Alle inzendingen over donzen

zwaarte van het zijn of de verleden dag mee naar de onbekende duistere wacht het zal de adem doen sussen, heb ik zo bedacht ik rijg al het verzamelde aan nog uitstaande lussen, zo ga ik vlak, het donker is nabij en strak en laat me gaan, in de overgang die wacht het zal niet lang duren, zo is mijn normale gang ik val toch zeker wel in een donzen…

Ik zag eens stralen zonneschijn in tederheid een bloemknop raken waardoor er broze blaadjes braken uit een donzen bedding van satijn daarin lag stil een kind te slapen duimend dromend vertederend zoet haar glimlach zweemde blij gemoed na het zuchten van ontwakend gapen toen zij zacht begon te zingen voelde ik een barend leven in natuurlijk…

vermoorden zo onhanteerbaar als een kip bij de slachter zonder kop vliegt ze op ploft blind op mijn zojuist bladvrijgemaakte schedeldak en gaat daar dan flink irriteren dat eigenwijze kreng strooit mijn hoofd vol late veren ontneemt mij de rust die het dus voor zichzelf niet zozeer ambieerde scharrel ik weer uren spastisch met donzen…

Ik hoorde stemmen van een vreemd bestaan, Rondom in duizend geheimzinnigheden, Géniën voelde ik zoetjes tot mij treden En schuw op donzen voetjes henengaan... Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan?…

Over de donzen heuvels lokte een ver verschiet; wij wilden zwervend worden, zwervend en anders niet. De voeten gingen samen, de hand lag in de hand, de harten opgedragen; aarde, waar is uw band?…

De dode blaren stuiven om de zoden, Waar bloemen groeiden eens en donzen klaver, Geboren op een graf en daar gestorven.- Een spade dragend, het gelaat doorkorven Van rimpels, stapt een stille dodengraver, Teken van leven, door de hof der doden.…

Het zuidenwindje suist door zwarte twijgen, En kust het slapend dons der zangers teder, - De zilvren bomen wiegen heen en weder, En doen hun schaduw met hen mede nijgen, - Een stille zwoelte komt uit de akkers stijgen Een koele stilte daalt op donzen veder, - De zilvren nacht-zon sprenkelt dromen neder, En lacht van liefde in eeuwig-lachend…

Uit een oude grammofoon zingt een kerstkoor zoet en ik luister gezellig onder donzen beddengoed.…

Een olifant voelde zich machtig en groot Maar toen hij bij een afgrond kwam was hij nergens meer Hij keek in de diepte, stond stijf en stram, zijn poten trilden en zijn hart ging tekeer De olifant voelde zich bang voor de dood Een musje trok tjilpend zijn aandacht: ‘U bent zo sterk dus spring net als ik’ Achter het donzen balletje aan sprong…

Vleugels om te vliegen naar jou …… Over donzen wolken ….. Maak ik een wonderschone Liefdesvlucht …… Naar Jou .….…

EINDELOOS LIJNEN Tranen stroomden allang niet meer enkel pijn hing om het droevig hart Lichter was ze dan een donzen veer haar wereld zag zwarter..dan zwart Afslanken, mocht allang niet meer de artsen vreesden voor haar leven Haar bestaan deed haar echter zeer leed en pijn bleven aan haar kleven Vermageren mocht lang niet meer…

-- is 't niet mijn leven dat door uw donzen adem wordt gewekt? Eens zult ge niet meer keeren, als ge trekt, des weerziens zaligheid mij niet meer geven en grimmig grijnst dan d'eindelooze nacht.…

.' Toen schudde 't woord zijn vrije mening uit als donzen verenvlokken in 't gespuis, scanderend zonder vrees en oeverluid : 'Die God is Jezus, ja, Hij stierf aan 't kruis, stond uit de dood weer op en roept - als bruid gekleed in wit - de dwalenden naar huis !'…

verliest donzen onschuld het verlangen het reservoir aan informatie, een moment van echte betovering, de wind, die je ontroert.. van vele vragen.…

Teedre formatie van een donzen regen, Liggend in 't lichtend kleed van heiligheid. En vromen vonde' in verse sneeuw geschreven Een reuzig kruis, de top naar 't Oosten richtend...…

Gelijk een zwaan, die schuchter de veren strijkt, zich dompelt in het koele meer om de lange slaap te vinden in een donzen bed, gebonden aan het strikte heden, in de brekende golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten maar niet willen vallen, in het stof van opgewaaide verzen is het moeilijk keren in een…

