Alle inzendingen over beklemd

Zo schijn 'k (misschien der vreugd bestemd) een vrouw, die, vreemder angst beklemd, oneindig naait haar doden-hemd steke bij steke.…

de bodem van de rivier is bezaaid met lijken de aarde waarop ik loop is bezaaid met lijken de lucht zwevend boven mij is bezaaid met lijken beklemd hart zeer ademhaling stokt hallucinant het verleden, mijn verleden komt met mach 9 dichterbij voorbij, haalt mij in blaast mij omver vermorzeld mij schept een toekomst die niet de mijne…

De man veert eensklaps op, voelt zich beklemd: een hinderlijk diertje komt opdagen. De wesp gonst rondom het wakende hoofd, geeft de bestuurder bange berusting, die dankzij sprekend verstand langzaam dooft. Vastbesloten handen zijn sterke leiding voor het voertuig, dat behouden reis belooft: mogelijke steek is een zegening.…

.' Maar 't panorama - ergernis voor wijding geeft mij zijn sluwe en spokige misleiding: 't liegt mij de straat op, wrev'lig en beklemd, waar, diep genot om eerlijkheid verscherpend, rumoerig klikkend, knallend, klinglend, snerpend, het leven rent en motort, fietst en tramt.…

Beklemd ging hij aan land, het was nog vroeg. Grijs licht hing om de schepen en de kade. Hij sloeg de oude kerk verwonderd gade, en ging voor anker in een lage kroeg. Des middags zwierf hij eenzaam door de stegen kind'ren speelden met scheepjes in de goot en vrouwen zongen.…

Het zwoof in klare koepelzalen In 't vacuüm van Maegdenburger bollen Beklemd in Sein en losgeraeckt in Sollen Verblind door primavera's zonnestralen Ons past verschoning echter niet, Ghislaine Noch van uw kant en evenmin der mijne Het was een cul-de-sac, mijn madeleine Elck speelt zijn rol, u d'uwe, ick de mijne Ick kus u, leg mijn…

Maar 't panorama - ergernis voor wijding Geeft mij zijn sluwe en spokige misleiding: 'T liegt mij de straat op, wrev'lig en beklemd, Waar, diep genot om eerlijkheid verscherpend, Rumoerig klikkend, knallend, kling'lend, snerpend, Het leven rent en motort, fietst en tramt.…

ook ik ben vroeger jong geweest, m’n zoon en schopte tegen keurslijf, tegen wetten die mij beklemden –bijna als sonnetten- drang naar vrijheid voerde steeds de boventoon gezag kon steevast rekenen op hoon wanneer zo’n ouwe lul mij wou beletten dan maakte ik met hem de kortste metten en kreeg die eikel z’n verdiende loon ik voelde mij een…

prettige belevenis het is als breed vertakte bomen snoeien die gelijk weer verder groeien, ruimte nemen zonder rem en die je dan met taaie twijgen in een snelle werveling zwierend om je oren slaan ik krijg het niet gedaan, te lachen in het even dat dit leven lollig is en ben als een gevangen vis die verloren rondjes draait in mijn kom beklemd…

En als ik straks het stemlokaal, een schoolgebouw, verlaat in ons vrij land, door geen tiran beklemd, ben ik, dat weet ik uit ervaring, blij-gestemd!…

vraag ik stil over wat er is, wat jou zo beklemd, je lijkt me zo verdrietig gestemd, stort je hart maar uit, als je dat wil ik begrijp het niet Oma, mompel je zacht, mijn meisje, ze ziet het niet meer zitten ze glipt bij mij vandaan, het is niet wat ze wil het komt zo plotseling, dit heb ik niet verwacht het is zijn eerste liefde, zo zuiver…

Mij klopte 't hart beklemd, bij wilde schokken. - ‘Wat moet’, vroeg ik, ‘dit dodenfeest beduiden?’ En 't koor der klokken bleef eenstemmig klagen, De maagden weenden met gesluierde ogen En geen gaf antwoord op mijn bange vragen.…

