Alle inzendingen over cement

ik keek om me heen raakte steen en cement maar voelde op dat moment geen enkele vibratie zag wolken en zon in hun herfstig gaan de wereld vluchtig passeren alleen ik bleef daar staan tot een beweging mij riep in het verstoren van stilte door een paar ogen met de soepele gang van geniep een jagende kat bracht mij godzijdank terug…

de kathedraal wankelt haar zwenkende kantelen vertellen over isolatiemateriaal in muren die enkel mochten dragen over ijzersterke vijzels die nooit aangevezen werden een monument staat te vallen de architecten met de handen in het uitgevallen haar weten niet genoeg uit hun fouten geleerd dat luchtkastelen zonder cement nooit gebouwd kunnen…

mijn woorden kleurt chromatisch iedere zin en ik ik schilder ga daar altijd dwarser tegen in wil op doek jouw warmte in penselenstreken schaduw ik je zwakke kant maar het verkeerde licht trekt alles uit verband zet nachts de daglamp aan werk met het mooist pigment het ochtendlicht maakt alles grijs alsof ik mesde met cement…

de laatste scherven van geluk gelijmd met deeltjes geduld niet voor lang want het ruiterpad is leeg van paarden en vol van wind het halssnoer hangt van nek naar stuit voeg daartoe iets van specie of cement roer de dagen door de weken en zie, de ziel zal breken het licht zondert de schaduw ver vanaf mijn reikwijdte, draagt de molensteen…

Arm, oud pand De tijd zette zijn tanden in je huid Maakte je blind en monddood Je had nog wel oren naar glas en cement Ik vroeg nog monumentenzorg aan Maar in aanmerking kwam je niet Je baard een verwilderde klimop Kwijl je gekleed in vuil grondvest Scheefgezakt ochtenddauw Binnenin je is het donker, smeek je Om sloophamer of pyromaan…

Alleen die blos – omdat wie tot hem komen niet weten hoe de droesem hunner dromen cement wordt waarmee hij zijn vesting bouwt. ---------------------------------- uit 'Traject' Amsterdam 1955…

Omdat ik stenen met een zin en met cement elk voegwoord vergelijk, de gangen met mezelf en daar dan in verdwalen. Ramen, trappen, deuren, in en uit van kinderen die bij hun moeders blijven zwijgen, in de tuin een schrikbewind van kruid.…

onze leefomgeving sprankelen zij in harmonie met een totaal andere biosfeer in ons nieuwe samen zijn identiteiten gelijk maar in verbinden vullen zij elkaar aan en versterken tal van nieuw gegenereerde krachten uit het toekomstig perspectief ik heb u lief zoals ik van mezelf houd is de nieuwe context die de maatschappij als cement…

dit is jouw stad, wat ze ook zeggen de stoeptegels zijn van jou de ramen, de kleuren, de geuren het bloed achter de ogen de geboorte, het kind elke straat, elke taal deze plek is van jou alleen van jou jij bepaalt met wie je deelt deze lucht is jouw adem dit cement zijn jouw poriën hier at je brood, dronk je verdriet huilde je vreugde…

in donkerrood warmde zich de eeuwenoude stenen muur met het vuur van de zon met kruimels cement had zich het minuscule leven al jaren verwend in krenterige symbiose zij kende de kleur van seizoenen wist dat wind met stormachtige vlagen haar bloempjes tot toekomst zouden maken jij hebt met de wallen gesproken en stukjes geschiedenis…

je komt niet verder en het voelt of je vast zit in cement. niet meer weten hoe je verder moet of wie je bent. steeds weer vluchten in dingen die je nog meer naar beneden halen. Laat ze stoppen met zeggen wie je bent want je zult nog verder van jezelf afdwalen. Laat alles nu vloeien en sta weer op. Vind jezelf terug en klim naar de top.…

behoor nu eenmaal tot de zotten die ondanks zuchten, zwoegen en gekerm vertwijfeld wachten op die ene term de fraaie villa tussen al de krotten 'alleen in mijn gedichten kan ik wonen' schreef een dichter met een goddelijk talent hij schiep de kathedralen vol iconen paleizen wist hij moeiteloos te bouwen doch ik ontbeer de zakken met cement…

beschuit met muisjes, dan weer galgenmalen ik heb mijn stad zien lijden en zien beven na weer een aanslag op haar warme hart dan oogde zij vaak somber en verward maar steeds had zij de wil tot overleven ik zie mijn stad verbleken en verkleuren een vredig beekdal wordt een brede kloof twee helften: ziende blind, onoorbaar doof en waar is het cement…

vol clichés in spiegels van een onverzadigd labyrint, speurt naar waarheden uit het verleden, van onmacht en onvermogen, afkomst in brons gegoten bloed tot aan de dood in een vast gebakend lied van overleving, ingevuld naar believen door dualisme, waaraan een ieder is blootgesteld, als gewijzigd inzicht te boetseren klei, van cement…

ik zag handen groeien uit de muur cement viel naar beneden vingers scheurden zachtjes het behang reepjes uit een grijs verleden ze speelden wat met lucht vormden vage klanken waarvan de letters dansten tot een zware zucht het leek een oud verhaal de woorden jankten angst schreeuwde kleuren in de lucht die zwaar geladen neersloeg…