Ter kimme heeft, uit donzen wemeling, een rozewolk heur gouden wiek geheven. Door 't dorre hout, waarin de druplen beven, schiet de eerste schicht zijn schelle schittering. En sidrend beuren slanke populieren zich op uit kille dauw, die langs de vliet in flarden zijn sluier af laat slieren.…

Als een zwaan, die schuchter zijn veren strijkt en zich dompelt in het koele meer om de lange slaap te vinden in een donzen bed, gebonden aan het strikte zekerheden. In de golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten niet willen rijpen.…

Met weekblauwe ogen zag de oneindigheid Des hemels naar de donzen rozenglans, Waar Zij in daagde: een breed-gewiekte krans Van zielen had zich onder haar gereid.…

" Donzen en veren speurders bezoeken tuin, dan ruim land, voelen uitdagende dwang te spelen naast een boslucht zuigende koewang. Naar die tenten in roerige weidehoeken!…

beter verstaat dan de vuurvogel die brandend van verlangen en volkomen ongeremd als een uitgeslapen God van het tot dan toe ongezegde vleugelwiekend hun geweten overvliegt langs zijrivieren Want met vuur zal hij er spelen brokken stenen laten vallen vleugels hoger laten rijzen en uw twijfel laten gaan Net zolang tot U ontwaakt met donzen…

De waterzon speelt met mijn blote voeten in een uitnodigend spel als een tevreden kind en ik voel de donzen stem van de lentewind, beleef de zot – en zoetheid van kleine dingen die mij omringen. “We leven, om naast de zotheid, de schoonheid te zien, verder blijft het afwachten” Kahlil Gibran…

doodskleed, door de zon verbleekt als het tot mij spreekt, ik stond aan het weefgetouw te luisteren, in wat voor linnen de boodschap was verpakt, berooft de zin in elk schaduwwoord dat verkleurt, doorbreekt het prisma van kristal, de eenvoud van het onbeladen beeld, kenmerk van een zwaan, die z’n ware veren steelt, zich toont in de donzen…

Op wollige zweverige donzen wolkjes lopen Zwevend dromerig kinderlijk naar de helle sterren turen En mooie lieve kleine schaapjes daar erg hoog ontwaren Gelijk 't gelaat ontsierd door bloedende vlijmscherpe tranen Bittere bikkelharde tandjes kervend in toch mooi hart.…

Op donzen bloemensponde, Gespreid in onze kaan, Met u, mijn bruid, mijn blonde, Ik sluimren gaan... Bij 't dobbrend spelevaren Belonkt door 't sterrenheir, Gewiegeld op de baren, Zacht heen en weer, Alleen, alleen, o lieve! Alleen en onbespied Met u de zee te klieven... Waar' 't weelde niet?…

door jou ben ik overtuigd dat het leven geen pretje geen feestje of gespreid bedje met donzen Schoonheid overstelpt door jou realiseer ik me weer dat het niet altijd even plezierig Aangenaam nieuws of nieuwsgierig dat het pad niet vanzelf wordt gelegd schema`s zijn Charmant overbodig nu ik Ronduit vertel waar je me laat als ik je zelfs…

"Mijn God" - zo sprak de duif - "is innig zacht, Heeft donzen wieken, en bemint ons allen; Almachtig, heerst hij over duizend-tallen En houdt op ieglijk duifje trouwe wacht." De sperwer sprak: "Mijn God heeft vlucht en kracht, En kan op eens uit hoger luchten vallen, En die Volmaakte laat een juich-kreet schallen, Wanneer zijn schone…

Een loomheid als een donzen deken omarmt me zacht en duwt me in de grond het wolkendek loert roerloos op een prooi kraaien en mussen gaan van schrik achteruitvliegen soms gonst een zwerm gedachteloze kevers de namiddagdruk voorbij 'k lik dorstig aan een boom, geen mens verlaat zijn blok het asfalt is een taaie brij lantarens rimpelen en…

Waarom ben jij niet blijven steken in mijn broertjes bruine knuffelhaar of in de donzen warmte van mijn deken? Waarom wilde jij niet slapengaan achter het gordijn of in de maan? Weet je in haar witsatijnen huid luisterend naar feeëriek en lieflijk slaapgeluid kon je liggen, veilig opgeborgen, Maar je vluchtte.…

als laatste schat Blinkt uw levend nat Tusschen donzen zoomen. Grijsheid voert ge ons voor den geest: Bloei en stormweêr zij geweest, Nog geniet zij 't leven; Tusschen 't sneeuwwit haar Blinkt haar oogenpaar - Straks, als 't Nat, versteven!…