Snakken naar een zoen Of iets van genegenheid Mijn hart is beklemd, Soms ben ik mijzelf kwijt Op jouw manier, hou je van mij, je wilt niemand anders aan je zij. Toch, kun je niet geven, waar ik naar verlang. De vraag, of je echt van mij houdt, maakt me bang.…

Maar onrustig jaagt mij ’t hart; ‘k Word beklemd van heimwee-smart, Van verlangens boezempijn, Als ik ver van u moet zijn. Heilige geboortegrond! Tot mijn laatste levensstond Hang ik aan u, als een kind, Dat zijn moeder teer bemint.…

Het voelde weerloos hoewel geen gevaar dreigde, beklemd in onszelf ondanks de mildheid van de natuur die teer maar ook vol maagdelijk vuur met haar aan mijn denkbeeldige hand raakten we verder afgedwaald.…

Zijn bruid t’omhelzen in een beemd, bezaaid met rozen, Of in het zachte dons, is geen bewijs van trouw; Maar springende in een meer, waar ’t water stremt van kou En op de lippen vriest, zich te verroekelozen, Dat ’s van twee uitersten het uiterste gekozen: Gelijk mijn Roscius, beklemd van druk en rouw, In d’armen houdt gevat zijn…

ze droomde liep in een bos ze zag alleen maar bomen er was geen zon, geen licht geen lucht, geen wolken alleen maar bomen de sfeer was dreigend duisternis overal ze was alleen met angst voelde zich opgesloten, beklemd zag geen verleden geen toekomst, geen heden ze zag alleen maar bomen toen was daar die open vlakte zo vrij en…

het ware het goede het schone moest in alle eenzaamheid te vinden zijn hij vond met stomheid geslagen op de koude steen een hert en na lang zoeken een beklemd konijn wiens gillen over zee verdwenen was binnen in zijn kluis las hij boek na boek maar geen licht ging hem op geen vriend verscheen in het voorbijgaan blinkende…

Wat wrede stem dan, die ons riep, Om luttel vreugd te smaken, Gekocht voor moeite en bange strijd, Beklemd in eng begrip van tijd? o Eeuwigheid! gij zijt de ree, Zo lang gezocht op ’s levens zee, In zo veel wilde baren! Ontsteek uw baken op de kust! Gods lichtend Woord doe ons gerust En juichend binnen varen!…

wie zou zich niet bedroeven, Zag hij 't hart beklemd van schroeven, Om de Zoon, die 'r onder lag? Zij zag Jezus pijn en stramen Lijden, om ons al te zamen, En hem sterven met geschal, Toen die Waarde en Uitverkozen Treurig, als een troosteloze, Zijne geest aan God beval.…

Een kleine vrees beklemde ons dan, Hoe wij het rechte spoor half tastend zouden vinden; Doch liefde gaf ons moed, en licht en vrolijkheid, En bracht ons veilig aan de woning mijner vrinden.…

Alleen voelde hij zich beklemd achter stangen. Hij kwam niet meer achter stang. Het lukte niet en het mocht niet. Zijn vrouw had inmiddels een ander. Dat leven kon hij niet zien. Onmogelijk zien. Dat leven mocht hij niet zien. Daarvoor zat hij in het gevang. En achter de tralies zag hij na jaren zijn vrouw.…

Hun bloeiende landen liggen geslagen, En Holland leeft beklemd, met strijd bedreigd, Het woest geweld versmoort al smartlijk klagen En bedwingt de harten, dat elk man lijdt en zwijgt.…

Of heeft u 't oorlogslot bestemd, Om door een muur van staal beklemd, En door een meir van vuur ombruist, En door een kogelbui vergruisd, Te dulden, dat der Franken staal, Oud-Hollands kroost in zegepraal, Als rijpe koren maait op 't land, En op uw trans zijn vendels plant; Vereend met Londens waterstag En Brabands onberoemde vlag…

riep beklemd het ventje "Och! mijn vrouw heeft nu geen tijd Om haar huisje schoon te houden Zegt ze, en.... ze vraagt een meid." 49. 't Vischje gaf niet daad'lijk antwoord, 't Was als of het even dacht, Maar toen klonk wéér 't stemgeluidje: "Dwerg dat heb ik wel verwacht." 50.…