Zin in jou.

Je hebt je lichaam op mijn zand gelegd, toen,
en zo uitdagend uitgestrekt liggend zag je er uit als een godin
en misschien was je dat ook wel, zo achteraf gezien.
Met die kleurige, halfdoorzichtige sjaal zo achteloos
om je heupen gedrapeerd kreeg ik steeds weer zin in jou.

Ach, ik wentelde me in jouw water, net zo lang
tot ik bleef drijven in je ogen, en verdronk ik half hallucinerend
in de kater die pas later komen zou, zo dacht ik toen althans.
Zorgeloos kuste ik je voeten, likte het zilt van je lippen,
en jij lachte je gulle lach, waarvan ik wist, alleen naar mij.

En met een rilling, mijn gezicht tegen je stevige volle borsten
werd ik wakker van de koude avondlucht.
Dan, na een trappist of twee, heerlijk opgewarmd,
zo samen in jouw sponde, wachtte je op wat komen zou en
deden mijn vingers weer de ronde langs alle lijnen van je prachtfiguur.

En in de nacht, na alweer een heerlijke dag aan jouw schelpenzee
konden we hem altijd horen, die vermaledijde klok daar in de toren
van dat pittoreske dorp van jou:
die sloeg dan steevast zeven minuten later dan het uur.
En dat vond ik nou eigenlijk best zonde.

Schrijver: Peterdw., 29 maart 2010

peterdw-hotmail.com

Relatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 16 stemmen 514