Alle inzendingen over bevreesd

Leg je hand maar in de mijne En wees niet bevreesd Voor wat zal gebeuren Of wat is geweest Ik schenk je het licht Van de zon en de maan Van duizenden sterren In goudgeel saffraan Ik schenk je de geest En de ziel van de aarde Die schoonheid en gratie Met wijsheid vergaarde Ik schenk je hun kracht Die je hart zal verwarmen En al wat…

Dwalend in dit belegen bed waar wij elkaar hebben bemind Bang dat ik het ditmaal niet red Bevreesd dat ik geen rust meer vind. Honderd schapen en toch, te gauw hangt daar opeens het ochtendlicht van februari bleek en flauw en in mijn hoofd een droef gedicht.…

Bezweken aan omfloerste stemmen graven wij sloten in gedachten bevreesd voor voetangels en klemmen op wallenkant van waterkrachten verleid door half geloken ogen in visioen van ijzervlechters verglijden wij langs erebogen in maalstromen van trage trechters bevrijd van valse spiegelbeelden aan hete hangmatten verklonken zijn wij, armlastige…

te schenken en te ontwaken in een vreemd bed spijtgevoelens kwamen dra zijn gedachten aan het dwalen, wakker worden met een kater, zijn stommiteiten achterhalen struikelend over woorden… wegdraaiende ogen… in een hoekje gekropen… bang van wat moet komen… de waarheid te omzeilen met allerhande alibi’s zit hij daar nu te kwijlen bevreesd…

een geboeide geest een mond wordt gesnoerd vrijheid een menswaardig bestaan een zoeken naar bevreesd, gebonden beroving schrijnende angsten een mild vorderen vrijheid een opperste strijd morele verantwoordelijkheid een individu beroving beklemmende stilte onvertogen woorden broos en breekbaar vrijheid een roerloos zoeken…

Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, zodat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in een wijde atmosfeer, aan de overzijde lonkt de altijd groene weide, beweeg ik het aangeboren lot heen en weer, zwijgzaam roepend en bevreesd dat iemand mij stem zou horen, als ik in iemand anders zou zijn geboren.…

Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, totdat ik mijzelf er buiten sloot,verloren in de ruimte van de atmosfeer, aan de gene zijde lonkt de bloeiende heide in kansen op het ritme van de genen heen en weer, zwijgzaam roepend, bevreesd dat iemand mijn stemgeluid zou horen, als ik in iemand anders was geboren.…

Ze diende niemand van repliek al dreven ze de spot met haar dan nog, geen woord in ‘t openbaar bevreesd voor dat vilein publiek zocht zij beschutting in de kerk want daar, bij haar geliefd triptiek van moeder, kind - het scheppingswerk – was zij gelijk ’t perfecte naakt en pas misvormd in haar kroniek normaal geboren, gek gemaakt.…

schemering daalt over een vijverpark alleen de stilte overheerst alles kleurt nu stilaan donker vogels fluisteren er nog bevreesd de maan weerspiegelt op het water verlicht het midden van de vijver waar een witte zwaan cirkelt en rondjes draait met heel veel ijver ze keek me aan, alsof ze me wilde zeggen: "ik ben hier nog hoor en ik hou…

In onze adem woont Gods Geest Het is een ramp voor het verstand Het is in een spagaat beland Het voelt zich eenzaam en verweesd Het wordt wanhopig en bevreesd Negeert een uitgestoken Hand In onze adem woont Gods Geest Het brein zegt die tijd is geweest Het hart zegt dat klopt van geen kant Ik voel mijn hersens aan de tand Die fluisteren daarop…

't Licht is uit m'n ogen 't onbereikbare verlangen duister sluipt nabij in geest en lichaam gevangen Geen emotie meer te zien zelfs geen gevoel in mijn hart 't starre en koude in mij maakt me onzeker, verward De pijn keer op keer 't diepe verdriet verstikt mijn geest maakt bang en bevreesd Ik wil dit écht niet het gaat buiten…

Ik denk terug aan de tijd, dat ik jonger was dan heden een vlotte, aardige meid, kritisch, ontevreden Vanuit een duidelijk gevoel soms ietwat overdreven overtuigd van mijn doel bereid alles te beleven Liep ik over het Stratumsend en ging ietwat bevreesd binnen in een soort ‘tent’ waar ik niet eerder was geweest Met een drive als nooit…

de sterren zijn mijn gidsen door een donker zwart heelal, zij zullen eeuwig voor jou stralen omdat ik als eeuwig licht voor jou diezelfde sterren plukken zal dus wees niet bevreesd het licht van de zon blijft je verwarmen, de sterren blijven stralen zodat ik met veel liefde de zon eens naar beneden zal halen…

je stierf door wrede rassenhaat hun angst verwerd tot doden biddend en wel tot Gode bevreesd voor zwarten, roden we weten toch hoe dat gaat je stierf door wrede rassenhaat apartheid vroeg om doden geweld was in de mode en wet in de apartheidsstaat je stierf door wrede rassenhaat vermenging was verboden verzet de enig juiste daad bevrijding…