breek sterren uit Gods firmament doof koude vuren in bakken cement verhard ze in tijd in het zwart van de gaten zoekt de hemel zich kwijt splijt de maan in haar laatste kwartieren dan is er geen licht om de dood te versieren geel is de schaduw het duister legt af in de kou van het graf dan verknekelt verstand in het botsen van botten…

ik zag handen groeien uit de muur cement viel naar beneden vingers scheurden zachtjes het behang reepjes uit een grijs verleden ze speelden wat met lucht vormden vage klanken waarvan de letters dansten tot een zware zucht het leek een oud verhaal de woorden jankten angst schreeuwde kleuren in de lucht die zwaar geladen neersloeg…

hoe bouw je een huis een huis van vriendschap iets wat blijft staan: neem stenen van respect vertrouwen wederzijdse bewondering metsel met cement bestaande uit trouw begrip en solidariteit wees voor elkaar een luisterend oor en ga daarmee aan de slag – ga bouwen ze zal elke tegenwind en stormen doorstaan een beste klus – nee echt geen kleinigheid…

licht vetrok met de staart tussen de benen, het hangt in de lucht, een ruiker die is bedorven, huizen als verlaten weduwnaar, de wind veegt de laatste hoop van het trottoir, over veld, de wereld uit, schaduwen leunen uit de ramen, astraal geworden in de kringen van de maan, fluistering vult gevallen gaten van het pleister aan, waar cement…

Ik bouw voor jou een huisje van steen en cement met een tuintje en een gazonnetje een huisje waar jij thuis bent Ik bouw voor jou een huisje om in te wonen samen met mij we krijgen kinderen en een hond en we hebben een leven frank en vrij Ik bouwde voor jou een huisje het staat er nu zo mooi bij ik ben gelukkig, mijn lieve meisje ik ben…

van het ene op het andere moment sta ik hier naakt, nu niets meer is, zoals het was te midden van al die scherven zoek ik krampachtig naar houvast in dat wat leven heet wat eens mijn basis was, is veranderd in onzekerheid cement omgezet in tranen, voelt het als één grote zee waarin ik stuurloos ronddobber, in de hoop langzaam weer grip te…

omdat ik ook de vrouw zo lief heb Ik voel me meer dan geslaagd: diploma ik voel me een praktiserende christen ik ondersteun en dien de liefde ik zing, vecht, huil, bid, huil, lach, werk en bewonder omdat mijn dochter daar niet om kan vragen Zij mijn enige dochter, mijn enig kind zij is zo beperkt maar ook onbeperkt zij is mijn fundament, cement…

Grauw zijn de huizen-blokken - kooien van steen en cement - waar de sterflijken samenhokken, bederf de adem doet stokken en elk geheim wordt gekend. De loden hemel daarboven, boven misère en sleur, die ons de dromen ontroven, geen hart om aan te geloven, geen zon, geen warmte, geen kleur.…

Mijn vlees is 50+-kaas met randschimmels de penetrante geur vlagt er breed van uit Het cement kruipt uit voegen en rimpels wordt een onstuitbare bouwval van tijd. Ik ben zwanger van water, hop en gerstenmout overdaad aan gezellige avonden in het donker. Mijn tenen staan nu krom van taalmisbruik verse puisten weer uitgeknepen in de ether.…

Dorpjes kraters reservaten alles schuift voorbij, het is alsof ik door een tunnel jaag met nat cement en aan het einde het beroemd licht en heldere geluiden. Alleen er is geen tunnel, ik kan het niet beschrijven.…

Ergo achteraf alleen maar op een te goed van vertrouwen gemetselde basis zonder houdbaar cement is in elkaar gezet en nu langzaam als quick clay in elkaar zakt en wegvloeit als ware het een rivier van modderig water. Is dit milder worden? Is dit een gevolg van ouder worden?…

De vijver ligt begroeid, het water is doorweven met slierten groen en bruin, een voetstuk puilt, waarop geen beeld, grauw cement, zwart bevuild. Hoe lang heeft men de tuinman hier geen loon gegeven? Er moet een tuinman zijn, want er is leven nog in het park, een verre klop, die spade schuilt maar half in 't hoge gras ...…

In een smal stukje dijk verzakt de doodskop van wit cement, luguber door concurrentie bruut onthoofd. Onttakeld tot de romp. Werkeloos ontdaan van kap en gevlucht. Ooit gedekt met riet. Aardige baard. Donkergroen geverfd, rood afgebiesd, tussen de koppen van voeghout en steunder een jaartal. Een naam.…

Kus, geen ascetisch cement connectie tussen jou en mij, die duurt tot het scheiden der tijden Onze tijd die overging in slechts die van jou mijn tijd, die totaal dimensie-loos 'en route' bleef volgen in echelon dat mij geheel vreemd was logisch tot na onze eerste Waarom zette de tijd zich toen in omgekeerde volgorde voort; achterwaarts…

vallende komeet die nipt de aarde aait hij ik we weten het niet meer kijken naar de vergeelde sterren ik lach dat hij hier woont oude huizen bespoken hoe heb ik ooit zo kunnen leven warm droog een eeuwig niemandsland heeft mij geroken de witte rook uit mijn venster was volkomen terecht mijn geest was weg dobde door koude kiezelstenen cement…