Alle inzendingen over doem

Lichten doemen op en lampen gaan speels aan, gedachtes aan wat ooit was, ik laat ze met me meegaan. Als het zwaard van Damocles hangt de ochtend me boven het hoofd en net voordat de lantaarns zijn gedoofd keer ik terug naar huis, om daar moederziel alleen in huis te blijven staan, want de kracht van de nacht mag niet verloren gaan.…

Hoop heet mijn eiland geen twijfel aan het bestaan het kwaad kan er niet komen want het is te ver hier vandaan maar de zee ruist er verlangen naar een toekomst die nog is al het moois dat ik kan bedenken geen gedachten over gemis de rots raakt het vertrouwen in de woorden die hij mij zegt betere tijden zullen komen de doem werkt hij weg…

Stralende, zomerse septemberdagen ze lijken te vervagen Donker is het door verdriet Naderend onheil aan de einder Het gouden licht verbleekt Een ijzige mist lijkt op te doemen De hoop vervlogen, het afscheid onafwendbaar En toch zal het worden doorstaan En komt er een moment dat het goud weer helder wordt.…

In de alles verhullende uren tussen twee zonnen spelen onder schuilnaam manen op het water onder de nachtbedekking is de beweging van de wind gestreken en gesteven het kristal is klaargelegd voor een verse morgen de eerste menselijke karkassen doemen uit de ruimte op langzaam zwelt het natuurleger aan iedereen spreekt gladjes en…

Om me heen is alles stil 't is rustig op de wegen Gedachten vullen mijn hoofd flarden hoop, maar ook vrees wisselen elkaar af Voor me doemen plots de felverlichtte ramen op Binnen vecht een mens voor haar leven Ze heeft zoveel gegeven en mooie herinneringen komen naar boven, maar terwijl mijn ogen zich met tranen vullen besef ik toch…

Wat zal ik mij beroemen, levend in dit doemen dal. Mensen leed beslist aanwezig, ik zie het haast overal. Ja! Destijds als ik jong was. Onervaren! als een kind. Toen! Sprak ik vanuit mijn spel. Spannend! Om te zijn. Door de jaren heen gevormd, opmerkzaam wijs gemaakt. Het spel is heengegaan, wel bleven deze werkelijkheid.…

het is haar stilte haar leegte haar ruimte zonder licht waarin de doem steeds sterker wordt naar binnen lijkt gericht het is haar denken haar kern haar leven onder druk waarin de bloem steeds zwakker wordt onbruikbaar voor de “pluk” het is mijn blindheid mijn doofheid mijn zwijgen zonder doel waardoor de dans ontsprongen wordt zij…

Aan de doorgangsweg staan als geraamten de bomen- geen teken van doem, maar wat niet is kan komen. De nacht is al bleker, maar 't is nog zo kil: zal het ooit warmer worden? De eeuw is nog pril...…

ik wou dat ik een treurwilg was dan kon ik lekker gloomen om 's avonds op het kerkhofgras de maan zien op te doemen..…

Ik draag ze als een doem. Mijn stofnaam mens Een mager woord, een woeker, Een overschrijden van de grens. Mijn eigen naam, die niemand kent De som van al mijn trilling Van mijn lot equivalent Tegelijk mijn warmte en verkilling. Plaatsnamen, zaaknamen.…

ochtendgloren zacht en mild dat 't duister uit de stilte tilt waarbij de vogels in de bomen dan ontwaken uit hun dromen en bij het prille ontwaken zal 't duister het daglicht raken dat geleidelijk op zal doemen en 't gloren wil benoemen met het tjilpen van de dieren die het gloren komen vieren wordt de sfeer ermee verweven en het duister…

wat doet doem verkeren naar moed zou het dan toch liefde zijn?…

beloofd als Messias in de targoem nu versteend in het graf der timpanen Hij zich wellicht straks vertoont na den doem.…

een druppel aan de dakgoot groeit nog verwachtingsvol in de eerste paar seconden met uiterste spanning op de uiterwaarden en in de tegenspraak de tensie de enige reden van bestaan op het randje van barsten niet om zeggen ei zo na dood de doem komt met het avondrood in de hitte na de regenval komt het afronden het gewicht van water al…

Ik heb je lief zo hoog en diep en wijd mijn ziel kan reiken, tot voorbij doem en grens van eigen zijn en zaligheid. Ik heb je lief, van dag tot dag, gewoon bij zon en kaarslicht, vervuld van kalm verlangen, als vrije mens met recht op liefdesloon, Ik heb je lief, zo puur als kerkgezangen.…