kofschip onder ezelsbruggetje naar zee van lieverlee langs kusten (alsof het beter was dan zielenrust) met het Spaanse graan de orkaan lijkt te doorstaan zo zet ik de wereld aan uit blauwe hardsteen een handzame god bikken eentje die nooit sterft een blijvertje als het ware met de laatste hand aan nobele achterkant zijn bevreesd…

mijn geleide dag zweeft door de verstarde geest en weet dan ook doorgaans niet waar hij is of is geweest misloopt tevens het gevoel van een dragende aarde doch wees niet bevreesd sist mijn streber stoer en koel ik ben als de doorsnee mens: een alom verspillende beest met een slijtende waarde mijn hart en hoofd steunen immer meer op…

als ik jou of jou zie zoals ik denk die je bent je toelach en spreek over je mooie zijden bedreig ik je dan of vertel ik dat wat je hart verwent voel je dan wel dat ik slechts aardig wil zijn maar enig bezit wil vermijden als ik jou of jou even op een troon zet aan mijn hof wees dan niet bevreesd ik bewierook je ziel soms gewoon…

Wees niet bevreesd, oh lieve Jozefien voor liefdestaal in braille. Mijn mond verkent toch blind jouw zoete huid en mijn handen, zij zullen dwalen van jouw borsten naar je taille en verder Mag ik hopen Jozefien?…

- Toen zij haar ogen eind'lijk opende Waren er stemmen en zij zocht bevreesd De zachte streling van een teed're hand. Zij glimlachte, maar sprak niet van het land Waarin zij diep verloren was geweest, Want zij bevond zich weder hopende.…

God behoede- dat geen kerstgolf zal ontstaan daarvoor zijn onze virologen bevreesd dat kwade virus die onze longen doorzeeft- en ons gemaskerd doet door het leven gaan. en ook deze herfst zal voorbijgaan...…

wordt licht als enige straal glansrijk verlicht zonder een letter van taal in het tegenlicht van engelengeduld gebundeld, wel duizendmaal het voelt voor mij als wezenlijk bovennatuurlijk het draagt in mij onschatbare gebaren ik ervaar datgene dat ik als mens wil vasthouden, bewaren nu telt, zegt morgen tegen mij wees niet bevreesd…

De kolenboer verkocht nog antraciet Ik moest een zak gaan halen met mijn step En die verdween dan in de zware klep Van onze zwarte kachel in Hoogvliet We woonden in een industriegebied Met Sjors en Sjimmie, Donald Duck en Pep De kolenboer verkocht nog antraciet Ik moest een zak gaan halen met mijn step We waren nog bevreesd voor Sint en Piet…

Mijn willen en mijn wensen stierf in mij, En wat bevreesd en wat onrustig was, Ging met mijn laatste diepe smart voorbij, Waarvan ik kalm en oud en wijs genas. Mijn ziel ligt als het vlakke water stil, Dat zelf niets zijn en niets bereiken wil, Maar, wat het ziet, eenvoudig wedergeven. Ook ik wil niets in eigen ogen zijn.…

in dat geval strekt het u tot eer zulk een asemend lijf in uw blik te vangen of nog beter, ik bloei in hogere sferen en u tracht mijn warme zucht op uw edele huid te eren met sprakeloze gezangen wees niet bevreesd ook mijn genegenheid is aan u besteed zie met open ogen dat mijn ziel in vreugde ten bate van allen, wordt mee gezogen…

pof de rechtervuist is handig met verlof het warme hart schoorvoetend uit de gratie de middelvinger zorgt voor consternatie een gladde tong is dubbellang van stof geheugen wordt geplaagd door Korsakov de huid heeft zelden last van transpiratie wat klieren bekken onbehoorlijk grof een ruggengraat bezweek door de inflatie de ballen zijn bevreesd…

overkapt en van slapen bewust verdwalen de woorden en laten geen rust ontsnappen de zinnen doorlopend de deur naar donkere kamers vol zwartwitte kleur de bladzij die gister of ooit is geweest ligt letterlijk open voor ’t oog van mijn geest wil amper geloven in klok en in tijd zo onderste boven wat wakend verglijdt ik ben niet bevreesd…

slechts één ervan blijft ongemoeid en staat steeds helder voor de geest maar is toch voor de tijd bevreesd waarin mijn laatste adem vloeit och sayang, mijn wens verdwaalt in nevelsluiers van de nacht zoekend naar een stille kracht die hem uit zijn begeerte haalt ja sayang, ik droom erbarmen van alle voorouders en goden dat mij een rustplaats…

wees nimmer meer bevreesd weet, dat ik er altijd voor je ben, je bent eigenlijk nooit alleen geweest... zonder dat je 't hoeft te zeggen, voel ik je liefde... Voel je de mijne ook...?…

Met het gevelde hakhout aan de kant blijf ik ondanks doorbrekend licht bevreesd. Het continent dat mij wijs de les leest, zet mij op voorsprong en op achterstand. De tuin weerspiegelt helder in mijn geest hoe ver ik eigenlijk ben weg geweest.…

Wat is het heerlijk als poëet te weten dat ergens iemand je gedichten leest een je gedachten sympathieke geest vooral als die je dat ook nog laat weten Je geeft je ziel bloot, opent je geweten al ben je in je hart ietwat bevreesd wat er gebeurt met 't kind dat je verweest -of 't, eenmaal vrij, nog iets van je wil weten- Het is door jou op…