hun spel, de bloemen in de wei, zij allen weten wel als ’t purper van de hei dat alles zingt zijn zang, heel dankbaar om ’t bestaan. Mocht ook mijn leven lang De Heer mijn lied verstaan. Naar Guido Gezelle...…

Als een frisse douche tijdens een hete zomerdag Valt de koude winterlucht om mij heen Als om mij af te koelen na een verhitte dag op school Spoelt de frisheid mijn zorgen weg De rijp op de bladeren van het gras Doet mij denken aan een nieuwe morgen, terwijl het alweer avond was Door die frisse avondlucht Loop ik nu alleen naar huis In…

het groen heeft zich verzoend met dat wat onvermijdelijk is het bloeien gaat verkrullend onder in deze klamme avondlucht stil is mijn hart van weten dat alles klopt ten spijt en deze wens niet willen kan natuur, wie kent zijn wetten?…

Samen kijken ze naar de avondlucht en drinken een glas wijn Ik kijk naar jou en wou, dat wij die mensen konden zijn.…

podium van vergeten goden coulissen van versluierde mist hemel van bewegende sterren weten dat jij alles wist wachters van geketende vrouwen wespen in de avondlucht waarop kan ik nog vertrouwen mijn leven zweeft in vogelvlucht de tijd is niet te vangen eeuwen zijn voorbijgegaan wolken aan een zwarte hemel drijven nu voorbij de maan…

avond valt, de hemel kleurt sporen van wit in 't blauw oranje en rood gekleurde wolken een Engelse roos in mijn tuin geurt genieten vanavond in de warme avondlucht damp stijgt op vanuit de aarde in de verte klink het geluid van een tractor kraaien vliegen over in snelle vlucht nog even dan is het met de zomer gedaan zullen vogels zich…

donkere strepen in de avondlucht ik wil ze breken samen op de vlucht de horizon voorbij dan is er eindelijk weer ruimte voor jou en mij samen in een wereld voor ons beiden zonder maatschappij waarvan jij je al zo lang bevrijdde maar jouw paradijs bleef leeg geef lente weer een veeg ik heb de lucht gekraakt in zachte warme zinnen…

M'n lief, de avondlucht kleurt gloeiend rood. Ons wacht een stralende en zwoele nacht. De ochtendzon zal warm en teder zijn. Dus leef, m'n lief, naar dat wat je verwacht. Aan alles komt een eind: ook wij gaan dood. Maar als na herfst en winter lente lacht, dan zit er toch een kring in 's levens lijn.…

't Oneindige dat ons vervult is als het even licht zijn nog van de avondlucht.…

De vermaarde beroemde rozen wensen niet te wijken, ondanks hun doornen niet rozenvariëteiten schitteren voorbehouden vol betekenis in het avondlicht der zon de koele frisse avondlucht, begon zwijgend als een bries met wereldallures, de vele kleine webben van spinnen te tonen de bijhorende kleine cirkeltjes een voor een krachtige…

hooggezeten Neptunusbeeld dat men ziet met de ogen van een pas ontwaakte slaapwandelaar zwijgend kijkt de baardige zeevorst langs schimmige gevels ergens onder zijn geweldige troon murmelt een watervalletje vertolkt bedeesd maar welluidend de onbekende gebiedersstem: hier geen dubben of beramen je slechts verwonderd toevertrouwen aan avondlucht…

mij onzichtbaar ook verlaten Als ik er kom en mijn verleden naspeel Kijkt alles me bevreemdend aan met steeds een nieuw gezicht Alleen de kerk en de rivier Alleen de oude maan en bomen zijn nog hier Als ik er kom smaakt alles naar een onvermijdbaar later Ik wacht dan op de schemering die langzaam alles uitveegt Ik keer mij naar de avondlucht…

Zo glijden zij voor de avondlucht, de hoge, slapende zeilen geheven. Het lijkt een betoverde vogelvlucht, in laatste, dromende wiekslag gebleven. Dan komt een enkel windezucht. De dode wimpels rimpelen even.…

Als daagse wind en warmte zijn gevlucht en alles wat uw lichte schoon moet vrezen, dan tekent gij uw liefelijke wezen in stille heerlijkheid op de avondlucht.…

Zo glijden zij voor de avondlucht, de hoge, slapende zeilen geheven. Het lijkt een betoverde vogelvlucht, in laatste, dromende wiekslag gebleven. Dan komt een enkele windezucht. De dode wimpels rimpelen even.…

Of liepen geliefden langs deze paden die in de avondlucht deze grond betraden. De voorjaarslucht jaagt helder blauw het is bijna gedaan met de winterkou. Ik herdenk hier met taal bedreven de kinderherinneringen uit mijn leven. Langzaam gaan de omgevingsgeluiden verstillen ze doen me terug denken aan eeuwigdurende idyllen.…

Ik ben alleen met de rest, ons vroege hart stuurt wegen afgelegen Vlinders dragen vragen van bloem naar bloem, De duisternis valt, sterren vallen mee, vanachter zonnestralen, zielen zien, zielen delen de avondlucht met velen. Vergeef ons later want nu is het te vroeg, één dag is niet genoeg !…

als donkerbronzend goud in krullend parelmoer, gloeit de zon nog even na, boven het blauw van zee en roze avondlucht, knipoogt naar het strand witzwarte vogeltjes rennen, pleviertjes zwart en bruin, pikkend met donkere snavels in levend, vlezig zand, woelend, onrustig, verward en verstrooid ligt het knoopjeswier dat de piepkleine,…

En in de zwoele avondlucht, wij beide, kijkend naar de opkomende maan, kwam er een wolkje voor het maanlicht glijden, en ‘k dacht, zo is het ook in ons leven gegaan. We waren gelukkig beiden, er was veel vreugde soms verdriet, maar onze liefde leidde, ons door de dalen, met vreugde in ’t verschiet.…

Maar als hij dan, bij wijze van vaarwel, Ultieme plicht, een laatste glas wil heffen, Als de avondlucht, die teder word en hel, Hem wat hij gaat verliezen doet beseffen, Als hij de lach bewondert van de meid, Die hem het schuimend glas reikt, als de blanke Huid van haar borst en arm een zaligheid Belooft die groter is dan die der dranken…