Zijn tuniek is besmeurd met slijk en sponsornamen en de galmende menigte, als een hek om een kooi, beklopt hem als één man Naast de man doemen ZIJ nu als vanuit het gelakte hout van de wielerbaan opgerezen op. De coureur als Bernadette van Lourdes, geflankeerd door twee heilige maagden van Credit Lyonnais.…

Alle doem zit in het denken kommer komt en gaat voorbij. Alle angst zit in het denken komt er nog meer rampspoed bij? Alle pijn zit in het denken welke toekomst wacht op mij? Alle hoop zit in het denken dat de tijd wel beet'ren zal. Alle blijdschap in het denken aan goede dingen groot in tal.…

De hoogste piek van berusting zal ik niet bestijgen, ik blijf steken onder de toppen van herinneringen, doemen de schimmen op van het verleden, peinzend tuur ik naar boven, om te ontwaken - op de door de tijd - versleten treden en op een mistige winterdag, verlaat ik mij op de dromenmaker die ik op de helling zag, ‘zeil ik ab ‘ langs…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

beloofd als Messias in de targoem nu versteend in het graf der timpanen Hij zich wellicht straks vertoont na den doem. http://youtu.be/ix664JkRMko…

Hoe zou het zijn om te heten zoals jij heet, drager te zijn van jouw voor en achternaam je mooie naam , die ik maar niet kan vergeten laat staan doorstrepen en al helemaal niet kan uitgummen nu van onder de letters die ik blind aanraak dagelijks het toetsenbord beelden geeft en gedachten ongevraagd op blijven doemen.…

ik kwam je weer tegen na lange tijd zonder contact geschrokken keken we elkaar aan en alles kwam weer boven beelden doemen voor me op jouw handen op mijn lichaam mijn nagels in jouw rug jouw veelbetekenende blik die zich in mijn ogen boort jouw tong die met mijn lippen speelt mijn gretige mond die de jouwe zoekt dat was toen nu zien…

Start dan uw oordeel, open uw mond, zeg doem mij aan. Het tij is geweken, het hart, de dijk niet te breken.…

het lijkt gewetenloos wanneer mijn stappen zich zetten op de vlekkerige paden die zich hebben verzameld tot een nest vol eerbied doch wel met een sprankel anarchie eigenlijk geen wonder, want in deze trage mist doemen telkens in deze niemandsland kathedralen op, derhalve dat deze al herkauwend door het met rijp belegde gras zich voortbewegen…

verdwaald in de begeerte van de bytes je hebt me van het scherm gehaald in ruil voor vreemde sites mijn hart staat stil als ik bedenk hoe zwaar je bent verslaafd mijn zielenheil zoekt naar een Yank die diepe wonden schaaft mijn liefste meisje is verdord tot een uitgevallen bloem een kip ligt op het toetsenbord je ogen spreken doem…

verdwaald in de begeerte van de bytes je hebt me van het scherm gehaald in ruil voor vreemde sites mijn hart staat stil als ik bedenk hoe zwaar je bent verslaafd mijn zielenheil zoekt naar een Yank die diepe wonden schaaft mijn liefste meisje is verdord tot een uitgevallen bloem een kip ligt op het toetsenbord je ogen spreken doem…

De geest rijpt aan de stof, zoals een bloem Die zich voelt, door de hemelstof begoten, En hoort het kloppen aan haar donkre doem, En springt de kelk uit, die haar hield besloten.…

Een glimlachendl gezicht dat op komt doemen, verwaaide zwarte haren in een zomerbries. Een warme band, bekend van lang geleden omvat mijn donker hart dat huilt en lacht in het bewust zijn dat het nooit weer komt. Als stilaan alle tonen zijn vergleden, blijf ik nog even zitten en ik wacht tot in mijn hoofd die stille stem verstomt.…

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed: Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren Sedert hun droefheid alles ledig weet.…

op weg in een serene gang naar een uithoek van mijn dromen gedreven door de sterke drang om hier steeds terug te komen langs vaalgroen mos en paarse bloemen volg ik het pad over de duinen om daar de zee zien op te doemen en door het rulle strand te struinen hoe zoet smaakt de herinnering aan de jaren van mijn jeugd de beelden die ik toen…